Πέννυ Μπαλτατζή: Πριν γεννήσω το παιδί μου είχα τέσσερις ανεπιτυχείς εγκυμοσύνες

Η Πέννυ Μπαλτατζή περιγράφει τα πρώτα της βήματα στο τραγούδι, τη συνεργασία με τον Φοίβο Δεληβοριά KAI τη σχέση με την ψυχικά ασθενή μητέρα της, ενώ εξομολογείται τις δυσκολίες που πέρασε μέχρι να καταφέρει να κρατήσει στην αγκαλιά της τον δύο μηνών γιο της.

Το ραντεβού μας είναι προγραμματισμένο για το πρωί της Παρασκευής στο στέκι της, στην Αγία Παρασκευή. Ένα ήσυχο γωνιακό καφέ με ρετρό καρέκλες που ταιριάζει γάντι στην «πολύχρωμη» ψυχοσύνθεσή της. Εμφανίζεται στην είσοδο φορώντας κολάν, φούτερ και το πιο ζεστό της

χαμόγελο. Σπρώχνει το καρότσι με τον δύο μηνών γιο της και δίπλα της βρίσκεται ο σύζυγός της, Χρήστος Τζούτης, μαζί με την ενός έτους τετράποδη φίλη τους, Σελίνα.

Ο μικρός κοιμάται, η Πέννυ παραγγέλνει μαζί με τον καφέ της και μια μηλόπιτα, ενώ μου εξηγεί: «Θηλάζω και πεινάω σαν λύκος». Ο Χρήστος έχοντας πάρει έναν take away καφέ περνάει να μας χαιρετήσει και η Σελίνα ορμάει στο γλυκό. Και κάπου ανάμεσα στα δυνατά γέλια ξεκινάει η ιστορία της Πέννυς…

«Στην τρίτη Λυκείου πήγαινα σχολείο και δούλευα έξι μέρες την εβδομάδα»

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Παγκράτι, μια περιοχή της Αθήνας που από πολλούς χαρακτηρίζεται ως το κέντρο των καλλιτεχνών. «Στο σπίτι ακούγαμε πολλή μουσική. Η μαμά μου είχε ωραία φωνή, αλλά δεν τραγουδούσε. Ωστόσο, είχε εκφράσει αρκετές φορές την επιθυμία. Ο πατέρας της ήταν βιρτουόζος κιθαρίστας, ενώ πρόσφατα έμαθα ότι και ο παππούς μου από την πλευρά του πατέρα μου ήταν επίσης καλλίφωνος».

Μεγαλώνοντας σε ένα τέτοιο περιβάλλον ήταν μάλλον αναπόφευκτη η ενασχόληση με τη μουσική. «Οι γονείς μου κατάλαβαν από μικρή την κλίση μου. Λίγο πριν γίνω πέντε ετών με πήγαν σε μια δασκάλα πιάνου. Ξεκίνησα το ωδείο παράλληλα με το σχολείο και μέσα μου πίστευα ότι όλα τα παιδιά τραγουδάνε γιατί για εμένα ήταν η καθημερινότητά μου». Στα 16 της ξεκίνησε να δουλεύει σε ένα τζαζ μπαρ στον Βύρωνα.

«Μου έκαναν πρόταση μαζί με ένα παιδί από το σχολείο μου να τραγουδάμε στη φοιτητική βραδιά. Ήταν κάθε Σάββατο 6 με 9. Εκεί, λοιπόν, ήταν το πρώτο μου μεροκάματο. Πληρωνόμασταν 30% επί του ταμείου. Κάποια στιγμή με είδε το παιδί που έκανε πρόγραμμα μετά από εμάς και μου ζήτησε να του κάνω τα φωνητικά. Την επόμενη χρονιά λοιπόν έπαιζα και με αυτόν. Για να μη στα πολυλογώ, κατέληξα στην τρίτη λυκείου να πηγαίνω σχολείο και να δουλεύω έξι μέρες την εβδομάδα».

Στις πανελλήνιες πέρασε στο ΤΕΙ Μουσικής Τεχνολογίας στο Ρέθυμνο, δεν έζησε όμως εκεί τα φοιτητικά της χρόνια. «Η μαμά μου δεν ήθελε να φύγω μακριά. Η αλήθεια είναι ότι η οικογένεια δεν μπορούσε να στηρίξει κάτι τέτοιο οικονομικά. Κάπως έτσι αποφάσισα να τελειώσω το ίδιο τμήμα σε ένα ΙΕΚ στην Αθήνα, αμέσως μετά έκανα ξανά το μηχανογραφικό μου και πέρασα στο τμήμα Βρεφονηπιοκομίας». Παράλληλα με τις σπουδές της, τραγουδούσε και εργαζόταν σε διάφορους κλάδους, ως σερβιτόρα, ως πωλήτρια αλλά και στο δημόσιο.

«Μπήκα με τα προγράμματα Stage για 10 μήνες στην επιθεώρηση εργασίας και μετά στο Υπουργείο Οικονομικών. Εκεί κατάλαβα ότι δεν θέλω στη ζωή μου να δουλέψω στο δημόσιο. Στην ουσία πήγα για να κάνω το χατίρι των γονιών μου. Έπαιρνα 280 ευρώ τον μήνα και δούλευα επτάωρα ως γραμματέας. Στην πραγματικότητα όμως ήμουν το παιδί για όλες τις δουλειές».

«Για έναν χρόνο κοιμόμουν σε υπόστρωμα επειδή δεν είχα χρήματα»

Στα 18 νοικιάζει το πρώτο της σπίτι στους Αμπελόκηπους. Έκτοτε, απέκτησε master στις μετακομίσεις. «Έχω μείνει στον Άγιο Ιωάννη, τον Νέο Κόσμο, την Καισαριανή, την Ηλιούπολη αλλά και το Ίλιον, όπου ήταν η σχολή μου. Έχω αλλάξει πολλά σπίτια. Αυτό συνέβαινε είτε γιατί βαριόμουν τον χώρο είτε επειδή έβλεπα συμπεριφορές από τους ιδιοκτήτες που δεν μου άρεσαν. Γενικά δεν αντέχω την αγένεια. Ήμουν πάντα πολύ ευγενική και τυπική, αλλά το λάθος μου ήταν ότι δεν έβαζα όρια» εξηγεί και συνεχίζει.

«Στη ζωή μου έμαθα να επιβιώνω. Πλέον βλέπω το σπίτι μου και λέω “τι όμορφο που είναι’’. Έμενα πάντα σε παλιά σπίτια, αλλά με έναν τρόπο κατάφερνα να τα φέρνω στα μέτρα μου. Όταν έμενα στον Άγιο Ιωάννη για έναν χρόνο κοιμόμουν σε υπόστρωμα επειδή δεν είχα χρήματα. Μάλιστα όταν νοίκιασα το σπίτι, ο σπιτονοικοκύρης μού είπε “αυτό ξέμεινε, θα το πετάξουμε’’ και του απάντησα “δεν πειράζει, θα το πετάξω εγώ’’. Είχε και ένα ψυγείο με χαλασμένη κατάψυξη. Την έβγαλα για πολύ καιρό έτσι. Αυτές οι καταστάσεις με σκληραγώγησαν».

Η Πέννυ μέχρι να ορθοποδήσει αντιμετώπισε πολλές δυσκολίες. Στην ηλικία των 28 χάνει τον 23χρονο αδελφό της, ο οποίος έφυγε από τη ζωή στον ύπνο του, ενώ από μικρή ηλικία καλείται να διαχειριστεί τη σχέση με την ψυχικά ασθενή μητέρα της.

«Από παιδί έχω περάσει δύσκολα. Η μητέρα μου ήταν ψυχικά ασθενής. Τη διαφορετικότητά της άρχισα να την καταλαβαίνω μετά τα 20. Είναι πολύ δύσκολο να αποδεχτείς  ότι ο άνθρωπος με τον οποίο μεγαλώνεις είναι κλινική περίπτωση. Είχε αγχώδη διαταραχή, ψυχαναγκαστική υστερία και κατάθλιψη. Έφτασε στο σημείο της αποπροσωποποίησης. Ήταν δίπλα μας, μιλούσαμε και ένιωθε σαν να βρίσκεται αλλού. Δεν δέχτηκε να πάρει από νωρίς αγωγή γιατί θεωρούσε ότι αγωγή παίρνουν οι τρελοί.

Δεν μπόρεσε να επιβιώσει ούτε συναισθηματικά ούτε σωματικά. Νόσησε από ALS (Αμυοτροφική Πλάγια Σκλήρυνση). Πρόκειται για τη νευρολογική πάθηση που είχε και ο Stephen Hawking. Όλο αυτό ήταν πολύ σκληρό, με έμαθε όμως να είμαι ευαισθητοποιημένη με διάφορα θέματα. Με τους ψυχικά ασθενείς, τους πρόσφυγες και γενικά τους ανθρώπους που βιώνουν δυσκολίες. Στη ζωή μου νιώθω ότι θέλω να πατάξω τα ταμπού. Θέλω να αγκαλιάζω και να στηρίζω αυτούς τους ανθρώπους».

«Τραγουδούσα αδιάκοπα και παντού. Μέχρι και σε πανηγύρια»

Το 2007 ο Φοίβος Δεληβοριάς οργανώνει οντισιόν καθώς ψάχνει τραγουδίστρια για τις παραστάσεις του στον Ζυγό. Η Πέννυ δέχεται πιέσεις από τις φίλες της και τελικά ενδίδει. «Θυμάμαι ήταν 10 το βράδυ. Από το πρωί είχαν δει 150 κορίτσια. Ήταν όλες με τα χαρτιά τους και μελετούσαν, κάποιες είχαν και τις δασκάλες τους μαζί. Εγώ τίποτα. Μόνη μου, με ένα βιογραφικό στο χέρι. Θέλω να σου πω ότι αυτά τα χρόνια τραγουδούσα αδιάκοπα και παντού. Μέχρι και σε πανηγύρια. Αυτά που είχα κάνει ήταν τρομερή εμπειρία, σαν να λέμε γαλόνια.

Βέβαια, στο βιογραφικό αντί για πανηγύρια έγραφα “εκδηλώσεις”. Τι να γράψω, στα κλαρίνα; Μόλις μπαίνω και τους δίνω το βιογραφικό, μου λένε “είσαι η πρώτη που μας φέρνει βιογραφικό’’. “Σε δουλειά ήρθα, να μη φέρω;’’ τους απαντάω. Η οντισιόν ήταν ακαπέλα. Κάποια στιγμή εκεί που τραγουδάω ένας συνεργάτης του Φοίβου παίρνει την κιθάρα και συνεχίζουμε μαζί. Ήταν να πω ένα τραγούδι και τελικά είπα πέντε». Στο τέλος τα κατάφερε. Δούλεψε με τον Φοίβο Δεληβοριά για τρεις σεζόν και όπως εξομολογείται: «Είναι ο άνθρωπος που μου έδωσε την πρώτη ευκαιρία για να με γνωρίσει το ευρύτερο κοινό.

Είδα ότι δεν μετράω απλώς στη γειτονιά και αυτό ήταν πολύ σημαντικό για εμένα.  Το 2008 έφτιαξα την πρώιμη εκδοχή των Penny & The Swingin’ Cats». Οι επιτυχίες διαδέχονται η μία την άλλη, ενώ το 2015 αποφασίζει να ακολουθήσει σόλο καριέρα. Τον Οκτώβριο του 2018 ξεκινάει η συνεργασία της με την Panik Records. Λίγους μήνες αργότερα η κυκλοφορία του τραγουδιού «Ένα φιλί», στο video clip του οποίου πρωταγωνιστεί ο σύζυγός της, Χρήστος, μετράει περισσότερα από 500.000 views στο YouTube.

«Με τον Χρήστο προχωράμε στη ζωή χέρι-χέρι»

Το 2014 μια κακή συνεννόηση έμελλε να τη φέρει μπροστά στον μεγάλο έρωτα της ζωής της. Μια ναυτιλιακή εταιρεία την καλεί μαζί με τους Swingin’ Cats να τραγουδήσουν σε ένα event. Στέλνουν την προσφορά τους, αλλά για τους επόμενους δύο μήνες δεν παίρνουν κάποια απάντηση. Στο μεταξύ προκύπτει ένα live στην Πάτρα το οποίο και κανονίζουν. Όταν τους τηλεφωνούν όμως από τη ναυτιλιακή τα πράγματα μπερδεύονται.

«Τους εξήγησα ότι δεν μας το επιβεβαιώσαν ποτέ με αποτέλεσμα να κανονίσουμε άλλη εμφάνιση την ίδια μέρα. Επέμεναν. Με τα πολλά επικοινωνούν τα παιδιά με τον ιδιοκτήτη του μαγαζιού στην Πάτρα για να του ζητήσουν να αλλάξουμε την ημέρα. Στην αρχή η απάντηση ήταν αρνητική. Τότε λοιπόν τον πήρα εγώ για να του εξηγήσω τι έχει συμβεί.

Τελικά το δέχτηκε οπότε στο τηλέφωνο του είπα “σου χρωστάω μια μεγάλη αγκαλιά’’. Δεν τον είχα δει ποτέ. Δεν ήξερα πώς είναι» εξιστορεί και συνεχίζει: «Φτάνουμε λοιπόν στην Πάτρα. Θυμάμαι καθόμουν στη μέση του μαγαζιού και έτρωγα μια μπανάνα. Περιεργαζόμουν τον χώρο όπου θα τραγουδούσαμε, ενώ γύρω μου υπήρχαν παιδιά που κουβαλούσαν και έφτιαχναν τον ήχο. Κάποια στιγμή έρχεται ένας από αυτούς μπροστά μου και μου λέει “γεια σου, είμαι ο Χρήστος και μου χρωστάς μια αγκαλιά’’. Εκείνο το βράδυ συζητήσαμε αρκετά. Γύρισα στην Αθήνα, αλλά συνεχίσαμε να έχουμε μια τηλεφωνική επαφή».

Αυτή ήταν η πρώτη αγκαλιά του Χρήστου και της Πέννυς και κάπου εκεί άρχισε η κοινή τους ιστορία. Η γνωριμία τους έγινε τον Σεπτέμβριο, η σχέση ξεκίνησε τον Δεκέμβριο και τέλη Μαρτίου ο Χρήστος μετακόμισε μόνιμα στην Αθήνα. «Αποφάσισε να κάνει το χόμπι του επάγγελμα. Έκλεισε το μαγαζί στην Πάτρα και δουλεύει πλέον ως φωτογράφος.Παράλληλα έχει φτιάξει και ένα δικό του ταξιδιωτικό σάιτ. Χαίρομαι που κάνει αυτό που αγαπάει και που εξελισσόμαστε μαζί. Προχωράμε στη ζωή χέρι-χέρι. Ο καθένας κοιτάει προς τη δική του κατεύθυνση, αλλά είμαστε μαζί». Ο γάμος τους έγινε το 2016 σε ένα ξωκλήσι στη Σέριφο. Χωρίς νυφικό. Με 30 άτομα. Έτσι όπως το είχαν ονειρευτεί…

«Όταν πήρα την απόφαση να κάνω στροφή στο μέσα μου, έμεινα έγκυος φυσιολογικά»

Η ευτυχία είναι ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της όση ώρα μιλάει για τον Χρήστο, την κοινή τους ζωή αλλά και την καθημερινότητά της ως μητέρας. Ωστόσο δεν ήταν λίγα αυτά που πέρασε μέχρι να καταφέρει να κρατήσει αγκαλιά τον γιο της. «Πριν γεννήσω το παιδί μου είχα τέσσερις ανεπιτυχείς εγκυμοσύνες. Την πρώτη φορά έφτασα εξίμισι μηνών και έκανα διακοπή κύησης. Τη δεύτερη φορά ήταν εξωμήτριο και έκανα χειρουργείο. Αυτό με διέλυσε ψυχολογικά. Σκεφτόμουν ότι δεν θα τα καταφέρω. Δεν εμπιστευόμουν το κορμί μου.

Η μια αποτυχία μετά την άλλη μού στοίχισαν πολύ. Μετά το εξωμήτριο η γιατρός μού είπε ότι οι σάλπιγγές μου δεν είναι βατές και πως έπρεπε αν ήθελα παιδί να προχωρήσω σε εξωσωματική. Σκεφτόμουν “Μα πώς δεν μπορώ να μείνω έγκυος; Αφού έχω μείνει δύο φορές;’’.

Όταν όμως σου λένε συνέχεια ότι δεν μπορείς, στο τέλος τείνεις να το πιστέψεις. Έμεινα, λοιπόν, δύο φορές έγκυος με εξωσωματική, αλλά έχασα τα μωρά. Αυτή η διαδικασία με έκανε χειρότερα ψυχολογικά. Είχα τόση αγωνία. Ξέρεις τι είναι να κάνεις την εμβρυομεταφορά και να σκέφτεσαι “Να περπατήσω; Να κουνηθώ; Πρέπει;’’.

Εκείνη την περίοδο είχα και τη μητέρα μου άρρωστη. Νοσηλεύτηκε για τελευταία φορά στην εντατική. Τότε είπα “εγώ δεν μπαίνω ξανά σε αυτή τη διαδικασία και να μην ξανακούσω για παιδί’’. Στο μεταξύ έχασα τη μητέρα μου. Εκεί ξεμπλόκαρα, ανακουφίστηκα. Ένιωσα ότι ξεκουράστηκε και μαζί με αυτήν ξεκουράστηκε και η σκέψη μου». Ξεκίνησε αναρρίχηση, να τρέφεται σωστά και να κάνει ψυχοθεραπεία. Εκείνη την περίοδο, λοιπόν, ο πελαργός τής χτύπησε την πόρτα.

«Όταν πήρα την απόφαση να κάνω στροφή στο μέσα μου, έμεινα έγκυος φυσιολογικά. Κατάφερα να εμπιστευτώ το σώμα μου. Θέλω να σου πω ότι με στενοχωρεί πολύ όταν ελαφρά τη καρδία οι γιατροί προτείνουν την εξωσωματική. Θεωρώ ότι πρέπει να υπάρχει πολύ καλή ανοσολογική προσέγγιση πριν σε βάλουν σε αυτή τη διαδικασία». Ο μικρός ξυπνάει και η Πέννυ στρέφει όλη της την προσοχή σε αυτόν. Τη ρωτάω αν έχουν αποφασίσει τι όνομα θα του δώσουν και μου απαντάει «Ναι. Κάρολος. Διάβασα κάπου ότι σημαίνει γενναίος άντρας και μου άρεσε. Θέλω να είναι ένα παιδάκι που δεν θα φοβάται τη ζωή. Όπως ακριβώς εγώ και ο πατέρας του».

Φωτογραφίες: Στέφανος Παπαδόπουλος

Πηγή: People

Instafeed