Ευτράπελα του Δημοσίου

Στο χθεσινό σχόλιο, με αφορμή την Έκθεση της ΕΕ και την έρευνα του Ευρωβαρόμετρου για τη διαφθορά στο Δημόσιο, επεσήμαινα τις διαχρονικές ευθύνες όλου του πολιτικού συστήματος. Στο βιβλίο του «Με τον Ανδρέα στην Ευρώπη», ο Θόδωρος Πάγκαλος αποκαλύπτει αυτή την ευθύνη των κομμάτων που πέρασαν από την εξουσία, καθώς επέτρεπαν να επικρατούν συνθήκες που ευνοούσαν, σε πρώτη φάση την τεμπελιά και σε δεύτερη και την εκμετάλλευση της θέσης προς ίδιον όφελος. Και βεβαίως και

«...Ανακάλυψα, γράφει, ότι τα 2/3 των υπαλλήλων που εστέλλοντο στις Βρυξέλλες για να μετάσχουν στις διάφορες επιτροπές και ομάδες εργασίας δεν εγνώριζαν απολύτως καμία γλώσσα. Αν λάβει κανείς υπόψη του ότι η γραμματεία του συμβουλίου τότε δεν μπορούσε να εξασφαλίσει ελληνική μετάφραση παρά μόνο στα μισά περίπου από τα γεγονότα, το συμπέρασμα είναι ότι δεκάδες υπάλληλοι συμμετείχαν στις συνεδριάσεις χωρίς να καταλαβαίνουν λέξη και ότι, αν τους εζητείτο να πάρουν θέση, θα μπορούσαν απλώς να κουνάνε το κεφάλι ή να μουγκρίζουν».

«...Κατά την διάρκεια του ωραρίου πολλοί υπάλληλοι εγκατέλειπαν το κτίριο του υπουργείου (του οποίου ήταν επικεφαλής) και πήγαιναν να κάνουν διάφορες άλλες δουλειές στα πέριξ. Είδα μια μέρα κάποιον ο οποίος στις 11 το πρωί πουλούσε ψωμί σ’ ένα πρατήριο που τυπικά ανήκε στη γυναίκα του και βρισκόταν κάπου στην οδό Βερανζέρου. Αποφάσισα να κλειδώνω όλες τις πόρτες και να τις ανοίγω την ώρα που έληγε το ωράριο με μια δυνατότητα βέβαια εξόδου για έκτακτους λόγους που θα δινόταν αποκλειστικά από το γραφείο μου...».

«...Μια ημέρα που επιθεωρούσα τα γραφεία όπου γίνονταν οι διαγωνισμοί προμηθειών του Δημοσίου, πέρασα από το σημείο αυτό και είδα ότι το κόντρα πλακέ (που είχε τοποθετηθεί για κάποια έργα που επρόκειτο να γίνουν) είχε μια αρκετά μεγάλη τρύπα. Και, ω του θαύματος, εμφανίστηκε και ανθρώπινη κεφαλή. Κάποιος έμπαινε με τα τέσσερα μέσα στο υπουργείο. Τον άρπαξα αμέσως από τα μαλλιά και τον ακινητοποίησα σε ένα σημείο όπου όποια κι αν ήταν η δύναμή του, ήταν αδύνατο να σηκωθεί, να φύγει προς τα έξω ή να μπει προς τα μέσα. Τον ερώτησα το όνομά του και μου είπε ότι ήταν κάποιος τμηματάρχης. Έστειλα λοιπόν τους ανθρώπους του γραφείου μου που με συνόδευαν και εκάλεσαν όλους τους υπαλλήλους από τα διπλανά γραφεία προς τους οποίους κρατώντας πάντα το θύμα μου από τα μαλλιά, γονατιστό στα τέσσερα, εξεφώνησα λογύδριο. Τους είπα πόσο μεγάλος πρέπει να είναι ο εξευτελισμός κάποιου ο οποίος το σκάει από τη δουλειά του με αυτόν τον ποταπό τρόπο και να θαυμάσουν την κατάσταση πλήρους ανυποληψίας στην οποία είχε περιέλθει ο ατυχής τμηματάρχης. Στο τέλος του είπα ότι δεν πρόκειται να τον τιμωρήσω, γιατί αυτό που έπαθε είναι ό,τι χειρότερο μπορούσε να πάθει ένας άνθρωπος που έχει στοιχειώδες φιλότιμο...».

Τα συμπεράσματα δικά σας...