Throwback Clubbing: 9 θρυλικά μαγαζιά που έκαναν την Αθήνα «λερναία ύδρα» του nightlife

Το αθηναϊκό clubbing έχει από χρόνια εξαφανιστεί. Δεν χρειάζεται να το γράψουμε εμείς. Έχει γραφτεί πολλάκις. Μπορούμε, όμως, να θυμόμαστε τι συνέβη κάποτε στην πόλη και την έστελνε πέντε μέρες τη βδομάδα στις εισόδους των κλαμπ για να χορέψουν μέχρι το πρωί.

Για τους σημερινούς 30άρηδες το παρελθόν έχει πολύ DC, έχει Baraonda, έχει Dekko, έχει Kahlua, έχει Mao, έχει Bedroom ίσως. Ο χρόνος από το τέλος αυτών όμως δεν είναι τέτοιος ώστε να εγγραφούν στη μνήμη με τόση

Αντιθέτως, τα ακόλουθα το έχουν πετύχει αυτό. Προφανώς και δε θα μπορούσαμε να γράψουμε ξανά για την Αυτοκίνηση. Έχουν ειπωθεί τα πάντα για το μέρος του Σαλιάρη. Για τα περισσότερα όμως από τα κλαμπ που θα διαβάζεις παρακάτω οι αναμνήσεις των περισσότερων που τα έζησαν είναι αόριστες. Αρνούνται να καταθέσουν ολοκληρωτικά τις αναμνήσεις τους για να μην αποδεχτούν ότι αυτή η περίοδος έσβησε για πάντα. Γιατί ό,τι θυμάσαι, σημαίνει πως δεν είναι πια ζωντανό.

Μια από τις μνημειώδεις ντισκοτέτ της Αθήνας. Οι 9 Μούσες μαζί με το 9+9 ήταν για clubbing και φαγητό και τα έβρισκες στην Ακαδημίας και ανήκαν στον Κωνσταντίνο Ζουγανέλη. Κατέβαινες καμιά 30αριά σκαλιά και η πρώτη σου επαφή ήταν ένα πανάκριβο κινέζικο βάζο που δέσποζε στο χώρο. Οι Μούσες έκαναν τα πιο περίφημα αποκριάτικα πάρτι με θεματικές βραδιές, ενώ όλοι οι διάσημοι της εποχής είχαν περάσει από εκεί. Οι Μεταξάδες της γνωστής φίρμας κονιάκ, η Ζωή Λάσκαρη, η Αλίκη Βουγιουκλάκη, ο Φρέντυ Γερμανός με τη Μίρκα Παπακωνσταντίνου και πολλοί ακόμα

Το έβρισκες στην Πλατεία Μαβίλη. Πέτρος Κοζάκος, Αντώνης Μάρκος και Γιώργος Νάστος συναντήθηκαν κι ενώθηκαν από την κοινή αγάπη τους για τη house μουσική και τις πιο progressive εκφάνσεις της. Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 στην Ελλάδα το κλαμπ σήμαινε είτε ντίσκο είτε προθάλαμος μπουζουκοφάσης. Το Faz, που πήρε το όνομά του από την ισπανική λέξη που σημαίνει πρόσωπο, έγινε το πρώτο house club στη χώρα, ήταν το πρώτο που εισήγαγε τη λογική του πράσινου laser και γενικώς έφερε πολλές καινοτομίες για εκείνη την εποχή. Στα πρώτα 2 χρόνια της λειτουργίας του δεν υπήρχε μέρα που να μη γεμίζει. Κι οι άνθρωποι του φρόντιζαν να δίνουν κάθε φορά κάτι διαφορετικό στο κοινό, γι΄αυτό και άλλαζαν πολύ συχνά τη διακόσμηση.

Το Faz ήταν που εισήγαγε τη λογική του αυστηρού dress code, αφού δεν έμπαινες αν φορούσες τζιν, και την απαραίτητη παρουσία μιας γυναίκας στην παρέα. Κι αναλογία δεν έπεφτε από το 2 προς 1. Αν ήταν παρέα με 3 άντρες και 1 γυναίκα, δύσκολα θα έμπαινε. Στο Faz εντοπίζονται και τα πρώτα club parties σε απογευματινή ζώνη, από τις 5 ως τις 12. Εκεί ξεκίνησα και οι θρυλικοί Magna τα δικά τους dj sets.

Από τη δεκαετία του ’80 που άνοιξε στην πλάκα μέχρι και τα τέλη των 90’s στη Συγγρού, το Mad ήταν μια άλλη ιδέα του αθηναϊκού clubbing. Εκεί θα έβλεπες πολύ συχνά τις μπάντες του εξωτερικού που έρχονταν για συναυλία στην Ελλάδα να πίνουν το ποτό τους, θα έβλεπες εκστασιασμένη νεολαία να χτυπιέται και να χτυπά τους τοίχους χωρίς να έχει πιει ιδιαίτερα, θα έβλεπες και την αστυνομία πιο συχνά απ΄οποιοδήποτε άλλο μέρος για να επαναφέρει τους πάντες σε τάξη.

Τι να πει κανείς γι΄αυτό το μέρος…Το +Soda πήρε την κουλτούρα του Faz και την πήγε μερικά βήματα παραπέρα. Πάρτυ με πλέον του ενός stages, after hour events, αλλά και μεγαλύτερη ελαστικότητα στην ενδυμασία ήταν μερικά από τα χαρακτηριστικά του. Το άνοιξε ο Μπάμπης Μουζάκης στο παλιό αεροδρόμιο, όμως οι μεγάλες πιένες ήταν στον χώρο της Ερμού, στο 161. Με την Ιωάννα Αναγνωστοπούλου να βρίσκεται στην πόρτα και να αποφασίζει ποιος θα μπει και ποιος θα γυρίσει σπίτι του νωρίτερα του αναμενομένου.

Με τη Ms Lefki να κάνει τα πρώτα της βήματα εκεί και μετά να γίνεται μύθος. Όλοι επίσης μιλούν για το βράδυ που έπαιξε εκεί ο LTJ Bukem. Η μισή Αθήνα έφαγε πόρτα εκείνο το βράδυ κι από τους υπόλοιπους το 1/2 λέει πως δεν έφαγε, ενώ έφαγε και το άλλο 1/2 κατάφερε να μπει. Λίγο πριν κλείσει, είχαν κάνει εκεί συναυλία μέχρι και οι Las Ketchup.

Το μέρος άντεξε μέχρι το 1999, όταν και η Αθήνα άρχισε να αλλάζει. Και ανθρωπογεωγραφικά και σε επίπεδο κουλτούρας. Τα μπουζούκια τράβηξαν πολύ κόσμο και τον αλλοίωσαν και η house μουσική άρχισε να γίνεται αγάπη των λίγων.

Άνοιξε το 1999 και έγινε κι αυτό μέρος μιας μεγάλης αλυσίδας που η ηλεκτρονική μουσική ήταν ζωτική. Το Venue έζησε το δικό του reunion με την αθηναϊκή νύχτα κάπου το 2011, έφερε και για ένα βράδυ τον Ντέιβιντ Γκέτα, αλλά ότι πεθαίνει, καλό είναι να μην αναστένεται. Γιατί το όνομα δεν είναι μόνο ένα όνομα πια. Κουβαλάει μια σειρά από συμπαρομαρτούντα.

Το Privilege ήταν λίγο ένας μουσικός αχταρμάς, μιας και επιχείρησε να ενώσει τη φάση της house-rave εποχής που είχε αρχίσει να ξεφτίζει, με την pop μουσική που ντυνόταν την εστέτ μορφή της για να μπορέσει να αντέξει σε αυτή την ένωση. Διατήρησε όμως ένα όνομα που έκανε τον Άγιο Κοσμά να ασφυκτιά από κόσμο 5 φορές την εβδομάδα για μια διετία με τριετία.

Ξεκίνησε ως ένα μικρό κλαμπ στην Πλατεία Εσπερίδων στη Γλυφάδα, μετά στη δεκαετία του 2000 μεγάλωσε πολύ και βρέθηκε στα Αστέρια Γλυφάδας  και μετά έγινε Villa Mercedes και πέρασε από διάφορους χώρους μέχρι τον τελευταίο του στο Γκάζι. Ο Βασίλης Τσιλιχρήστος συνδέθηκε και με αυτό το brand του clubbing όμως το είδε να χάνεται κι αυτό στις νέες εποχές που δεν είχαν χώρο για τη μουσική παρακαταθήκη του Mercedes.

Μια διαφορετική μορφή clubbing προσέφερε το μέρος του Δημήτρη Μπαβέλλα. Ένα clubbing έξω από τα συνηθισμένα της τότε Αθήνας. Με το Wild Rose που άκμασε και παρήκμασε μέσα σε 2 δεκαετίες, ο κόσμος έμαθε ότι μπορεί να ξενυχτήσει με rock μουσική, να νιώσει το ίδιο ή και μεγαλύτερο vibe. Έμαθε ότι δεν είναι υποχρεωμένος να πορευτεί με πριονίδια το Σαββατόβραδό του. Το Wild Rose ξεκίνησε στον Λυκαβηττό, όμως στο υπόγειο της Πανεπιστημίου γιγάντωσε τον μύθο του. Το 2012 επιχείρησε να κάνει το comeback του, αλλά δεν άντεξε στους τυφώνες που είχε οδηγηθεί η νυχτερινή διασκέδαση της πόλης.

Το συγκεκριμένο είναι ακόμα πιο θρυλικό γιατί αποτέλεσε το πρώτο gay club στην Ελλάδα, ήταν το μέρος που έγινε συνώνυμο της απελευθέρωσης. Και κάτι παραπάνω απ΄αυτό, αφού ήταν το μέρος που έφερνε κοντά τους ανοιχτά γκέι με τους στρέιτ. Δεν υπήρχαν στεγανά σεξουαλικότητας.

Βγαλμένο ως κόνσεπτ από τα έγκατα της βερολινέζικης κουλτούρας, το Factory του Γρηγόρη Βαλλιανάτου αποτέλεσε το καταφύγιο διασκέδασης για πολλούς γκέι, ενώ ο αστικός μύθος του τότε ανέφερε μέχρι και dark room, όπου γίνονταν «έκτροπα». Φυσικά κάτι τέτοιο αναπτύχθηκε μόνο και μόνο επειδή η βαθιά συντηρητική Ελλάδα δε μπορούσε να ανεχτεί ένα μέρος σαν το Factory.