Το στοίχημα του απαγορευτικού στην Αττική

Έρχεται 11 μήνες μετά από την εμφάνιση του πρώτου κύματος και της πρωτόγνωρης συνθήκης που άλλαξε τις ζωές όλων, «επέβαλε» τον φόβο αλλά και τις καθημερινές μάχες για την αναχαίτιση του κινδύνου, «μέτρησε» νεκρούς, χιλιάδες διασωληνωμένους και «χτυπημένους» από τη νόσο σε πολλές οικογένειες, έσπειρε δοκιμασίες και αβεβαιότητα. Έντεκα μήνες μετά, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν ξέρει πως να αντιδράσει απέναντι στις αντοχές της πανδημίας αλλά και κανείς δεν ξέρει -ακόμη-  πόσες δύσκολες στροφές απομένουν μέχρι

το «τείχος ανοσίας». Έντεκα μήνες μετά η κοινωνία είναι κουρασμένη, περισσότερο απαιτητική και καθόλου βολική στη λογική «βλέποντας και κάνοντας».

Θέλει περισσότερο φως στο τούνελ, λιγότερα λόγια και πολλές πράξεις από την πλευρά της Πολιτείας για να νιώσει ασφαλής και ισχυρή απέναντι στο τρίτο κύμα που έχει ήδη κάνει την εμφάνισή του σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Θέλει λιγότερα μπρος-πίσω και καθαρές απαντήσεις για την «επόμενη μέρα» την ώρα που αρχίζει να φαίνεται το περίγραμμά της. Θέλει δοκιμάζοντας ξανά τις αντοχές της να δει έτοιμη την κυβέρνηση να αναγνωρίσει τα όποια λάθη της και να προσαρμόσει το σχέδιό της εγκαίρως και ανάλογα με την εξέλιξη της επιδημιολογικής κρίσης. Θέλει να δει και την αντιπολίτευση να στέκεται όρθια και να προτείνει λύσεις, να παίζει αποτελεσματικά το ρόλο της και να στέκεται δίπλα στους πολίτες για την όσο το δυνατόν ταχύτερη υπέρβαση της πολυεπίπεδης κρίσης. Θέλει να μάθει εκ των προτέρων πως θα είναι η «επόμενη μέρα» και να πειστεί για τον «οδικό χάρτη» που εκ των πραγμάτων θα χρειαστεί και άλλες τροποποιήσεις στην πορεία.

Πολλές μικρές επιχειρήσεις βρίσκονται δυστυχώς στο «κόκκινο», οι ιδιοκτήτες τους αγωνιούν για την έκβαση της μάχης και οι εργαζόμενοι σε αυτές ψάχνουν από τώρα «όπλα» για να αποφύγουν την τρύπα της ανεργίας. Ο ιδιωτικός τομέας δοκιμάζει και πάλι τις αντοχές του και διεκδικεί ισχυρό σχέδιο για την ουσιαστική στήριξη της προσπάθειας που συνεχίζει εδώ και ένα χρόνο.

Μαθητές και φοιτητές μαθαίνουν τη νιότη τους μακριά από τις σχολικές αίθουσες και τα αμφιθέατρα- οι παππούδες και οι γιαγιάδες τους μένουν μακριά για να προφυλαχθούν ή αγωνιούν για την διασπορά του ιού στο ίδιο σπίτι και οι γονείς δίνουν την δική τους μάχη στις μετά την πανδημία δύσκολες συνθήκες.

Με απλά λόγια: η αβεβαιότητα «χτυπάει» ταβάνι αλλά και η αισιοδοξία από το εμβόλιο διατηρεί την ελπίδα. Για τον καθένα και την καθεμιά. Την συντριπτική πλειονότητα των πολιτών που επί μήνες  φοράει την μάσκα της, τηρεί αποστάσεις και κάνει ό,τι πρέπει για να προφυλαχτεί από την πανδημία. Για να προφυλάξει ο ένας τον άλλο στην ίδια -μία είναι- αλυσίδα.

Χρέος της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης, εκτός από τις σκληρές αντιπαραθέσεις, είναι καταρχάς και καταρχήν να πείσουν τους πολίτες να αξιοποιήσουν σωστά τα σημαντικότερα όπλα που έχουν στην αφετηρία του τρίτου κύματος. Να τους πείσουν να τηρούν τα μέτρα. Όχι κουνώντας το δάχτυλο με την υπενθύμιση της «ατομικής ευθύνης»- ούτε οδηγώντας τους με την στάση τους και την ρητορική τους στην επιλογή του «ρίσκου»…

Και η τήρηση των μέτρων επιτυγχάνεται καλύτερα και νωρίτερα με την πειθώ και όχι αργότερα με ελέγχους, ελέγχους, ελέγχους…

Το στοίχημα είναι μπροστά και η συγκυρία- όπως και η κουρασμένη κοινωνία- δεν επιτρέπει αδικαιολόγητα λάθη από τους πολιτικούς ταγούς, σε όποια πλευρά κι αν βρίσκονται…