Αθηνά Κοΐνη: «Έλεγαν στη μητέρα μου “τι ήρθες να κάνεις εδώ; Πήγαινε στη χώρα σου”»

Αδιαμφισβήτητα είναι από τις πιο ωραίες γυναίκες στον χώρο του κλασικού αθλητισμού, ενώ έχει ανέβει στο βάθρο των νικητριών ουκ ολίγες φορές. Το καλαίσθητο κορμί της σε συνδυασμό με την υπομονή και την επιμονή που την χαρακτηρίζουν ως αθλήτρια την έκαναν να ξεχωρίσει, ενώ της έδωσαν την ευκαιρία για νέους επαγγελματικούς ορίζοντες. Η Αθηνά Κοΐνη έτρεχε σε αγώνες μεσαίων αποστάσεων διεκδικώντας την πρωτιά και νιώθοντας ελεύθερη, ωστόσο τους τελευταίους μήνες επέλεξε να μειώσει ταχύτητα και να συνεχίσει τις κούρσες της περπατώντας πλέον σε catwalks. Πολλοί θεωρούσαν πως η

ομορφιά της δεν θα της επέτρεπε να κάνει καριέρα στον αθλητισμό, πως εκεί γύρω στα 17 θα τα παρατήσει. Για την Αθηνά, όμως, τίποτε δεν τελειώνει αν δεν το έχει αποφασίσει πρώτα εκείνη.

«Έλεγαν στη μητέρα μου “τι ήρθες να κάνεις εδώ; Πήγαινε στη χώρα σου”»

Γεννήθηκε στον Καναδά, όμως μέσα σε λίγους μήνες εγκαταστάθηκε μόνιμα με τους γονείς της στην Ελλάδα. «Η μητέρα μου έχει καταγωγή από την Αιθιοπία και ο πατέρας μου από την ορεινή Ναυπακτία. Εκείνη στα 13 της πήγε στον Καναδά μαζί με την αδελφή της για μια καλύτερη ζωή. Ο μπαμπάς μου αντίστοιχα είχε πάει για δουλειά και γνωρίστηκαν εκεί. Λίγο μετά τη γέννησή μου ήρθαμε στην Ελλάδα. Η αλήθεια είναι ότι θεωρώ πως αν ζούσα στον Καναδά, θα είχα περισσότερες ευκαιρίες στον αθλητισμό».

Μεγαλώνοντας στην Ελλάδα, της ζητάω να μου πει αν βίωσε ποτέ ρατσισμό λόγω της καταγωγής της μητέρας της. «Σε μεγάλο βαθμό όχι, αλλά υπήρξαν γεγονότα που με πείραξαν όταν ήμουν μικρή. Δεν μπορούσα όμως να κατηγορήσω τα άλλα παιδάκια γιατί λόγω της ηλικίας δεν καταλάβαιναν. Η μητέρα μου, ωστόσο, έχει βιώσει διάφορα περιστατικά. Συνήθως τα συμβάντα γίνονταν σε τράπεζες λόγω του ότι δεν μπορούσε να μιλήσει καλά ελληνικά. Της μιλούσαν πολύ άσχημα. Της έλεγαν “Τι ήρθες να κάνεις εδώ; Πήγαινε στη χώρα σου…”. Πάντα την υποστήριζα και κάποιες φορές η αλήθεια είναι ότι εκνευριζόμουν τόσο πολύ που έχανα τον έλεγχο. Θυμάμαι με είχε πάρει τηλέφωνο μια φορά να μου το πει στενοχωρημένη και δεν άντεξα. Πήγα στην τράπεζα, έπιασα τη συγκεκριμένη κυρία και της μίλησα λίγο άσχημα. Θα μπορούσα να έχω αντιδράσει διαφορετικά, αλλά δεν γινόταν να συγκρατήσω τα νεύρα μου. Δεν κρατήθηκα».

«Μου έλεγαν ότι πρέπει να σταματήσω οριστικά τον στίβο»

Αντιλήφθηκε την κλίση της στο τρέξιμο από πολύ μικρή ηλικία. «Με θυμάμαι να παίζω με τα άλλα παιδάκια και να είμαι πραγματικά πολύ γρήγορη. Με αφορμή μάλιστα μια νίκη μου σε κάτι αγώνες στο χωριό, ζήτησα από τους γονείς μου να με πάνε στον στίβο. Ξεκίνησα στα 8 μου ερασιτεχνικά, ενώ πιο πριν είχα δοκιμάσει να κάνω κολύμπι και μπαλέτο αλλά δεν είχα ενθουσιαστεί» εξηγεί και συνεχίζει:

«Στα 13 περίπου ξεκίνησε ο πρωταθλητισμός. Είναι η ηλικία που τα παιδιά μπορούν να συμμετέχουν στα πανελλήνια πρωταθλήματα. Αυτό βέβαια πρέπει να γίνεται με σωστή προπόνηση γιατί μπορεί να σου βγει σε κακό. Θέλει πολλή προσοχή». Για ένα κορίτσι στην εφηβεία η επαγγελματική ενασχόληση με τον αθλητισμό δεν είναι εύκολη υπόθεση. «Είναι πολύ αυστηρά τα πράγματα. Πρέπει να έχεις πάθος γι’ αυτό που κάνεις. Εγώ ήθελα να το κυνηγήσω, οπότε δεν με ενδιέφερε να κάνω άλλα πράγματα σαν παιδάκι, ούτε όμως και μεγαλώνοντας – όταν έβλεπα τους συνομηλίκους μου να βγαίνουν. Δεν θυμάμαι ποτέ να γκρινιάζω. Ίσα ίσα, που, αν για κάποιο λόγο δεν πήγαινα στην προπόνηση, δεν ήμουν χαρούμενη. Έκανα πρωί-απόγευμα προπόνηση, πήγαινα για προετοιμασίες στην Αιθιοπία. Είχα αφιερωθεί σε αυτό».

Οι τραυματισμοί, όταν στοχεύεις ψηλά, είναι σχεδόν πάντα μέσα στο παιχνίδι. «Ο αθλητισμός θέλει και τύχη» εξομολογείται, ενώ θυμάται τις δικές της δύσκολες στιγμές στο γήπεδο. «Οι χαρές είναι λιγότερες από τις λύπες. Πρέπει να περιμένεις πάντα έναν τραυματισμό, κάποια αποτυχία αλλά πρέπει συγχρόνως να είσαι δυνατός για να το ξεπεράσεις. Ο πρώτος μου τραυματισμός ήρθε σε ηλικία 17 ετών. Έπαθα ρήξη χιαστού. Αυτό με πήγε πίσω. Μετά βιάστηκα να μπω στις προπονήσεις, με αποτέλεσμα να τρέξω καλά για δύο χρόνια αλλά το πόδι μου να μην αντέξει… Τραυματίστηκα και δεύτερη φορά στα 20. Εκεί φοβήθηκα. Μου έλεγαν ότι πρέπει να σταματήσω οριστικά τον στίβο γιατί όταν κάνω παιδιά δεν θα μπορώ να τα πάρω καν στην αγκαλιά μου λόγω της ζημιάς στο πόδι… Ήταν σκληρά αυτά τα λόγια και εγώ είχα μπερδευτεί. Δεν μπορούσα να πιστέψω τότε ότι θα αφήσω τον αθλητισμό  για να κάνω κάτι άλλο στη ζωή μου».

Η ελπίδα επέστρεψε μετά από παρότρυνση της θείας της, Μεσερέτ Ντεφάρ (χρυσή Ολυμπιονίκης), να επισκεφτεί έναν κορυφαίο γιατρό στο Μόναχο της Γερμανίας. «Πήγα μαζί με την οικογένειά μου, με παρακολούθησε και μου έδωσε το οκ για να συνεχίσω. Έκανα όλες τις απαραίτητες εξετάσεις, ηρέμησα ψυχικά και επέστρεψα στον αθλητισμό. Δεν σταμάτησα ποτέ να το παλεύω».

«Σταμάτησα τον αθλητισμό πριν από πέντε μήνες. Πλέον ασχολούμαι με το μόντελινγκ»

H εξωτερική της εμφάνιση αποτέλεσε συχνά αντικείμενο σχολιασμού. «Στον στίβο υπάρχουν πολλές όμορφες κοπέλες και σχεδόν πάντα έλεγαν “Σιγά μη συγκεντρωθεί, θα παρασυρθεί, θα βγαίνει έξω…”. Το έλεγαν και για εμένα. Συνήθως αυτά συζητιούνται πίσω από την πλάτη σου και στην πορεία τα μαθαίνεις. Το θέμα είναι να μη δίνεις σημασία. Αρνητικά σχόλια υπήρχαν και όταν τραυματίστηκα. Έλεγαν “Δεν θα ξανατρέξει, πάει, τελείωσε’’. Με έριχναν λίγο, αλλά μετά πείσμωνα. Είναι ό,τι χειρότερο να είσαι στο κρεβάτι και να τα ακούς αυτά».

Το πλεονέκτημα όμως της ομορφιάς, που συχνά γινόταν μειονέκτημα στο γήπεδο, το εκμεταλλεύτηκε την κατάλληλη στιγμή. «Σταμάτησα τον αθλητισμό πριν από πέντε μήνες. Μου έφυγε λίγο η όρεξη να κάνω προπονήσεις και να το κυνηγάω. Για να πω την αλήθεια, με κούρασε ο χώρος του στίβου και ήθελα να δοκιμάσω και κάτι άλλο. Μου έλεγαν ότι έχω δυνατότητες στο μόντελινγκ και είπα να το προσπαθήσω. Χαίρομαι που πήρα αυτή την απόφαση όταν ήμουν καλά και δεν ήμουν τραυματισμένη. Απλά δεν μπορούσα να το παλέψω άλλο. Η αλήθεια είναι ότι η Ομοσπονδία δεν βοηθάει αρκετά τους αθλητές και τους πρωταθλητές. Επίσης, μου είχε φύγει η τρέλα που είχα στο παρελθόν. Με κούρασε και η τόση προσπάθεια που έκανα τα περασμένα χρόνια για να επανέλθω. Δεν είναι ένα πράγμα, είναι πολλά μαζί. Ήρθε μια μέρα που έκανα το “μπαμ” και είπα “δεν αντέχω άλλο”. Το σκεφτόμουν καιρό και κάποια στιγμή είπα “Τέλος, δεν ξαναπηγαίνω στο γήπεδο”». Ξεκινώντας τη νέα της καριέρα, είναι γεμάτη όνειρα και στόχους. «Έχω κάνει φωτογραφίσεις και κάποια catwalks. Είμαι στη φάση που χτίζω το book μου και προσπαθώ να το κυνηγήσω στο εξωτερικό. Είμαι σε ένα πολύ καλό πρακτορείο, το d.models, που πραγματικά με βοηθάει και με στηρίζει».

Κλείνοντας την κουβέντα μας, παραδέχεται ότι όταν παρακολουθεί αγώνες, νιώθει μια νοσταλγία, αλλά αυτό είναι στιγμιαίο: «Σκέφτομαι πάντα τις ωραίες στιγμές, τις νίκες και τις καλές επιδόσεις».

Φωτογραφίες: Στέφανος Παπαδόπουλος

*Διαβάστε περισσότερα θέματα και συνεντεύξεις στο τεύχος του People που κυκλοφορεί αυτή την Κυριακή 18/08 με το Έθνος της Κυριακής