Η κρίση επέφερε μεγάλη επιβάρυνση στην ψυχική υγεία των πολιτών

Η Ελλάδα κατέχει τη 12η θέση ανάμεσα σε 29 χώρες στον ρυθμό ανάπτυξης ψυχιατρικών κλινών σε κοινοτικό επίπεδο - την πρώτη θέση κατέχει η Ρουμανία και την έβδομη θέση στη μείωση των κλινών στα ψυχιατρεία· εκεί την πρώτη θέση κατέχει η Μάλτα.

Τα παραπάνω στοιχεία παρουσίασε την Τρίτη στο συνέδριο για την ψυχική υγεία ο ψυχίατρος - ψυχαναλυτής, καθηγητής Κοινωνικής Ψυχιατρικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και επιστημονικός διευθυντής του ΕΠΑΨΥ Στέλιος Στυλιανίδης. Θέμα της ομιλίας του ήταν «Η κρίση δυσχεραίνει την κοινωνική

Αύξηση εισαγωγών και αυτοκτονιών

Σύμφωνα με τον καθηγητή, στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής (ΨΝΑ) οι εισαγωγές έχουν υπερβεί το 62%. «Εχουμε 751 φακέλους ασθενών και, με δυο λόγια, έχουμε το φαινόμενο της περιστρεφόμενης πόρτας» είπε. Σημείωσε δε ότι το 85% των ασθενών που βγαίνουν από τα ψυχιατρεία δεν παραπέμπονται πουθενά καθώς δεν υπάρχει δυνατότητα διατομεακής φροντίδας και σύνδεσης με τις υπηρεσίες της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας.

Ο κ. Στυλιανίδης αναφέρθηκε στο παράδειγμα της Πορτογαλίας, η οποία, σε αντίθεση με την Ελλάδα και παρά τα επίσης μεγάλα οικονομικά προβλήματά της, κατάφερε να δώσει μια συνέχεια στον τομέα της ψυχικής υγείας.

Ο καθηγητής εξέφρασε την ανάγκη αλλαγής ψυχιατρικής κουλτούρας και δημιουργίας ενός σχεδίου δράσης με διεθνή συμμετοχή για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, η οποία προκάλεσε σοβαρά προβλήματα ψυχικής υγείας. Στοιχεία που παρουσίασε δείχνουν ότι υπάρχει μεγάλη επιβάρυνση στον πληθυσμό σε θέματα ψυχικής υγείας εξαιτίας της κρίσης. Χρόνιοι ασθενείς μείωσαν κατά 30% τις επισκέψεις τους στους γιατρούς και πολλοί πάσχοντες έχουν μειώσει τις δόσεις της φαρμακευτικής θεραπείας τους.

Στο συνέδριο ειπώθηκε ότι στην Ελλάδα έχει καταγραφεί αύξηση στις αυτοκτονίες κατά 53% το διάστημα 1980-2013. Όπως είπε ο ομότιμος καθηγητής Γενικής και Κοινωνικής Ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών κ. Μιχάλης Μαδιανός, η συσχέτιση ανεργίας και αυτοκτονιών είναι στενά συνδεδεμένη με αποδεδειγμένο και αξιόπιστο τρόπο. Σημαντική επίσης είναι η διαπίστωση ότι ένας ασθενής παραμένει αβοήθητος από 15 ως 20 μήνες ώσπου να ζητήσει τη βοήθεια ειδικού γιατρού.