Μαρίνα Σάττι: «Δεν μπορώ να ταυτιστώ με την ιστορία ενός πλούσιου γιατί… »

H Μαρίνα Σάττι σε συνέντευξη που παραχώρησε στο περιοδικό People μίλησε, μεταξύ άλλων, για το Yalla 2.0, την εξελιγμένη εκδοχή του Yalla, του σόου που ανέβασε πέρσι αλλά και τους πειρασμούς που συναντάει κανείς στην πορεία της καριέρας του.

Τι ήθελες να επικοινωνήσεις μέσα από το Yalla 2.0;

Πιστεύω στη δύναμη του ανθρώπου, της πίστης του, του μυαλού του, του ονείρου του, του οράματός του. Ξέρω πως σε πολλές περιπτώσεις επιτυχίας έπαιξαν ρόλο κι άλλοι παράγοντες, που μπορεί να μην είναι και τιμητικοί. Όπως, για

παράδειγμα, οι «θεωρίες συνωμοσίας» ότι ο τάδε είχε τον δείνα γνωστό που τον βοήθησε ενώ δεν άξιζε. Υπάρχει κι αυτή η φάση, αλλά προσωπικά με συμφέρει να πιστεύω ότι απλώς κάποιος είχε ένα όνειρο και τα κατάφερε, παρά τους πειρασμούς που βρήκε στην πορεία, ακολουθώντας τον δρόμο που κανείς άλλος δεν πήρε.

Υπάρχουν πειρασμοί, αλλά και ανάγκες…

Ακριβώς, υπάρχουν πειρασμοί και ανάγκες, όπου κάποια στιγμή πρέπει για τον οποιοδήποτε λόγο –βιοπορισμού, ανασφάλειας, φόβου, βολέματος, αυτό είναι που ήθελα να σου πω πριν και είπα «καβάτζωμα», το βόλεμα– να ανταποκριθείς. Νιώθω ότι αν έχεις ένα όραμα και το πιστεύεις και δεν ενδώσεις, στην ουσία δεν προδώσεις αυτό που σκέφτεσαι, κάποια στιγμή θα έρθει ο καιρός που θα το πραγματοποιήσεις. Εγώ έτσι σκέφτομαι για τους ανθρώπους, τέτοιους ανθρώπους και τέτοιες ιστορίες θέλω να βλέπω, αυτές πιστεύω και αυτές με εμπνέουν. Δεν μπορώ να ταυτιστώ με την ιστορία ενός πλούσιου που τα κατάφερε γιατί δεν ήμουν πλούσια, δεν μπορώ να ταυτιστώ με την ιστορία ενός ανθρώπου που γεννήθηκε μέσα στις γνωριμίες, γιατί, επίσης, δεν είναι αυτή η ιστορία μου. Πάντα ήθελα να ταυτίζομαι με ανθρώπους που το πίστεψαν και το έκαναν. Οι γνωριμίες και η οικονομική άνεση μπορεί να σε τοποθετούν σε προνομιούχα αφετηρία, αλλά υπάρχουν παράγοντες όπως οι σπουδές ή μια συνεργασία από την οποία μπορεί να αποκομίσεις συσσωρευμένη σοφία.

Γιατί χώνεσαι στις μανούρες; Νιώθεις πως είσαι ο υπερασπιστής των αδυνάμων;

Αισθάνομαι πως δεν μπορώ να είμαι αμέτοχη σε όσα συμβαίνουν γύρω μου. Θέλω να υπερασπιστώ αυτό που προσωπικά νιώθω πως είναι δίκαιο. Έχω μια έμφυτη τάση να προστατεύω τον αδύναμο. Μπορεί αυτό, βέβαια, να μην είναι απόλυτα σωστό, γιατί υπήρχαν στιγμές που κι εγώ ένιωθα αδύναμη… Για παράδειγμα, η μητέρα μου πάντα με φρόντιζε, είχε πάντοτε αυτό τον ρόλο. Είναι υπερπροστατευτική. Μεγαλώνοντας ένιωσα πως ίσως να ήταν καλύτερα για εμένα να μη με φρόντιζε τόσο πολύ. Κάποια στιγμή, όταν είχα μεγαλώσει, με ρώτησε τι θέλω να κάνει για εμένα. Της απάντησα: «Αν θες να είμαι καλά, να φτιάξω τη δική μου ζωή, μη μου δώσεις κάτι άλλο, μου έχεις δώσει πάρα πολλά».

Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη στο People που κυκλοφορεί μαζί με το Έθνος της Κυριακής