Αντώνης Καρυστινός: «Από τότε που γεννήθηκα είμαι με μια βαλίτσα στο χέρι»

Ξεκίνησε να εργάζεται ως γραφίστας σε ειδικές εκδόσεις. Στην πορεία, όμως, κάποιες συμπτώσεις οδήγησαν τον Αντώνη Καρυστινό σε διαφορετικά μονοπάτια. «Σπούδασα γραφιστική. Μου άρεσε το σχέδιο και γι’ αυτό ξεκίνησα. Δεν σου κρύβω ότι και τώρα κάνω κάποια μαθήματα ζωγραφικής. Μετά από πολλά χρόνια αποφάσισα να ξεκινήσω μαθήματα. Κάποια παιδιά ζωγραφίζουν και κάποια όχι. Εμένα μου άρεσε πάντα να ξύνω τα μολύβια μου και να ζωγραφίζω. Τελειώνοντας, λοιπόν, το σχολείο δεν ήξερα τι να κάνω. Έκανα πειραματισμούς και τελικά κατέληξα να ασχοληθώ με τη γραφιστική. Ήμουν 23-24 όταν έπιασα

την πρώτη μου δουλειά ως γραφίστας σε έντυπο. Δεν ήμουν, όμως, ευχαριστημένος. Ένιωθα ότι κάτι μου έλειπε. Κάποια στιγμή έγινε μια στραβή. Έκλεισε η εταιρεία. Διένυα μια περίοδο που δεν βιαζόμουν να κάνω κάτι. Πέρα από το βιοποριστικό, δεν ένιωθα ότι πρέπει να κάνω κάτι για να χτίσω μια καριέρα. Δεν είχα αυτή την αγωνία, πάντα έπαιρνα τον χρόνο μου. Και κάπως έτσι γνώρισα το θέατρο» περιγράφει στο People.

-Πώς μπήκε στη ζωή σου το θέατρο;

Δεν είχα κάποια ιδιαίτερη αγάπη για την υποκριτική. Προέκυψε τελείως τυχαία και αντισυμβατικά. Μια ομάδα θεάτρου με επικεφαλής τον Jean-Jaques Tesson είχε μια συνεργασία με το Γαλλικό Ινστιτούτο και έκανε μια ομάδα θεάτρου δρόμου που έπαιζε στην Αθήνα. Εκείνη την περίοδο εργαζόμουν σε ένα καφέ στη Σόλωνος. Έφτιαχνα καφέδες, σέρβιρα, τα πάντα. Τους είδα να παίζουν μπροστά από το μαγαζί. Συγκεκριμένα έξω από το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων. Αυτό έγινε πριν από 25 χρόνια. Τους είδα λοιπόν και ενθουσιάστηκα. Οι άνθρωποι άφησαν flyers, καθώς είχαν έναν χώρο στον Κεραμικό. Εκτός από θέατρο δρόμου, έκαναν και ακροβατικά. Ισορροπία σε σκοινί, ξυλοπόδαρα. Η ζογκλερική ισορροπία είναι σαν διαλογισμός. Εκεί ο εγκέφαλός σου κάνει άλλες συνάψεις. Είναι λίγο υπερβατικό. Πήγα, λοιπόν, στον Κεραμικό, σε αυτή την αυτοσχέδια σχολή. Εκτός από τον Tesson, ήταν και ένας βάσκος ακροβάτης. Αυτοί ήταν οι δάσκαλοί μας. Εντυπωσιάστηκα ακόμα περισσότερο όταν δοκίμασα να κάνω ξυλοπόδαρα. Από ένα σημείο και μετά δεν έκανα απλά, αλλά δούλευα κιόλας με ξυλοπόδαρα και πήγαινα σε εκδηλώσεις.

-Πώς ήταν η ζωή από τα 3 μέτρα;

Αυτό ακριβώς ήταν το ατού μου. Το ύψος μπορεί να είναι μειονέκτημα στα ξυλοπόδαρα, γιατί είναι πιο ψηλά το κέντρο βάρους, αλλά λειτούργησε και θετικά, διότι δεν χρειαζόταν να βάλω πολύ ψηλά ξυλοπόδαρα. Με 1.20 μ. φαινόμουν τεράστιος, και ειδικά στα μάτια ενός παιδιού. Πολύ γρήγορα κατάλαβα ότι είναι κάτι που μου αρέσει πολύ. Το κατάλαβαν κι εκείνοι στην ομάδα και μου είπαν «Αντώνη, δεν θα πληρώνεις, θα είσαι μέλος της ομάδας».

-Για πόσο καιρό έμεινες σε αυτή την ομάδα;

Έναν χρόνο. Μέσα σε αυτό το διάστημα άλλαξε η ζωή μου. Ένιωσα ότι δεν μπορούσα να προσπεράσω αυτό που συνέβαινε και θέλησα να δοκιμάσω τον εαυτό μου στην υποκριτική. Μέσα σε αυτή τη χρονιά έκανα την έρευνα και την προετοιμασία μου. Ήταν το 1993-1994. Ήμουν περίπου 24 χρόνων. Έδωσα εξετάσεις για το Εθνικό, για το θέατρο Τέχνης, για το Εμπρός, για τον Κιμούλη. Μέσα μου ήθελα να πάω ή στο Εμπρός ή στη σχολή του Γιώργου Κιμούλη, η οποία μόλις είχε ανοίξει. Πήγα τελικά στη σχολή του Κιμούλη. Για εμένα που δεν είχα σχέση με την υποκριτική ήταν εξαιρετικά σημαντική σχολή.

Ο Κιμούλης ήταν πολύ γενναιόδωρος με τους μαθητές του. Ακόμα θυμάμαι την πρώτη μας γνωριμία: Ένας τεράστιος, πανύψηλος, πολύ γοητευτικός άνθρωπος. Το περιβάλλον στη σχολή ήταν καταπληκτικό. Είχαμε ντουλάπες, αποδυτήρια, τη βιβλιοθήκη μας. Υπήρχαν τα πάντα σε ένα πολύ όμορφο νεοκλασικό που λειτουργούσε στο Γκάζι ως παλιό σχολείο, μετά το πήρε η Σοφία Σπυράτου για τη σχολή της και αργότερα ο Γιώργος Κιμούλης. Ένας ωραίος χώρος που είχε μια ιστορία. Πριν πάω στον Κιμούλη, για να δω αν μου ταιριάζει το θέατρο, πήγα στη σχολή του Βασίλη Διαμαντόπουλου, τον Ίασμο, με δάσκαλο τον ίδιο τον Βασίλη Διαμαντόπουλο.

-Με ποιούς γνωστούς ηθοποιούς ήσουν συμφοιτητής;

Από τη σχολή του Γιώργου Κιμούλη είχα πολλούς. Η πρώτη φουρνιά είχε τη Βίκυ Σταυροπούλου, τη Μαρίνα Καλογήρου. Η Μαρίνα ήταν τότε 17 χρόνων. Ήταν η πιο μικρή από όλους μας, υπό την έννοια ότι εγώ τότε ήμουν 26.

-Δούλεψες μαζί με τον Γιώργο Κιμούλη;

Η πρώτη δουλειά ήταν στον Άμλετ στο θέατρο Πόρτα και εκεί χρησιμοποίησα και ένα από τα skills μου και έκανα ξυλοπόδαρα! Ήταν στην σκηνή που οι θεατρίνοι παίζουν την παράσταση μπροστά στον αδερφό του βασιλιά Κλαύδιου κι εγώ έκανα ξυλοπόδαρα. Έκτοτε έχω κάνει θέατρο. Απλά δεν προτιμούσα τις μεγάλες σκηνές. Και την τηλεόραση την αγαπάω. Βιοπορίζομαι από την τηλεόραση, οπότε τις επιλογές μου στο θέατρο τις θέλω λίγο διαφορετικές. Για παράδειγμα, η τελευταία παράσταση στην οποία συμμετείχα ήταν στο θέατρο Θησείον, σε σκηνοθεσία του Κώστα Φιλίππογλου, η Νεκρή Ζώνη του Χάρολντ Πίντερ. Με λίγα λόγια, καταλαβαίνω ότι μέσα από το θέατρο εξελίσσομαι κι αυτό μου κάνει καλό και στην τηλεόραση.

-Πότε ήταν η πρώτη σου τηλεοπτική συμμετοχή;

Το 2002 στις Σαββατογεννημένες. Είχε προηγηθεί και ένα επεισόδιο το 2001 στη σειρά Είσαι το Ταίρι μου, όταν η Βίκυ Σταυροπούλου μου ζήτησε να κάνω μια σκηνή, ένα κομπαρσιλίκι, για να γελάσουμε. Ουσιαστικά η πρώτη μου δουλειά ήταν οι Σαββατογεννημένες.

-Φέτος πρωταγωνιστείς στο νέο σίριαλ του Alpha Έρωτας Μετά, μια σειρά που έχει αποκτήσει ήδη φανατικούς θαυμαστές…

Είναι μια καινούρια τυπολογία για την ελληνική τηλεόραση η δουλειά μας, αυτά τα σίριαλ που έχουν και μια αστυνομική πλοκή θρίλερ. Είμαι πολύ χαρούμενος και πολύ περήφανος γιατί είναι μια δουλειά που δουλεύουν πολλοί άξιοι άνθρωποι και θυμίζει ο τρόπος γυρίσματος το σινεμά. Τόσο η αφήγηση, όσο και η εναλλαγή των σκηνών, τα πλάνα, η φωτογραφία.

-Στη συγκεκριμένη σειρά έχεις ουσιαστικά μια παράνομη σχέση με την Άννα Μακρή, που την υποδύεται η Βάσω Λασκαράκη;

Είναι μια καθηγήτρια ταγκό, που τα τελευταία είκοσι χρόνια άφησε τον χορό και αφιερώθηκε στην οικογένειά της. Με αφορμή ένα τυχαίο γεγονός γνωριζόμαστε και ακολουθεί μια δεύτερη σύμπτωση. Έχουμε τα παιδιά μας στο ίδιο σχολείο και έτσι ξεκινάμε να κάνουμε παρέα. Εγώ και η γυναίκα μου θα της προτείνουμε να ξεκινήσει ξανά να διδάσκει ταγκό. Πάντα έτσι γίνεται. Κάποιος σε ενθαρρύνει να ακολουθήσεις το ταλέντο σου. Και ξέρουμε ότι αρκετές γυναίκες εγκαταλείπουν αυτό που έκαναν εξαιτίας της μητρότητας, που είναι ένας σπουδαίος και σημαντικός λόγος για να το κάνουν. Αλλά από τη στιγμή που τα παιδιά μεγαλώνουν και ακολουθούν τη δική τους ζωή, υπάρχουν άνθρωποι που τολμούν ακόμα και να σπουδάσουν μετά. Στην ιστορία, λοιπόν, δημιουργείται μια ακατανίκητη έλξη μεταξύ μας.

-Άνθρωποι που σε γνωρίζουν μου έχουν πει ότι είσαι ένας άνθρωπος που δεν του αρέσει να εκτίθεται και να μιλάει για την προσωπική του ζωή.

Ισχύει. Δεν είναι, όμως, κάτι που το κάνω για prestige. Απλώς είναι τόσο ωραία αυτά που κάνω που μου αρέσει να μιλάω για την αγάπη μου για το θέατρο, ενώ παράλληλα ευγνωμονώ τον Θεό που εμφάνισε αυτή τη δουλειά μπροστά μου.

-Πώς είναι η καθημερινότητά σου;

Η ζωή μου αυτή τη στιγμή είναι πολύ περίεργη και δύσκολη. Λόγω της κρίσης, δεν ζούμε πλέον στην Ελλάδα με την οικογένειά μου. Έχω μια κόρη 4 ετών και μια σύζυγο που τελείωσε το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Αυτοί που έχουν τελειώσει το Μετσόβιο καταλαβαίνουν τι σημαίνει την εποχή της κρίσης να είσαι αρχιτέκτονας ή μηχανικός στην Ελλάδα. Πριν από ενάμιση χρόνο, λοιπόν, πήραμε την απόφαση να πάμε στη Μεγάλη Βρετανία. Ήταν μια αυθόρμητη απόφαση. Ένα βράδυ γύρισα από το θέατρο και ίσως επηρεασμένος από ένα έργο του Πίντερ που παίζαμε εκείνη την περίοδο, τον Δεκέμβριο του 2017, λέω στη γυναίκα μου: «Δεν πάμε να φύγουμε;». Η κόρη μας, η Μίκα, ήταν τότε 2 ετών. Κάναμε κάποια σχέδια, είχαμε ξεκινήσει ξένες γλώσσες –ιταλικά, γερμανικά– και κοιτούσαμε τις εναλλακτικές. Είχαμε σκεφτεί να πάμε ακόμα και στον Καναδά. Έτσι, φύγαμε με ένα παιδί 2,5 ετών και μια γάτα.

-Γιατί επιλέξατε τη Μεγάλη Βρετανία;

Είναι μια χώρα που μπορεί να μας εξελίξει σε επίπεδο σπουδών, παραστάσεων, πληροφοριών. Επίσης, επειδή είμαστε μεγάλοι και οι γονείς μας είναι εξίσου μεγάλοι, σκεφτήκαμε ότι δεν θα είμαστε μακριά και θα μπορούμε να ερχόμαστε ορισμένα Σαββατοκύριακα. Σαφώς και η γλώσσα έπαιξε ρόλο στην απόφασή μας. Ζούμε στο νότιο Λονδίνο, στο Surrey. Είναι μια πολύ όμορφη περιοχή. Όπως καταλαβαίνεις, γκρουπάρω τα γυρίσματά μου ώστε να μπορώ να έρχομαι στην Αθήνα όταν έχω δουλειά και να επιστρέφω πάλι πίσω.

Για κάποιο λόγο, από τότε που γεννήθηκα είμαι με μια βαλίτσα στο χέρι και μέσα σε ένα αεροπλάνο. Από τα 13 μου, ήμουν το παιδάκι που ταξίδευε μόνο του και η αεροσυνοδός το φρόντιζε. Ο πατέρας μου ήταν εκτός Ελλάδας και έκανα αρκετά ταξίδια προκειμένου να τον δω. Επειδή όμως η ζωή είναι πολύ κωμική και γεμάτη εκπλήξεις, από τη στιγμή που έφυγα δεν σταμάτησα να δέχομαι προτάσεις από την Ελλάδα. Ένα μεταπτυχιακό έχω ξεκινήσει στο Λονδίνο και δεν μπορώ να το τελειώσω! Αν ήμουν 30, θα ρίσκαρα να παραμείνω εκεί και να το αναζητήσω περισσότερο όσον αφορά το θέμα της δουλειάς, αλλά δεν πρόλαβα καν να προσπαθήσω.

-Η μικρούλα σας προσαρμόστηκε εύκολα εκεί;

Η μικρή έγινε δίγλωσση. Έμαθε αγγλικά σχεδόν αμέσως. Τέσσερις μήνες μετά έγινε η απόλυτη προσαρμογή. Η σύζυγός μου βρήκε επίσης δουλειά, επιβεβαιώνοντας ότι το Μετσόβιο  βγάζει πολύ καλούς επιστήμονες.

-Είσαι ευτυχισμένος με όσα έχεις καταφέρει στη ζωή σου;

Είμαι πολύ χαρούμενος που έχω οικογένεια. Είναι κάτι που έγινε συνειδητά. Έρχεται κάποια στιγμή ένας άνθρωπος στη ζωή σου που σε κάνει να πεις «Ναι, θέλω να κάνω οικογένεια».

-Ήσουν ορκισμένος εργένης;

Όρκο δεν παίρνω ότι ήμουν ορκισμένος αλλά μου άρεσε η μοναξιά μου! Και σε ποιον δεν αρέσει; Παρατηρώ, ωστόσο, ότι ακόμα μου αρέσει. Γι αυτό και ασχολούμαι με την ζωγραφική. Στην ζωγραφική μπορείς και απομονώνεσαι για τρεις ώρες κοιτώντας ένα αντικείμενο.  Ενώ είσαι και με άλλους ανθρώπους στο μάθημα, είσαι συγχρόνως και μόνος σου. Μάλλον είναι στοιχείο του χαρακτήρα μου.

Φωτογραφίες: Στέφανος Παπαδόπουλος

Πηγή: PEOPLE