Η μάσκα που χαμογελά...

Ο, τι κι' αν πρόκειται να συμβεί με την «Ελιά» της αθηναϊκής «κεντροαριστεράς»,όποιο κι αν είναι το σχέδιο των καλλιεργητών της, βέβαιο είναι ένα πράγμα : Ότι στο λάδι της πνίγεται το μαραμένο ΠΑΣΟΚ. Κατά κάποιο τρόπο ,η υπόθεση αυτής της «Ελιάς» αποτελεί ήδη το ξεκίνημα της νεκρώσιμης ακολουθίας του κόμματος ,που τα τελευταία χρόνια συνέχιζε ακόμη να εμπνέει κάποιες ποικιλίες γηραιών «σοσιαλιστών» ,και παρακμασμένων «εκσυχρονιστών»,όσο κι αν οι τάξεις τους διαρκώς αραίωναν απελπίζοντας τον φιλόδοξο κληρονόμο του Μεγάλου Ταξιδιώτη,

εκείνου του αξέχαστου θαλασσοπόρου της ελληνικής πολιτικής.

Αχνές, μελαγχολικές φιγούρες ,μέσα στο πλήθος που παρακολούθησε την ακολουθία τη Δευτέρα στο θέατρο «Ακροπόλ»,ο Κ.Σημίτης και ο Ευάγγελος Βενιζέλος επιβεβαίωναν συμβολικά με τη αιθέρια παρουσία τους το τέλος μίας «σοσιαλιστικής» φαντασίωσης τεσσάρων δεκαετιών. Ο,τι κι αν γεννηθί προσεχώς ,μικρό ή πιο μεγάλο, από την ελληνική «Ελιά»,που βιαστικά ποτίζεται από γνωστούς κηπουρούς ,θα θυμίζει πάντοτε το ΠΑΣΟΚ ,αλλά μόνο σαν ένα φάντασμα περιφερόμενο στην πολιτική σκηνή ,σαν ένας Ιάκωβος Μόρλεϊ ,που βροντάει στο πάτωμα τις αλυσίδες του αμαρτωλού παρελθόντος του . Η «κεντροαριστερά» συσπάται και προσπαθεί να χαμογελάει κοιτάζοντας του Ελληνες του 2013 μέσα από το «Ακροπόλ» και τα κεντρικά τετράγωνα της Αθήνας. Θυμίζει μάσκα αττικής κωμωδίας με χαμόγελο διεσταλμένο στην αιωνιότητα.