Οι υποσχέσεις του Τσίπρα και η σύγκρουση με το αυτονόητο

Σε λάθος τροχιά κινείται στη σύντομη μέχρι τώρα πρωθυπουργία του ο Αλέξης Τσίπρας, εκπέμποντας λάθος μήνυμα στην ελληνική κοινωνία, όχι μόνο για το παρόν της δύσκολης οικονομικής συγκυρίας, αλλά κυρίως για το μέλλον. Ο νεαρός πρωθυπουργός, καθ’ όλα συνεπής στα όσα προεκλογικά είχε υποστηρίξει, έχει δώσει «γην και ύδωρ» στη στήριξη δύο κοινωνικών ομάδων που δεν μπορούν, εκ των πραγμάτων, να δώσουν λύση στο οικονομικό αδιέξοδο

της χώρας, ούτε να πραγματοποιήσουν την πολυπόθητη επανεκκίνησή της. Ο λόγος για τους δημοσίους υπαλλήλους και τους συνταξιούχους, δύο ομάδες καθ’ όλα συμπαθείς, αλλά φύσει και θέσει αδύναμες να βάλουν μπρος ξανά τη μηχανή που λέγεται Ελλάδα. Αυτό δηλαδή που είναι και το ζητούμενο για την ελληνική οικονομία και κατ’ επέκταση την αγορά.

Ο πρωθυπουργός, έχοντας μπει σε αυτή τη διελκυστίνδα, αγνοεί παντελώς το πιο παραγωγικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, τον ιδιωτικό τομέα, που έχει πληρώσει και τα περισσότερα δεινά από την πενταετή ύφεση και είναι αυτός που μπορεί να σηκώσει το βάρος για την ανά(σ)ταση της ελληνικής οικονομίας. Με δύο λόγια, ο Αλέξης Τσίπρας υπηρετεί πιστά τον κρατισμό και λειτουργεί περισσότερο ως αριστερός συνδικαλιστής και όχι ως πρωθυπουργός που θα δώσει όραμα και πνοή στη χρεοκοπημένη Ελλάδα.
Η τακτική αυτή οδηγεί εκ των πραγμάτων σε αδιέξοδο και βάζει οριστική ταφόπλακα στις όποιες ελπίδες για καλύτερες ημέρες, καθώς, ακόμα και να πετύχει τις διεκδικήσεις του -πράγμα και αυτό δύσκολο-, θα έχει αποτύχει στο να δημιουργηθεί ένα μοντέλο ανάπτυξης για την Ελλάδα.

Ο Αλέξης Τσίπρας όμως δεν κάνει τίποτα διαφορετικό από αυτό που υποσχόταν προεκλογικά, όταν έλεγε ότι θα ανεβάσει τον μισθό ξανά στα 751 ευρώ, θα επαναφέρει τις συντάξεις και θα διεκδικήσει τα «κομμένα», δεν θα προχωρήσει στην αναδιάρθρωση του δημόσιου τομέα και τέλος δεν θα αλλάξει απολύτως τίποτα στην αγορά εργασίας, που, ως γνωστόν, θεωρείται από τους Ευρωπαίους εταίρους μας ως υπερβολικά ρυθμισμένη.

Αυτό που λάμπει διά της απουσίας του στο ασφυκτικό σκηνικό που έχει δημιουργηθεί είναι ένα σοβαρό αστικό κόμμα, όπως αυτό που ήταν κάποτε η Νέα Δημοκρατία, για να κάνει το αυτονόητο: Να βάλει πλάτη δηλαδή στον ιδιωτικό τομέα, να μιλήσει για ελεύθερη αγορά, για το δικαίωμα στην εργασία και κυρίως το δικαίωμα στην ευκαιρία, που φαίνεται να χάνεται οριστικά στην Ελλάδα της «πρώτη φορά Αριστεράς».

Η Νέα Δημοκρατία του Αντώνη Σαμαρά, πλήρως απαξιωμένη, αδυνατεί να εκφράσει αυτό τον κόσμο, που είναι η κινητήριος δύναμη της Ελλάδας του αύριο. Της Ελλάδας που θέλει να ονειρευτεί και να ζήσει εδώ μία φυσιολογική ζωή. Και αυτό δεν είναι πρόβλημα του κυρίου Τσίπρα, που απλώς εμμένει στις κρατικίστικες λογικές του, αλλά πρόβλημα της ελληνικής Κεντροδεξιάς. Ο πάντα επίκαιρος -και σήμερα ακόμα περισσότερο- Παύλος Μπακογιάννης είχε πει πως «στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα». Ελπίζω να μην είναι για πρώτη φορά η ίδια η Νέα Δημοκρατία που θα το διαψεύσει.