Η εκμετάλλευση ενός άδικου θανάτου

Tου Νίκου Σίμου

Ανήμερα του Αγίου Νικολάου είχε προγραμματισθεί συγκέντρωση και πορεία για την επέτειο της δολοφονίας, το 2008, του νεαρού παιδιού, του Γρηγορόπουλου. Κρίμα, πολύ κρίμα βεβαίως για το αδικοχαμένο παιδί. Όταν χάνεται μια ζωή, πολύ περισσότερο ενός νέου ανθρώπου, η απόγνωση, η απογοήτευση και η οργή είναι λογικό και φυσιολογικό να μην έχουν όρια. Όπως όρια σε αυτή εδώ τη χώρα δεν έχει και η υπερβολή και η σκοπιμότητα.

Τι εννοώ. Πρώτ’ απ’ όλα παρόμοιες αφορμές είναι η ευκαιρία για μπαχαλάκηδες, περιθωριακούς, δήθεν αριστεριστές και, κυρίως προβοκάτορες (μέσα στους

οποίους στοιχίζονται για προφανείς λόγους και αλλοεθνείς) για να καταστρέψουν, να διαλύσουν την πρωτεύουσα ή ακόμη και να σκοτώσουν. Το ζήσαμε άλλωστε και αυτό. Επιχειρήθηκε και την περασμένη Παρασκευή να καταστρέψουν καταστήματα αθώων επιχειρηματιών, τράπεζες και δεν ξέρω τι άλλο. Αυτός άλλωστε είναι ο στόχος και όχι, με αφορμή την θλιβερή επέτειο, ένας φόρος μνήμης. Μνημόσυνα άλλωστε και αίμα δεν συμβιβάζονται.

Αυτή είναι η μία πλευρά του θέματος. Η άλλη έχει να κάνει με το ότι δεν έχω δει τόσα χρόνια τώρα, μία πορεία έστω και καμμιά τριανταριά ατόμων για τον τάδε αστυνομικό που κτύπησαν τρομοκράτες, για τον δείνα που τον «έφαγαν» με καλάσνικοφ εγκληματίες που «παρεπιδημούν» στη χώρα και έχουν εκτινάξει την εγκληματικότητα.

Ακόμη δεν έχω δει τόσα χρόνια τώρα μία πορεία για ένα άλλο εξ ίσου άτυχο παιδί, τον Αξαρλιάν που τον «έφαγαν» ως παράπλευρη απώλεια οι τρομοκράτες της 17ης Νοέμβρη. Μόνο ένα κεράκι άναβε στη γωνία Καραγιώργη της Σερβίας και Βουλής, στη συμπλήρωση κάθε χρόνου από τη δολοφονία του. Αμφιβάλλω αν ανάβει πλέον....

Δεν θα δούμε ποτε μία τέτοια πορεία. Γιατί ούτε κανείς πραγματικός δημοκράτης θα τα σπάσει και θα καταστρέψει ξένες περιουσίες, ούτε θα επιχειρήσει να κάψει αθώους, ζωντανούς. Κι αυτό διότι είτε είναι αστυνομικοί είτε είναι ο Αξαρλιάν, είτε οι καμμένοι της Μαρφίν, η έγκυος και οι συνάδελφοί της, δεν έχουν οπαδούς μπαχαλάκηδες, κουκουλοφόρους, μηδενιστές αντιεξουσιαστές, παράσιτα της κοινωνίας (και μάλιστα και από πλούσιες οικογένειες) που, επειδή τα έχουν όλα βρίσκουν έξοδο διαφυγής στη βία, στο όνομα μιας κοινωνίας για την οποίαν ποτέ δεν θα δουλέψουν. Οϋτε ποτέ θα της προσφέρουν κάτι...

Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την τραγικότητα της άδικης δολοφονίας ενός παιδιού, του Γρηγορόπουλου. Πολύ περισσότερο όταν οποιαδήποτε νεανική επιπολαιότητα δεν συγχωρεί την αφαίρεση μιας ζωής. Το γεγονός καταδικαστέο πέρα για πέρα. Και ο αυτουργός πλήρωσε.

Από την άλλη όμως είναι το ολιγότερο αστείο, γι’ αυτούς που γνωρίζουν από αγώνες και δεν κρύφτηκαν, πολεμώντας, πίσω από κουκούλες και μάσκες, να αναγορεύεται σε σύμβολο κοινωνικής πάλης ο θάνατος ενός παιδιού που δεν είχε ακόμη γνωρίσει τι είναι κοινωνική πάλη, για ποιους λόγους γίνεται και σε ποιους στόχους πρέπει να αποβλέπει.

Δυστυχώς, οι κατ’ έτος «συνάξεις» για κάθε Γρηγορόπουλο δεν διαφέρουν από έναν νεανικό χαβαλέ τον οποίον εκμεταλλεύονται εγκληματικά άτομα του περιθωριακού χώρου προκειμένου να κάνουν αισθητή την παρουσία τους, με εκδηλώσεις βίας, συνήθως, διότι αλλιώς η παρουσία τους στην πολιτική, παραγωγική και κοινωνική ζωή του τόπου δεν είναι μόνο ανύπαρκτη. Είναι και παράδειγμα προς αποφυγήν...