Σαράντα (συν πέντε) λεπτά με την Υρώ Μανέ!

Καλοκαίρι στο Πήλιο και μια φίλη της, η Μαριάννα, της προτείνει να διαβάσει στις διακοπές ένα βιβλίο, τη Ρένα του Αύγουστου Κορτώ. Το τελειώνει μέσα σε μια νύχτα. Το επόμενο πρωί φτιάχνει καφέ και τον παίρνει στο τηλέφωνο. «Καλησπέρα, είμαι η Υρώ Μανέ. Έχετε γράψει ένα καταπληκτικό βιβλίο. Θα ήθελα να το κάνω θεατρικό έργο, με την άδειά σας».

Κάπως έτσι δημιουργήθηκε η θεατρική Ρένα, που ήταν sold out σχεδόν σε

κάθε παράσταση στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά και που το φετινό καλοκαίρι άνοιξε πανιά για περιοδεία σε Θεσσαλονίκη, Κρήτη, Βόλο, Κέρκυρα και τις μεγάλες ελληνικές πόλεις. Η Ρένα είναι μια υπέργηρη ιερόδουλη, που εξιστορεί την ανορθόδοξη ζωή της, με φόντο όλη τη νεότερη ελληνική ιστορία.

Η Υρώ Μανέ χρειάστηκε να επισκεφτεί αθηναϊκούς οίκους ανοχής για να εμβαθύνει στον ρόλο και την ψυχοσύνθεση αυτής της γυναίκας. Μπαίνοντας στα χαμηλοτάβανα σπίτια με τον κόκκινο φωτισμό και τους τοίχους-γυαλόχαρτο, συνειδητοποίησε ότι η δική της δουλειά έχει αρκετά κοινά σημεία με τη αυτή της νεαρής αλλοδαπής με την ξανθιά περούκα και τις ελαστικές καλτσοδέτες που στέκεται απέναντί της. «Όπως εμείς οι ηθοποιοί βγάζουμε τα ρούχα και το makeup του ρόλου έπειτα από κάθε παράσταση, κάτι παρόμοιο, όσο περίεργο ή παράδοξο κι αν ακούγεται, κάνουν κι αυτές οι γυναίκες. Κρεμάνε τα ρούχα του δικού τους ρόλου, αφαιρούν το βαρύ μακιγάζ και επιστρέφουν στην κανονικότητά τους. Με μια διαφορά: Αυτές οι γυναίκες βιώνουν κάτι πολύ σκληρό και ακραίο, βρισκόμενες στο περιθώριο, εξαιτίας αυτού του επαγγέλματος».

Με γεμάτες αποσκευές

«Συνήθως τα καλοκαίρια, αντί για περιοδείες, επιλέγω να πηγαίνω διακοπές. Σταθερά, κάθε χρόνο, τους καλοκαιρινούς μήνες επισκέπτομαι είτε στη Χίο, το νησί από το οποίο κατάγομαι, είτε στις αγαπημένες μου Μηλιές, στο Πήλιο. Έχω βρεθεί άλλες δύο φορές σε μικρή περιοδεία. Δεν είναι ότι έχω λύσει το οικονομικό μου πρόβλημα ή ότι έχω απόθεμα χρημάτων που με περιμένουν, αλλά προτιμώ να περνάω χρόνο με τους δικούς μου ανθρώπους και να ξεκουράζομαι λίγο πριν από έναν ακόμη απαιτητικό χειμώνα. Φέτος πήρα τη Ρένα και τη βολτάρω σε όλη την Ελλάδα, γιατί αυτό μου δίνει μεγάλη χαρά. Καλά μας ταξίδια!».

Εγκλήματα, είκοσι χρόνια μετά

«Αυτόν τον καιρό, λόγω της Ρένας και επειδή δεν θέλω να κακοκαρδίσω τους δημοσιογράφους, είμαι πιο θετική στις συνεντεύξεις, αλλά γενικά, αν δεν έχεις να πεις κάτι καινούριο, για ποιον λόγο να βγαίνεις να μιλάς; Νομίζω ότι αναλώνεσαι σε κάτι που δεν έχει πολύ νόημα. Ύστερα είναι κουραστικό, ενώ έχεις κάνει τόσα πράγματα σε θέατρο και τηλεόραση, να μιλάς ακόμη για τα λατρεμένα –κατά τα άλλα– Εγκλήματα. Πέρασαν είκοσι χρόνια από τότε και οι δημοσιογράφοι με ρωτούν ακόμη το ίδιο πράγμα. Είναι κάπως περιττό».

Σαν σταρ του σινεμά

«Από μικρό κορίτσι έβλεπα πολύ σινεμά, με ιδιαίτερη αγάπη στο ιταλικό: Αντονιόνι, Μπερτολούτσι, Φελίνι. Από πρωταγωνίστριες θαύμαζα την Άννα Μανιάνι. Τελείωσα το Θέατρο Τέχνης και σχεδίαζα να φύγω στην Ιταλία για περαιτέρω σπουδές στην υποκριτική, αλλά είχα ξεπεράσει το όριο ηλικίας και το όνειρό μου δεν πραγματοποιήθηκε. Δεν πειράζει, κάθε εμπόδιο για καλό, αυτό λέω και στην κόρη μου σήμερα. Μπήκα στο θέατρο, μετά στην τηλεόραση, η μία δουλειά έφερε την άλλη και κάπως έτσι δημιουργήθηκε μια πορεία που έπρεπε να ακολουθήσω».

Με το κεφάλι ψηλά

«Το 2012 έγινα πρόεδρος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών. Προσπάθησα να κάνω το καλύτερο δυνατό για τον κλάδο μου και νομίζω ότι έφυγα με το κεφάλι ψηλά. Πολλοί συνάδελφοί μου, τότε, θεωρούσαν σίγουρο ότι το επόμενο βήμα είναι να κατέβω στην πολιτική. Τους εξέπληξα, όταν δήλωσα ότι δεν έχω καμιά τέτοια βλέψη και τους απέδειξα ότι αυστηρά και μόνο από την αγάπη μου στο θέατρο και την ανάγκη να προσφέρω κάτι στον χώρο μου, που δεινοπαθούσε, αναμείχθηκα με το σωματείο. Τότε η ανεργία στους ηθοποιούς έφτανε το 95%, υπήρχε μεγάλη στοχοποίησή τους και έλλειψη εργασιακού πλαισίου και συμβάσεων. Η κατάσταση ήταν δραματική. Τώρα, δείχνουν να έχουν διορθωθεί κάπως τα πράγματα, αν και συνεχίζει να μην έχει υπογραφεί Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν περισσότερες δουλειές για τους ηθοποιούς. Από την άλλη, τι να το κάνεις όταν βλέπεις συναδέλφους όχι μόνο να μην πληρώνονται, αλλά να βάζουν και από την τσέπη τους για να βγει η παράσταση;».

Επάγγελμα: Ηθοποιός

«Στον χώρο μου οι νέοι ηθοποιοί αντιμετωπίζονται άσχημα. Λόγω της λαχτάρας και της επιθυμίας τους να πατήσουν στο σανίδι, αναγκάζονται να ευτελίσουν τα “θέλω” τους, συχνά τον ίδιο τους τον εαυτό κι έτσι δίνουν το δικαίωμα στον παραγωγό να τους κακοπληρώσει, να μην τους πληρώσει καθόλου ή να μην τους βάλει ΙΚΑ. Μία, δύο, τρεις, ο άλλος πια δεν σε υπολογίζει ως επαγγελματία, σου λέει “Εντάξει, μωρέ, ψώνιο είναι, κάνει το χόμπι του”. Θα μου πεις “Υρώ, τα λες αυτά από θέση ισχύος”. Όχι, δεν είναι έτσι. Γιατί και τώρα να ξεκινούσα σε αυτή τη δουλειά, από το να παίξω απλήρωτη, θα προτιμούσα να πάω σερβιτόρα σε ένα μπαρ, να βγάζω και το χαρτζιλίκι μου. Μου αρέσει να λέω τα πράγματα με το όνομά τους, ειδικά σήμερα νομίζω το δικαιούμαι, ύστερα από τόσα χρόνια εμπειρίας στο σανίδι».

Ψυχή Βαθιά

«Οι ηθοποιοί καταθέτουμε κάθε βράδυ την ψυχή μας, δεν κάνουμε μια συνηθισμένη δουλειά γραφείου. Αν δεν μπορέσουμε να δώσουμε ό,τι έχουμε σε ψυχή και μυαλό, θα ξεσπάσει κάποια στιγμή ο οργανισμός και οι συνέπειες θα είναι βλαβερές. Γι’ αυτό τον λόγο επιλέγω να μην κάνω εκπτώσεις. Είναι προτιμότερο να βάζει κανείς τα όριά του και να μην αποδέχεται κάτι που δεν τον εκφράζει. Αυτό έκανα και εγώ. Προσπαθώ, επίσης, να δημιουργώ η ίδια τις συνθήκες. Δεν είμαι από τους ηθοποιούς που περιμένουν πάνω από το τηλέφωνο να τους σκεφτούν για μια δουλειά. Ονειρεύομαι πράγματα, προτείνω, στρώνω το έδαφος προς την κατεύθυνση που θέλω να πάω. Ζωντανό παράδειγμα η Ρένα».

Μια πολιτική πράξη

«Με ενδιαφέρουν περισσότερο τα κοινά, με την έννοια του να παρακολουθώ τι συμβαίνει γύρω μου, στην κοινωνία και στην πολιτική, παρά με το να είμαι εγώ, για την ώρα, στην πρώτη γραμμή. Για μένα, η σημαντικότερη πολιτική πράξη είναι να παραμείνουμε άνθρωποι ουσιαστικοί για τους διπλανούς μας. Από εκεί και πέρα, ως φύσει αισιόδοξη, θέλω να πιστεύω ότι υπάρχει φως για τη χώρα μας. Ξεπεράσαμε τη δύσκολη δεκαετία. Πέσαμε πολύ χαμηλά ως χώρα και ως οικονομία, αλλά τώρα νομίζω ότι είμαστε σε καλό δρόμο. Ξεκολλήσαμε από τον πάτο…».

Μια γενναία πράξη

«Ποιος δεν κάνει λάθη στη ζωή του; Δείξτε μου έναν άνθρωπο. Λάθος είναι να μην παραδέχεσαι το λάθος σου, αυτό σε κάνει μικρό, μίζερο και ψυχικά ελλιπή. Το να πεις “έκανα λάθος” είναι μια γενναία πράξη, γιατί θα ζητήσεις συγγνώμη, θα προσπαθήσεις να μη το επαναλάβεις, δεν θα το εναποθέσεις στους άλλους. Κοινώς, θα κάνεις ένα βήμα προς την ουσία των πραγμάτων και της ζωής. Προσωπικά, έχω επιλέξει να μη γεμίζω με πύον την ψυχή μου. Αυτές οι πληγές είναι σαν κακό σπυρί. Κοιτάζω πίσω, αναθεωρώ, συγχωρώ, συνεχίζω τον δρόμο μου».

Η καθημερινότητά της σήμερα

«Όταν μια γυναίκα φτιάχνει την οικογένειά της, μεγαλώνει το παιδί της, κατακτά κάποια πράγματα, ύστερα νιώθει κάπως πιο απελευθερωμένη. Λέει “Τώρα κι εγώ θα ζήσω”. Το βλέπω από τον εαυτό μου. Μπορώ πλέον να πάω ένα ταξίδι χωρίς αγωνία. Έχω τη μικρή πολυτέλεια να ασχοληθώ περισσότερο με μένα, χωρίς να λογοδοτήσω πουθενά. Μέχρι και πιλάτες ξεκίνησα! Όταν η Φαίδρα ήταν μικρή, με έπιαναν απίστευτες ενοχές. Δεν ένιωθα καλά που άφηνα το παιδί στο σπίτι και έφευγα για το θέατρο. Τώρα, άλλαξαν οι συνθήκες. Τώρα, δεν σε θέλει το ίδιο το παιδί μαζί του, περισσεύεις».

ΙΝFO

Η Ρένα, σε σκηνοθεσία Νικαίτης Κοντούρη, συνεχίζει την καλοκαιρινή της περιοδεία με επόμενους σταθμούς τη Μυτιλήνη (5/08) και τη Χίο (7/08), ενώ από Σεπτέμβρη θα βρεθεί για πέντε παραστάσεις σε θέατρα της Αθήνας.