Jack Savoretti: Ο καλλιτέχνης που κατέκτησε την κορυφή των βρετανικών charts μιλάει στο Peoplegreece.com

Τον περασμένο Μάρτιο, την ημέρα που συμπληρώνονταν 50 χρόνια από την παρουσία του Abbey Road στην κορυφή του βρετανικού billboard, ο Jack Savoretti έβλεπε το νέο του άλμπουμ Singing To Strangers να κατακτά κι αυτό την κορυφή. Αν και μουσικά τα δύο ονόματα δε συμπίπτουν, μόνο και μόνο αυτή η ταύτιση αποτελεί ένα παράσημο, αλλά και ένα δείγμα για το πόσο τρομερός καλλιτέχνης είναι ο Jack.

Πολύ γρήγορα

τα τραγούδια του άρχισαν να ακούγονται έντονα στην Ελλάδα μέσα από τη συχνότητα του Pepper 96.6. «What More Can I Do?», «When We Were Lovers» και «Candlelight» έχουν ήδη αγαπηθεί από το κοινό. Κι αφού υπήρξε αυτή η ανταπόκριση, οι άνθρωποι του Pepper αποφάσισαν να τον φέρουν στην Ελλάδα για πρώτη φορά και να διοργανώσουν μια συναυλία στην αγγλικανική εκκλησία του Αγίου Παύλου για τα περίφημα Church Sessions.

Μαζί με την εταιρεία The Hubsters έφεραν τον Jack Savoretti τη Δευτέρα που μας πέρασε και την επόμενη μέρα ο Jack περίμενε τους εκπροσώπους του Τύπου στο Hilton για one to one συνεντεύξεις.

Το peoplegreece.com ήταν ένα από τα μόλις πέντε που βρέθηκαν εκεί. Ο ενθουσιασμός για μένα προσωπικά ήταν μεγάλος γιατί έμαθα τον Jack το 2016 μέσα από την playlist του Galaxy και την εκπομπή της Ραφαέλλας Ράλλη, που ήταν και η πρώτη που του πήρε συνέντευξη τον περασμένο Απρίλιο.

Αυτή τη φορά ο Jack Savoretti ήταν εδώ, στάθηκε απέναντι μας, απέναντι μου και, τουλάχιστον σε εμένα, ήταν εγκάρδιος, ομιλητικός και όπως ακριβώς συμβαίνει με τα τραγούδια του: ανοιχτός. Χωρίς δέρμα. Μόνο συναισθήματα.

Θα ήθελα να γράφω για ώρες για την ζεστή του προσέγγιση, για τους εναγκαλισμούς που αντάλλαξε με όλους τους δημοσιογράφους και φωτογράφους παρά το ότι ήταν σε διαδικασία προετοιμασίας επιστροφής στο Λονδίνο και προετοιμασίας του τουρ του που ξεκινάει σε μια βδομάδα. Όμως δεν θα γράψω άλλα. Είναι τόσο λεπτομερής ο ίδιος που δεν χρειάζεται.

Από δω και κάτω μόνο Jack Savoretti χωρίς παρεμβολές μου.

Για την «κακή» του συνήθεια να γράφει τραγούδια αγάπης και την διαδικασία πόνου που απαιτείται για να φτάσει στο σημείο να γράψει τέτοια τραγούδια: «Νομίζω ότι αυτή είναι μια καλή αγάπη, μια γεμάτη και ουσιαστική αγάπη. Με αυτό το άλμπουμ συγκεκριμένα, ήθελα να είναι ένα ρομαντικό άλμπουμ. Υπάρχουν πολλά τραγούδια αγάπης στο ραδιόφωνο, αλλά δε νομίζω πως είναι ρομαντικά. Υπάρχει μια διαφορά.

Νομίζω πως υπάρχει δυσκολία, πόνος, μάχη για το πρόσωπο που αγαπάς, χρειάζεται να ξεζουμίσεις τον εαυτό σου για να είσαι όσο πιο καλός θες για το πρόσωπο μου αγαπάς. Θες να αλλάξεις τον εαυτό σου προς το καλύτερο. Οπότε νομίζω ότι αυτό κάνει ένα τραγούδι αγάπης ρομαντικό. Εγώ οδεύω διαρκώς προς μια θέση εξομολόγησης, συγχώρεσης, καλυτέρευσης και κάπως βγαίνουν όλα αυτά από μέσα μου. Βγαίνουν μια κάποια στιγμή από τη μουσική μέσα μου. Δεν προγραμματίζω ποτέ να γράψω ένα τραγούδι».

Για το αν η επαφή με τη μουσική είναι για εκεινον σαν τη σχέση με τη γυναίκα του: «Η σχέση με τη μουσική για μένα είναι σαν τη σχέση με τη γυναίκα μου. Είναι καλή και κακή. Πρέπει να μοχθήσεις γι΄αυτή, να την κάνεις καλύτερη. Τη μια μέρα σε κάνει να νιώθεις φανταστικά, την άλλη σε ρίχνει στο πάτωμα, εφόσον κιόλας δεν λειτουργείς με τον τρόπο που θέλει, δεν σε καταλαβαίνει ή δεν την καταλαβαίνεις εσύ».

Για το πώς διαχειρίζεται την αποτυχία: «Ποτέ δεν φοβήθηκα την αποτυχία. Το αντίθετο, την απολαμβάνω. Λέω στα παιδιά μου να αποτύχουν όσο πιο γρήγορα γίνεται, για να μάθουν γρήγορα αν είναι κάτι που θέλουν να κάνουν αυτό στο οποίο απέτυχαν ή όχι. Κι αν το θέλουν, να αποτύχουν για να γίνουν καλύτεροι. Η αποτυχία δεν με τρομάζει. Είναι όταν άλλοι άνθρωποι έχουν μια ισχύ, έναν έλεγχο επάνω μου, αυτό με τρομάζει. Όταν είναι οι άλλοι που με φέρνουν προ της αποτυχίας».

Στα περισσότερα τραγούδια του υπάρχει η λέξη «darkness». Γιατί αυτό; : «Το σκοτάδι, η σκοτεινιά είναι ένα μέρος στο οποίο μπορείς να κρυφτείς. Εγώ έχω σίγουρα κρύψει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου. Πας στο μαύρο, γιατί θες να κρυφτείς από τη ζωή. Γι΄αυτό λέω και στο Candlelight το «I don’t wanna hide». Το να βγω απ΄αυτό το σκοτάδι είναι η βασική μου προσπάθεια στη ζωή. Είτε με την αγάπη είτε με τη μοσυική ως όχημα. Δε θα έλεγα ότι μου αρέσει το σκοτάδι…Απλώς έτυχε να βρίσκομαι πολύ συχνά εκεί. Και δεν θεωρώ τον εαυτό μου σκοτεινό. Βρίσκω όμως τον δρόμο μου μέσα από σκοτεινές καταστάσεις σε πλείστες περιπτώσεις. Ξόδεψα πολύ χρόνο στη ζωή μου να βγω από το σκοτάδι και γι΄αυτό το αναφέρω συχνά στα τραγούδια μου. Το εντοπίζω κι εγώ αυτό».

Για την ανάγκη του να ανήκει εξ ολοκλήρου η επιτυχία ή αποτυχία σε εκείνον και να μην αποτελεί κατάκτηση του μέσω άλλων: «Είναι μια πολύ περίεργη εποχή για την καριέρα μας με τη μπάντα. Το κάνουμε αυτό για 15 χρόνια και τα πράγματα έχουν αλλάξει. Είναι εκπληκτικό, αλλά είναι κυρίως τρομακτικό. Πλέον βλέπουμε πολλές εκδοχές και πολλές επιλογές για τα επόμενα βήματα της ζωής μας. Το σκέφτομαι συχνά αυτό και με κάποια ανησυχία. Έχω πολύ ξεκάθαρο στο μυαλό μου τι θέλω να κάνω και το ένα για το οποίο είμαι πολύ προσεκτικός είναι αυτό που έχουμε χτίσει να μην παραδοθεί σε άλλους για να συνεχίζουν να το χτίζουν ή να το διαλύσουν.

Είμαι καλά αν είμαστε εμείς αυτοί που θα το διαλύσουμε, που θα αποτύχουμε. Θέλω όμως να είμαι σίγουρος γι΄αυτό. Έχω  ζήσει πως είναι να αποτυγχάνουν άλλοι για χάρη μου και είναι άθλιο συναίσθημα. Νιώθω ότι έχουμε φτιάξει το δικό μας πλοίο, είμαι ο καπετάνιος και όλο το πλήρωμα θέλει συνειδητά να είναι εκεί. Και νομίζω ότι θέλω να μείνω σε αυτό το πλοίο. Δεν θέλω να λοξοδρομήσω για κάτι μεγαλύτερο ή καλύτερο. Θέλω να δω που θα πάει αυτό το πλοίο».

Για το αν προλαβαίνει ποτέ να πάρει μια απόσταση και να σταθμίσει όσα πέτυχε: «Μπορώ να δω τη διαδρομή μου και όσα συνέβησαν όταν είμαι σπίτι. Μπορώ να την εντοπίσω στις ζωές των παιδιών μου. Έχουν μια υπέροχη ζωή. Και δεν την είχαν όταν γεννήθηκαν. Μέχρι και πριν 5 χρόνια, η κόρη μου ήταν 3 ετών, ήταν ζόρικες εποχές. Ο τρόπος που ήταν η ζωή μας τότε σε σχέση με το πώς είναι τώρα, είναι ο καλύτερος τρόπος για να μετρήσω το πού έχω φτάσει και τον τρόπο που έφτασα ως εδώ.

Όταν ταξιδεύω δεν το αντιλαμβάνομαι. Ή το αντιλαμβάνομαι με πολύ επιφανειακό τρόπο. Ναι, ταξιδεύω σε ωραία μέρη, κάθομαι τώρα σε ένα ωραίο ξενοδοχείο με θέα την Ακρόπολη, μιλάω σε σένα για μουσική, σε λίγες μέρες θα πάμε Πολωνία, αύριο στην Ιταλία…Αυτό είναι εκπληκτικό. Όμως είναι μόνο όταν βρίσκομαι σπίτι και βλέπω τη ζωή των παιδιών μου, τότε σκέφτομαι «άξιζε τον κόπο, δεν έγινε τίποτα εις μάτην»».

«Δεδομένα υπάρχουν πράγματα που αφήνω πίσω μου στα τραγούδια. Ένα κομμάτι του εαυτού μου μένει εκεί. Αυτό συμβαίνει σε όλους καθώς προσπαθούν να ζήσουν και να κάνουν κάτι. Το γιατί αφήνεις κάτι πίσω είναι που ψάχνεις να απαντήσεις μέσα σου. Κάποιοι αφήνουν το κομμάτι τους πίσω για τους πολλούς.

Εγώ δεν το θέλω. Σκέφτομαι, πια, ότι όταν γράφω τραγούδια, κάποια μέρα θα τ΄ακούσουν τα παιδιά μου. Αυτή τη σκέψη δεν την είχα πριν μερικά χρόνια. Συνήθιζα να γράφω για ένα κορίτσι, για έναν φίλο ή για μια ιδεολογία που με έκανε να θυμώνω. Όμως, τώρα δε μπορώ να το παραβλέψω. Σχεδόν κάθε φορά που γράφω σκέφτομαι ότι θα με ακούσουν τα παιδιά μου. Οπότε αναμφίβολα έχουν μια τεράστια επίδραση και στη μουσική μου».

Του εξηγώ ότι όταν ακούω τα τραγούδια του τον φαντασιώνομαι σε μια σκηνή, με εμένα θεατή και αυτός να μην έχει δέρμα. Να έχει απογυμνωθεί από τη σάρκα. Τον ρωτάω αν έχει αυτή την αίσθηση κι ο ίδιος όταν είναι πάνω στη σκηνή:

«Έχω την αίσθηση ότι αυτή τη στιγμή της τρωτότητας την έχουν ανάγκη όλοι. Να νιώσουν φοβισμένοι, να νιώσουν αδύναμοι, το χρειάζονται όλοι. Μόνο τότε είναι που επιτρέπεις και στα υπόλοιπα συναισθήματα να εισβάλλουν μέσα σου. Τις περισσότερες φορές είμαστε σε επιφυλακή, με αμυντικά τείχη. Είναι μέρος της επιβίωσης αυτό προφανώς. Είναι όμως και συνταρακτικό, κοσμογονικό θα έλεγα, όταν αφήνεις κάτω τα χέρια, ρίχνεις τις άμυνες και επιτρέπεις στον εαυτό σου να νιώσει περισσότερα. Αυτό το συναίσθημα είναι τρομακτικό και συνήθως επώδυνο. Όμως μετά από λίγες στιγμές βγαίνεις ζωντανός και δυνατότερός από πριν.

Αν είσαι συνεχώς σε μια προστασία του εαυτού σου, δε μπορείς να απορροφήσεις, δε μπορείς να μάθεις. Πρέπει να ενδώσεις στον πόνο κάποιες φορές και στη γύμνια του εαυτού σου. Ελπίζω ότι με τη μουσική μου εμπνέω κάποιους να το κάνουν αυτό. Να αποκαλύψουν για μια στιγμή το πόσο ευάλωτοι είναι. Έστω και γι΄αυτό το διάστημα που διαρκεί το τραγούδι. Άσε κάτω τα όπλα σου και επίτρεψε στα πάντα να εισέλθουν. Είναι λίγο σαν το κλάμα. Οι άνθρωποι φοβούνται να κλάψουν. Αν επιτρέψεις στο μέσα σου να το κάνει, το σώμα σου θα σε προστατεύσει. Θα νιώσεις την έκσταση της θλίψης, θα γίνεις πιο δυνατός».

Για το αν νιώθει μοναξιά: «Η μοναξιά υπάρχει σε όλους μας. Στο τέλος της ημέρας, είναι αυτό το γνωμικό…Μόνοι μας γεννιόμαστε και μόνοι μας πεθαίνουμε. Κάποιες φορές, στη γνώση αυτής της σκληρής αλήθειας, γεμίζουμε τη ζωή μας με ανθρώπους για να μη νιώθουμε μόνοι μας. Είναι σημαντικό να μη νιώθουμε μόνοι μας στη ζωή. Όμως αυτό το συναίσθημα υπάρχει για να σου θυμίζει κατά καιρούς ότι δεν μπορείς να αποφύγεις τη μοναξιά.

Πριν ένα χρόνο είχα μια επιθανάτια εμπειρία. Είχα ένα τροχαίο που με σόκαρε. Ευτυχώς στο τέλος ήμουν καλά, αλλά εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα «ω, σκατά…θα πεθάνω»! Αυτό που με διαπέρασε τότε ήταν η αίσθηση της μοναξιάς. Αυτή την τόσο μικρή, πιθανότατα τελευταία σου στιγμή, είσαι μόνος. Και θυμάμαι ότι με είχε συνεπάρει αυτή η σκέψη. Δεν ήταν στενοχώρια. Όχι τόσο έντονη τουλάχιστον.

Ήταν αυτή η τρομακτική συνειδητοποίηση ότι είσαι απλά μόνος σου. Και κάποιες φορές, όταν είσαι σε ένα σκοτεινό μερος, ακόμα κι όταν έχεις δίπλα σου αυτούς που αγαπάς, μπορεί να νιώσεις πολύ μόνος. Το ίδιο ισχύει κι όταν έχεις ενοχές ή υποφέρεις. Δύο καταστάσεις που παράγουν μεγάλη μοναξιά μέσα σου».

Για το τραγούδι Greatest Mistake και τον στίχο «My greatest mistake
Is that I never let it show»: «Με το τραγούδι Greatest Mistake θέλω να δείξω πόσο ευγνώμων είμαι, πόσο εκτιμώ αυτό που έχω. Οπότε λέω ότι δεν δείχνω πολλά, όχι για να τονίσω ότι προσπαθώ να με διαφυλάξω, αλλά για να εκφράσω την ανάγκη μου να δείξω περισσότερα στο πρόσωπο που αγαπώ. Κι αυτό είναι που προσπαθώ να αναδείξω με το τραγούδι. Είμαι πολύ καλός στο να κάνω λάθη. Δεν θα είχα καριέρα αν δεν έκανα λάθη. Όλα μου τα τραγούδια είναι παιδιά λαθών.

Το μεγαλύτερο λάθος όμως είναι το να μη λες στους ανθρώπους που αγαπάς ότι τους αγαπάς. Στην οικογένεια, τους γονείς, τους συντρόφους…Σε αυτό θέλω να γίνω καλύτερος. Όλα τ΄άλλα λάθη είναι χαζά. Όμως αυτό είναι σημαντικό. Κάνε το όσο περισσότερο μπορείς. Με αυτό το τραγούδι δίνω μια υπενθύμιση στον εαυτό μου να διακηρύξει την αγάπη του. Ιδίως στους γονείς μου. Ποτέ δεν είναι αρκετό αυτό. Πρέπει πάντα να το λες στους ανθρώπους σου».

Με αφορμή την προηγούμενη απάντηση, του αναφέρω μια φράση του Μάθιου ΜακΚόναχι στο Interstellar που περιγράφει στην κόρη του ότι όταν γεννήθηκε, η μητέρα της γύρισε και του είπε «ετοιμάσου να γίνουμε τα φαντάσματα των αναμνήσεων των παιδιών μας».

Τον ρωτάω αν νιώθει κι ο ίδιος έτσι με τα παιδιά του: «Αρχίζεις και καταλαβαίνεις με τον καιρό ότι θα στοιχειώσεις τις αναμνήσεις των παιδιών σου. Στην αρχή δεν το αντιλαμβάνεσαι. Αλλά όταν τη μια μέρα είναι μωρά και την επόμενη ξυπνάς κι είναι παιδιά, αυτό αλλάζει μέσα σου. Ξαφνικά συνειδητοποιείς καθώς σε κοιτάζουν ότι όλες αυτές τις αναμνήσεις που έχεις εσύ από παιδί με τους γονείς σου, θα τις έχουν τα παιδιά σου με σένα.

Είναι τρομακτικό σαν να στέκεσαι γυμνός στο διάστημα. Αλλά σε μετατρέπει σε μια λευκή κόλλα. Τώρα είναι η στιγμή σου να φτιάξεις αναμνήσεις για κάποιους άλλους και θες να είσαι το ίδιο δυνατός με τους γονείς σου, να χαρίσεις στα παιδιά σου δυνατές αναμνήσεις».

Για το τραγούδι When We Were Lovers και τον στίχο «Look at the time and the time that it’s taken»: «Αυτός ο στίχος θέλει να πει «πάρε μια ανάσα, μια στιγμή και δες τι έχουμε πετύχει». Είναι όμως και μια υπενθυμίση πάλι ότι όλα αυτά δεν είναι δεδομένα. Δεν έγιναν σε μια νύχτα. Είναι πράγματα με αξία. Τα πράγματα που χτίζεις μαζί με τον άλλο είναι αυτά που αξίζει να δώσεις τη ζωή σου για να τα κρατήσεις».

Για το αν όσα είναι σήμερα προέρχονται από κάποιο σχέδιο ζωής ή είναι απότοκα της τυχαιότητας της ζωής: «Μπορώ να πω με ασφάλεια ότι τίποτα απ΄όσα είμαι τώρα δεν ήταν μέρος ενός σχεδίου. Ποτέ δεν είχα σχέδιο στη ζωή μου, για να είμαι ειλικρινής. Αν κοιτάξω πίσω τη ζωή μου, ναι, δεν σχεδίασα ποτέ ότι θα ζήσω όσα ζω. Τα ταξίδια, αλλά κυρίως τη γυναίκα μου, τα παιδιά μας, τα τρία σκυλιά μας. Όταν ήμουν παιδί δεν το φανταζόμουν. Τώρα όμως…τώρα αποκτούν όλα νόημα. Όταν είμαστε παιδιά κάνουμε πλάνα και υποσχόμαστε στον εαυτό μας να μείνουμε πάνω στο μονοπάτι, να ακολουθήσουμε το πλάνο.

Αλλάζουμε ως άνθρωποι κι όμως κολλάμε πάνω σε αυτό το πλάνο. Κι αν φύγουμε από το πλάνο κι αυτό χαθεί, το εγγράφουμε ως αποτυχία. Δεν είναι όμως έτσι. Χρειάζεται να προσαρμοστείς και να επιτρέψεις στη ζωή να σε πάει κάπου. Αν έμενα προσκολλημένος στο πλάνο μου, δεν θα είχα ζήσει τίποτα απ΄όσα ζω. Θα είχα σφηνώσει σε ένα πολύ μοναχικό μέρος. Ευτυχώς, ορισμένοι άνθρωποι, ιδίως η γυναίκα μου, κατεδάφισαν τα πάντα, πήραν τα ηνία για μένα και τους αγαπάω γι΄αυτό».

Για το αν η μεγαλύτερη του έγνοια είναι πλέον η οικογένειά του: «Η καριέρα μου είναι όμορφη και τη μουσική την αγαπώ. Αλλά δεν είναι η ζωή μου. Η ζωή μου είναι η οικογένειά μου. Η οικογένεια μου αναδύεται σε κάθε ερώτηση που μου κάνεις. Έχει διεισδύσει στη μουσική μου. Δεν είναι πια μόνο για μένα. Είναι κάτι άλλο πλέον».

Για το τραγούδι Youth & Love και τον στίχο «They always say that love and youth are wasted on the young»: «Η μητέρα μου συνήθιζε να μου λέει, όταν μας έδειχνε φωτογραφίες κι εγώ της έλεγα ότι είμαι άσχημος σε κάποια, «περίμενε τη στιγμή που θα κοιτάξεις πίσω σου και θα δεις αυτή τη φωτογραφία, σε 20 χρόνια για παράδειγμα, και θα σκέφτεσαι πόσο ωραίος ήσουν. Τα νιάτα ξοδεύονται στους νέους». Αυτή ήταν η φράση της. Όλη την ώρα. Και συμφωνώ με αυτό.

Εν τούτοις, στο τραγούδι Youth And Love αυτό που λέω είναι πως οι άλλοι το πιστεύουν αυτό. Όμως εγώ δε νιώθω ότι έκανα κάποιο ξόδεμα. Μπορώ να σου πω παραδείγματα φίλων που ξόδεψαν τα νιάτα τους. Εγώ ήμουν πάντοτε συνειδητοποιημένος για το πόσο τυχερός είμαι, πόσο με αγαπούν. Τα θυμάμαι όλα. Γι΄αυτό έγραψα αυτό το τραγούδι. Εσύ είσαι αυτός που αποφασίζεις αν η ζωή σου σπαταλήθηκε μάταια. Για μένα όλα καταλήγουν στην αγάπη. Είναι το μοναδικό κομμάτι της ζωής μου για το οποίο ήμουν παρών, ενεργητικός».

* Φωτογραφίες: Τζένη Μπραχίμη

** Να ευχαριστήσουμε το ξενοδοχείο Hilton για τη φιλοξενία, καθώς και τους The Hubsters που μας έφεραν σε επαφή με τον Jack Savoretti.

Peoplegreece.com INSTAFEED