Η μπεκάτσα... των Χριστουγέννων

Ο Γιωργάκης έκλεισε τα πέντε του χρόνια τον Νοέμβριο. Πίστευε στον Αϊ-Βασίλη που φέρνει τα δώρα και θα περίμενε το βράδυ της Πρωτοχρονιάς κρυμμένος πίσω από το δέντρο για να τον δει και να του μιλήσει. Ακόμη περισσότερο όμως πίστευε στα λόγια του πατέρα του και είχε πεισθεί ότι μεγαλώνοντας θα γίνει ένας πολύ καλός κυνηγός. Τον είχε διαβεβαιώσει γι' αυτό όταν τον πήρε μαζί του πρώτη φορά στο κυνήγι, λίγες μέρες μετά που γιόρτασε τα γενέθλιά του. Δεν πήγαν μακριά, λίγο πιο πέρα από την αυλή του σπιτιού τους, δεν χρειαζόταν όμως να απομακρυνθούν περισσότερο. Το σπίτι τους ήταν χτισμένο στην άκρη του χωριού και έξω από την αυλόπορτα περνούσε μια κατάφυτη ρεματιά που διέσχιζε τους μπαξέδες και τα μικρά χωραφάκια. Εκεί είδε τον σκύλο τους, τον Ρεξ, να στέκεται ακίνητος σαν άγαλμα δίπλα σε ένα σωρό με λαχανόφυλλα και τον πατέρα του να προχωρά κοντά στον σκύλο, λέγοντας στον Γιωργάκη να μην κουνηθεί από τη θέση του και να μη φοβηθεί από την τουφεκιά. Διαβάστε περισσότερα για Η μπεκάτσα... των ΧριστουγέννωνΕισέλθετε στο σύστημα ή εγγραφείτε για να υποβάλετε σχόλια