"Εχθρός της Ελλάδας ο εµφύλιος διχασµός"

"∆εν µπορώ να διανοηθώ ότι ο Πρόεδρος της ∆ηµοκρατίας, ο οποίος ήταν υπουργός στην ίδια κυβέρνηση µε τον Τσοχατζόπουλο, δεν γνώριζε τι συνέβαινε", δηλώνει ο γνωστός ηθοποιός

Το χειροκρότηµα είναι θερµό και παρατεταµένο. Οι θεατές, ενθουσιασµένοι, επιβραβεύουν την ερµηνεία των ηθοποιών της «Ρεβέκκας». Μέσα σε δύο εβδοµάδες η παρωδία του κλασικού έργου της ∆άφνης ντε Μωριέ έχει γίνει talk of the town. Από στόµα σε στόµα το νέο µεταφέρεται

στο υποψιασµένο θεατρόφιλο κοινό, που κατακλύζει το θέατρο «Επί Κολωνώ». Με περισσό κέφι και ελάχιστα χρήµατα -λέγεται ότι το κόστος δεν ξεπέρασε τα 2.000 ευρώ- στήθηκε µια παράσταση που ελάχιστα έχει να ζηλέψει από τις αντίστοιχες των πολυδάπανων εµπορικών θιάσων.

«Πενία τέχνας κατεργάζεται», σχολιάζει ο Χάρης Ασηµακόπουλος, όταν καθόµαστε στο ιστορικό εστιατόριο «Κεντρικόν». Ο ιδιοκτήτης τον αναγνωρίζει και τον χαιρετά εγκάρδια. Είναι ο εγγονός του ιδρυτή, που το πρωτοάνοιξε το 1937. «Σπουδαίο πράγµα η διάρκεια. Αυτό είναι το όνειρό µου», σχολιάζει ο Χάρης την ώρα που παραγγέλνουµε: ντολµαδάκια αυγολέµονο, σαρδέλα ριγανάτη, σαλάτα λαχανικών εποχής. Για κύριο πιάτο ο οικοδεσπότης µάς συστήνει δύο µαγειρευτά, το χοιρινό πρασοσέλινο και το αρνάκι α λα χασάπα. Συνοδεύουµε το γεύµα µας µε βιολογικό λευκό οίνο «Μανωλάκης» από τη Νεµέα.

Μια σειρά τυχαίων και ευτυχών συµπτώσεων τον οδήγησαν στην εµπροσθοφυλακή της ελληνικής show business, µε αποκορύφωµα την καθηµερινή τηλεοπτική σειρά «Η πολυκατοικία». «Ηµουν τυχερός στο ξεκίνηµα. Εκανα πολύ θέατρο, αλλά, κακά τα ψέµατα, από την τηλεόραση γίνεσαι γνωστός». Του ζητώ τη γνώµη του για την τρέχουσα τηλεοπτική παραγωγή. «Η τηλεόραση έχει πεθάνει. ∆εν υπάρχει κάτι φρέσκο, κάτι νέο. Μόνο κάτι ωραίες επαναλήψεις στη ∆ηµόσια Τηλεόραση». Παρ’ όλα αυτά, έχει την πεποίθηση ότι µέσα από την κρίση θα βγουν σπουδαίοι ποιητές, ζωγράφοι, τραγουδιστές, διότι ο πόνος είναι πηγή εµπνεύσεως. «Και ηθοποιοί;» τον ρωτώ. «Το να είσαι ηθοποιός στην Ελλάδα σήµερα είναι σαν να είσαι λιγάκι ήρωας», επισηµαίνει. «Βγαίνουν χίλιοι από τη σχολή και βρίσκει δουλειά ο ένας».

Για την πολιτική και οικονοµική κατάσταση της Ελλάδος είναι ρηξικέλευθος. «∆εν είναι δυνατόν οι άνθρωποι που προσπαθούν να µας βάλουν στον υποτιθέµενο σωστό δρόµο να είναι οι συνδαιτυµόνες εκείνων που µας έβγαλαν από τον ίσιο δρόµο. ∆εν µπορεί δηλαδή να διανοηθώ ότι ο Πρόεδρος της ∆ηµοκρατίας, ο οποίος ήταν υπουργός στην ίδια κυβέρνηση µε τον Ακη Τσοχατζόπουλο, δεν γνώριζε τι συνέβαινε τότε και δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να αντιδράσει». Κατά τη γνώµη του, ο κόσµος περπατάει στον δρόµο σαν να έχει φάει µια σφαλιάρα και ακόµη δεν έχει αντιδράσει. Για την κυβέρνηση Σαµαρά και για τον ίδιο τον πρωθυπουργό θα ήθελε να έχει καλές προθέσεις και όντως να πιστεύει ότι µπορεί να αλλάξει κάτι. «Και είµαι από την Καλαµάτα, η µητέρα µου δηλαδή», προσθέτει όλο νόηµα. Η προσέγγισή του για τον αρχηγό της αξιωµατικής αντιπολιτεύσεως είναι σχετικώς αινιγµατική. «Νοµίζω ότι ο Τσίπρας θ’ ανοίξει τον δρόµο για κάποιον άλλο. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το χολ, δεν είναι το σαλόνι». Στον αντίποδα, για τη Χρυσή Αυγή θεωρεί ότι αυτό που το κυνηγάς το ηρωοποιείς κι αυτό που προσπαθείς να εξαφανίσεις το αναδεικνύεις.

Εκείνο όµως που, απ’ ό,τι φαίνεται, τον εξοργίζει περισσότερο είναι ο τρόπος που αντιµετωπίζεται η τρίτη ηλικία. «Οι πρόγονοί µας µάς δίδαξαν σεβασµό στους πρεσβυτέρους. ∆εν διανοούµαι ότι το πρώτο µέτρο που πήραν ήταν το χυδαιότερο, δηλαδή να µειώσουν τις συντάξεις, και συνέχισαν να το κάνουν ατιµωρητί. ∆εν διανοούµαι να πηγαίνω στο φαρµακείο και να βλέπω µια γριούλα να ρωτά πόσο κάνει το φάρµακο για την καρδιά της και να αποχωρεί γιατί δεν έχει αρκετά για να το αγοράσει. Εξαπατήθηκα κι εγώ νοµίζοντας ότι έχουµε χτίσει µια κοινωνία η οποία µπορεί να φροντίζει τους αδυνάτους. Εξαπατούµαι ακόµη όταν σέρνονται επί δύο χρόνια για να βρουν µερικές χιλιάδες δηµοσίους υπαλλήλους να απολύσουν, ενώ 1.000.000 άνθρωποι έχουν χάσει τη δουλειά τους στον ιδιωτικό τοµέα». Ο µεγαλύτερος όµως εχθρός για τον συνοµιλητή µου είναι ο εµφύλιος διχασµός.

Την ώρα που έρχεται το γλυκό, µια υπέροχη κρεµ καραµελέ, µου διηγείται ένα ανέκδοτο που άκουσε σε παλαιότερο ταξίδι του στη Νέα Υόρκη. «Οταν ένας Εβραίος µε ένα πετυχηµένο µαγαζί δει έναν Ελληνα να ανοίγει δίπλα του, έχει δύο λύσεις: είτε να το κλείσει, διότι ο Ελληνας θα του φάει τη δουλειά επειδή είναι καλύτερος, είτε να το πουλήσει σε έναν Ελληνα και να περιµένει µέχρι οι δύο Ελληνες να σκοτωθούν µεταξύ τους και να κλείσουν και τα δύο».