Φοίβος Δεληβοριάς και Μίλτος Πασχαλίδης έγραψαν τραγούδια για τους αδικοχαμένους Τοπαλούδη και Γιακουμάκη

Το Ιανουάριο του 2015 ο Βαγγέλης Γιακουμάκης βρισκόταν νεκρός και αποδεικνυόταν ότι είχε υποστεί τέτοιο ψυχολογικό βιασμό που δεν είχε άλλη επιλογή. Τον Νοέμβριο του 2018 η Ελένη Τοπαλούδη βρισκόταν νεκρή και αποδεικνυόταν ότι είχε πέσει θύμα σωματικού βιασμού και κακοποίησης. Δύο νέα παιδιά χάθηκα πρόωρα, άδικα και βάναυσα. Αυτά που τους συνέβησαν δε μπορεί δυστυχώς κανείς να τα αναιρέσει. Μπορεί τουλάχιστον η μουσική να τιμήσει τη μνήμη τους

και να εξηγήσει με πιο σχηματικό και εύκολο να τον καταλάβει κανείς τρόπο, ότι αυτά που τους συνέβησαν δεν πρέπει να συμβούν ποτέ ξανά και σε κανένα.

Έτσι, ο Φοίβος Δεληφοριάς και ο Μίλτος Πασχαλίδης χρησιμοποίησαν τη δύναμη της στιχουργικής και της μουσικής τους και έγραψαν τραγούδια για τα δύο παιδιά. Ο Φοίβος Δεληβοριάς έγραψε για την Ελένη Τοπαλούδη και μάλιστα το παρουσιάζει στο Κύτταρο στις live εμφανίσεις που ξεκίνησε το Σάββατο 8/2.

Ένα τετράστιχο από το τραγούδι, όπως το μεταφέρει το loaded.gr, λέει:

«Σκέφτομαι την Ελένη Τοπαλούδη
Κι αν θαχε κάποιο λόγο ένα τραγούδι
Που ν’ανεβεί στα δίκτυα που την πνίξαν
Στη θάλασσα να πέσει που την ρίξαν».

Από την άλλη, ο Μίλτος Πασχαλίδης μελοποίησε ένα τραγούδι για τον Βαγγέλη Γιακουμάκη, το οποίο θα κυκλοφορήσει από την Ogdoo Music τον Μάρτιο, με τους στίχους να είναι του Μάνου Ελευθερίου και με τον Γιώργο Νταλάρα να τραγουδάει μαζί του.

Το τραγούδι λέγεται «Στη Χώρα των Αθώων» και οι στίχοι του είναι οι εξής:

Πώς είναι ο έρωτας γραμμένος στο πετσί μας.
Με γράμματα άραγε ή μαύρους αριθμούς;
Αίμα θηλάζει κι η Ελλάδα κι η ζωή μας
Και οι εχθροί είναι εραστές με εκβιασμούς.
Των δράκων γάλα πίνουν μόνο και φαρμάκι.
Κρίμα. Δεν γνώρισες τον Κώστα Καρυωτάκη.

Στους ουρανούς θ’ αναγνωρίσουνε ποιος ήσουν.
Ξέρουν αυτοί. Το φωτοστέφανο χρυσό.
Φώτιζες νύχτες των ανθρώπων που θα ζήσουν
κι έχουν και θάνατο και φως μισό μισό.
Όχι τσεκούρι και μπαλτάς. Μήτε και σφαίρα.
Μ’ ένα σουγιά που κόβει φλέβες στον αέρα.

Με του Μακμπέθ πήγες τις μάγισσες, κοντά τους
να βρεις πώς σμίγει το χρυσάφι με χαλκό
κυνηγημένος απ΄ το σώμα σου στους βάλτους
βρήκες ποιος δαίμονας ξορκίζει το κακό.
Δεν παραστάθηκαν Απόστολοι εκ περάτων
Κι ας πήραν όψη τα μυστήρια των πραγμάτων.

Τι συζητούσες στον Αγρό του Κεραμέως (1)
στους κήπους του αίματος σαν μια σταλαγματιά.
Για στρατηλάτης δεν σου πήγαινε γενναίος
μήτε τσιράκι στων τραμπούκων τη στρατιά.
Ω επαρχία, επαρχία, όλα τα σφάζεις.
Τα μαχαιρώνεις και λυσσάς κι όλο σπαράζεις.

Ο Γκρέκο εδώ, ο Λόρκα εκεί. Ποιος θα κερδίσει;
Τους ξέρεις άραγε να ρίξεις μια ματιά;
Και τώρα ποιος από τους δυο θα ζωγραφίσει
την ομορφιά σου, σαν την άγρια νυχτιά.
Σ’ άγγιξαν άραγε τα φίδια κι οι αράχνες.
Τι μυστικά σού είπε το φως μέσα στις πάχνες.

Αθώοι όλοι. Σε μια χώρα των αθώων.
Δεν σε γνωρίσαμε να πιούμε έναν καφέ,
δυο τρεις κουβέντες για τους άθλους των ηρώων
γι’ αυτούς που ζούνε συντροφιά μ’ έναν χαφιέ.
Λυσσούν να σ’ εύρουν τα σκυλιά. Λυσσούν οι σκύλοι.
Κι η ομερτά (2) στις καφετέριες καντήλι.

Πώς να σου γράψω, το λοιπόν, βιογραφία
αφού οι λέξεις μου είναι μόνο της βροχής.
Ποτέ το μπλε δεν το χωρά δικογραφία.
Θυμίζει σύλληψη κι εκτέλεση εποχής.
Είμαστε άρρωστοι βαριά από νοσταλγία.
Μας περιμένουν τα τσιγκέλια στα σφαγεία.