Να γιατί πρέπει να υπάρχει ο plus size ακτιβισμός: το περιστατικό με τη Διαγούπη είναι ένα μάθημα για όλους μας

Η Άσλεϊ Γκράχαμ είναι ένα plus size μοντέλο για τη βιομηχανία της μόδας. Αυτό στην αρχή ήταν δύσκολο για την ίδια, αλλά μπόρεσε να το αντιστρέψει και να το κάνει το λάβαρό της. Άρχισε να το εκμεταλλεύεται και σε εμπορικό επίπεδο κι έγινε role model για τις γυναίκες που είναι στον δικό της σωματότυπο και κιλά.

Η Τες Χόλιντεϊ είναι ένα επίπεδο πιο πάνω από την Γκράχαμ σε επίπεδο plus και αυτοδιατίθεται εμπορικά στο κοινό που ταυτίζεται με την δική της σωματική διάπλαση. Η Βικτόρια Λι και η Ντανίκα Πρίσα είναι κι αυτές στην ίδια κατηγορία μοντέλων.

Η Λένα Ντάναμ έθεσε από την πρώτη στιγμή τους δικούς της κανόνες και προώθησε την εικόνα του σώματος της θέλοντας να βάλει τέλος στην κυριαρχία του ενός προτύπου. Με τον τρόπο της διεύρυνε την εικόνα των γυναικών στην αναπαράστασή τους από την τηλεόραση. Το ίδιο έκανε και η Έιμι Σούμερ που συνδύασε το χιούμορ της με τον σωματότυπο της. Πιθανότατα και οι δύο πήραν κάποιο χρηματικό κέρδος απ΄αυτή τους τη στάση, είτε άμεσα είτε έμμεσα.

Σε μια βιομηχανία που μέχρι πριν δέκα χρόνια δεν είχε και δεν δεχόταν τέτοια πρότυπα, η παρουσία τους ήταν αναπόφευκτο να αποκτήσει συμβολική διάσταση και να γίνουν πρότυπα. Κι όταν κάτι γίνεται πρότυπο, στη δική μας παγκόσμια κοινωνία, είναι δεδομένο πως θα την προσεγγίσουν brands για να τα διαφημίσει και να χρησιμοποιήσουν την δυναμική εικόνα της.

Κάθε μία απ΄αυτές συμβολίζει το empowerment. Όχι μόνο το γυναικείο, αλλά το ανθρώπινο. Δίνουν στους ανθρώπους το χώρο για να σκεφτούν αν νιώθουν οι ίδιοι καλά με το σώμα τους, για να μπορέσουν να το αγαπήσουν και να μην βλέπουν το κορμί τους μέσα από τα μάτια των κακόβουλων κι όσων τους μειώνουν.

Ακόμα κι οι διάσημοι που δεν εκμεταλλεύονται έτσι την εικόνα τους, γίνονται άθελα τους μέρος της ενδυνάμωσης του κάθε ατόμου σε σχέση με το σώμα του. Όσοι έχουν δει τη σειρά This Is Us, έχουν θαυμάσει τον τρόπο που αντιμετωπίζουν τον εαυτό τους και αντιμετωπίζονται από τους άλλους η Κρίσι Μετζ κι ο Κρις Σάλιβαν, η Κέιτ κι ο Τόμπι της σειράς.

Όλοι αυτοί βοηθούν έκοντες άκοντες στην αλλαγή μιας νοοτροπίας. Μιας νοοτροπίας οικτρής όπως αυτή αποτυπώθηκε στο περιστατικό που περιέγραψε η Τζένη Διαγούπη.

Τζένη Διαγούπη: Όσα είπε στην εκπομπή του Γιώργου Λιάγκα για την υβριστική επίθεση που δέχτηκε

Γι΄αυτό το λόγο είναι ανούσιο να εστιάζει κάποιος στο γεγονός πως αυτοί οι άνθρωποι αποκτούν υλικό κέρδος και να αποκαλούν κάθε τους πράξη ως μέρος ενός στημένου μάρκετινγκ. Ας είναι. Δεν προωθούν τη βία, τον ρατσισμό. Προωθούν την εξέλιξη της ανθρώπινης σκέψης και συμπεριφοράς.

Δε νοείται να κάθεσαι και να φωνάζεις σε μια γυναίκα που δεν γνωρίζεις «φάε μια τυρόπιτα χοντρή». Δεν ξέρεις καθόλου τι κουβαλάει ο άλλος μέσα του, τι έχει ζήσει, αν προσπαθεί να δυνατίσει και τον πονάει που δεν το πετυχαίνει, αν έχει κάποιο πρόβλημα υγείας κτλ. Βλέπεις έναν άνθρωπο από το περιτύλιγμα. Δεν σε πιέζει κανείς να το αγκαλιάσεις. Είναι όμως υποχρέωση του καθενός να κρατά τέτοιες σκέψεις μέσα του. Είναι υποχρέωση να μην τις εκφράζει με τέτοια κακία και ηλιθιότητα.

Αν λοιπόν μπορούν αυτά τα plus size μοντέλα να πετύχουν αυτή την αλλαγή, αν μπορούν να τραβήξουν ένα νέο άτομο χωρίς διαμορφωμένη αντίληψη στην καλή πλευρά των πραγμάτων, τότε ελάχιστη σημασία έχει το αν και πόσα λεφτά βγάζουν. Ας μην τα πιστεύουν κιόλας αυτά που λένε. Αρκεί που τα λένε και που η στάση ζωής τους τα υποστηρίζει. Το μήνυμα που χρειάζεται να δοθεί στον κόσμο, δίνεται.