Τουρισμός στην εποχή των social media

Στην εποχή της κυριαρχίας των social media με τους πολλαπλούς αυτοματισμούς τους φτάνει και περισσεύει για την τουριστική προβολή ενός τόπου, μιας πόλης, μιας χώρας ένα εξώφυλλο στο ένθετο μηνιαίο περιοδικό των Financial Times /FT – το who to spend it- ή αφιέρωμα στο Monocle, το δημιούργημα του δαιμόνιου 50χρονου Καναδού δημοσιογράφου, επιχειρηματία και εκδότη περιοδικών Tyler Brûlé.

Και

αυτό γιατί είναι δύο παραδοσιακά μέσα («χαρτί») με αξιοσημείωτη ηλεκτρονική παρουσία που απευθύνονται σε ένα ακροατήριο που εντάσσεται με το δικό του ξεχωριστό τρόπο στην πελατεία της «βιομηχανίας της πολυτέλειας» και απαιτεί υψηλών προδιαγραφών υπηρεσίες στον προορισμούς τους. Το μηνιαίο περιοδικό των FT - το who to spend it- στο τελευταίο τεύχος του επέλεξε για εξώφυλλο μια γυναικεία παρουσία στο Ημεροβίγλι της Σαντορίνης με την απέραντη θέα του γαλάζιου ως συμπλήρωμα. Στο ίδιο τεύχος η διεθνούς φήμης shoe designer και συνδημιουργός της φίρμας Ancient Greek Sandals Χριστίνα Μαρτίνη δίνει ένα χρήσιμο αστικό χάρτη της Κέρκυρας όπου διαμένει με την οικογένεια της – τον άνδρα της και τα δύο τους παιδιά.

Από την άλλη πλευρά, το Monocle (διπλό τεύχος Ιουλίου –Αυγούστου 2018) φιλοξενεί ένα καταπληκτικό πολυσέλιδο αφιέρωμα στη πόλη της Καβάλας φτιάχνοντας ένα μύθο που οι άνθρωποι της δεν θα είχαν φανταστεί ποτέ να διαμορφώσουν και να προβάλλουν. Στο ίδιο τεύχος, ένα μικρό κείμενο κάνει αναφορά σε ένα καινούργιο συνεταιριστικό κρασί της Λήμνου ενώ δεν λείπει και η τιμητική παρουσία των ψηφιακών επιδόσεων της θεσσαλικής πόλης των Τρικάλων και του δημάρχου της.

Και όλα αυτά συμβαίνουν δίπλα μας στη παρακάτω γωνιά του ψηφιακού μας κόσμου όταν στην Ελλάδα οι κυβερνητικοί αρμόδιοι αδυνατούν να συνεννοηθούν και να συνδυάσουν προγράμματα που να συνδέουν τον Πολιτισμό και τον Τουρισμό δηλαδή τους επισκέπτες του Μουσείου της Ακρόπολης με τους θεατές του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου. Και όμως υπάρχουν τρόποι. Για παράδειγμα, αν η επιτυχημένη πλατφόρμα Stagedoor του ελληνοκύπριου Μιχάλη Χατζηϊωσήφ έκανε μια καμπάνια πάνω σε αυτούς τους συνδυασμούς προτείνοντας στους πιστούς της χρήστες ένα πακέτο με επίσκεψη στο μουσείο και παρακολούθηση μιας παράστασης –με αγγλικούς υπότιτλους- στην Πειραιώς 260 η επιρροή της θα απέδιδε δίχως άλλο καρπούς …

Με λίγα λόγια, οι πολιτικές των δεκαετιών του ΄80 με τον φολκλόρ χαρακτήρα των υποδοχών και των αποχαιρετισμών που παραπέμπουν στις ταινίες του Δαλιανίδη δεν έχουν πια θέση στη ζωή μας – δεν συγκινούν κανένα και κυρίως, εκείνους που έχουν λεφτά και θέλουν να ζήσουν μια ολοκληρωμένη εμπειρία στους ελάχιστους υψηλών προδιαγραφών ελληνικούς προορισμούς. Οι άλλοι, θα συνεχίσουν να τρώνε τζάμπα στα ελληνικά περίπτερα των διεθνών εκθέσεων με την πασαρέλα των κυβερνητικών αρμοδίων.