Τι να την κάνουμε τη συγγνώμη σας;

Αφού έριξαν μια «ατομική βόμβα» στην οικονομία της χώρας μας, οι «υπερδυνάμεις» Ευρώπης και ΔΝΤ έρχονται τώρα, έξι χρόνια μετά, και ομολογούν ότι έκαναν λάθη στις εκτιμήσεις τους και γι' αυτό το πρόγραμμα εξυγίανσης και ανάνηψης απέτυχε.

Ωραίοι τύποι! Αφού κατέστρεψαν ολοσχερώς μια χώρα, αφού εξαφάνισαν κάθε προοπτική ανάκαμψης και επιστροφής σε μια υποτυπώδη κανονικότητα, αφού τσάκισαν τις ζωές και τις ελπίδες 11 εκατομμυρίων Ελλήνων, έρχονται και λένε ένα «συγγνώμη, κάναμε λάθος» και καθαρίζουν τη συνείδησή τους!

Κι αυτό

μόνο οι του ΔΝΤ. Οι Ευρωπαίοι δανειστές και εταίροι μας, κατά τα άλλα, επιμένουν ακόμα και τώρα ότι όσα μας επέβαλαν καλώς τα επέβαλαν καθώς ήταν για το καλό μας, το οποίο θα φανεί προσεχώς!

Και ποια αξία έχει η αυτοκριτική της κάθε Λαγκάρντ και του κάθε εμμονικού τεχνοκράτη για τον Ελληνα πολίτη που έχει χάσει τα πάντα;

Ποια αξία έχει η συγγνώμη για τον απόμαχο της ζωής που σέρνει τα βήματά του στα συσσίτια, για τον νέο με τα κορνιζαρισμένα πτυχία που δεν πρόκειται να βρει αξιοπρεπή δουλειά στη χώρα στον αιώνα τον άπαντα, για τους 500.000 Ελληνες, κυρίως, επιστήμονες που αναγκάστηκαν να κυνηγήσουν το πικρό ψωμί της ξενιτιάς για τους εκατοντάδες χιλιάδες απλήρωτους εργαζόμενους, το 1,5 εκατομμύριο ανέργους και τους 500.000 υποαπασχολούμενους με μισθούς στο 1/3 της Βουλγαρίας;

Ποια αξία έχει η αναγνώριση της λάθος συνταγής τους για τον επιχειρηματία που έβαλε λουκέτο στην επιχείρησή του, για τον δανειολήπτη που κινδυνεύει να χάσει το σπίτι του, τον οικογενειάρχη που δεν μπορεί να προσφέρει τα στοιχειώδη στα παιδιά του; Εχει καμιά σημασία για τον ασθενή που ταλαιπωρείται στους διαδρόμους των χρεοκοπημένων νοσοκομείων και φέρνει από το σπίτι του τις γάζες και το οινόπνευμα;

Και φυσικά δεν είναι μόνο οι ξένοι με τις θανατηφόρες συνταγές τους. Κάποιοι έστω από αυτούς αναγνωρίζουν εκ των υστέρων τα λάθη τους, χωρίς φυσικά ως ελάχιστο δείγμα επανόρθωσης να αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες χαλάρωσης της θηλιάς γύρω από τον λαιμό της χώρας.

Εχουμε όμως και τους δικούς μας που φέρουν βαρύτερες ευθύνες από τους «διασώστες». Και αυτό γιατί απλώς δημιούργησαν επί δεκαετίες το πρόβλημα, έκαναν ότι δεν το βλέπουν και φρόντιζαν να απολαύσουν όσο περισσότερο μπορούσαν την εξουσία, αδιαφορώντας για το αύριο αυτού του τόπου και αυτού του λαού.

Είναι άραγε ψέμα ότι οι περίφημοι Ολυμπιακοί Αγώνες ήταν ένας άκαιρος και περιττός μικρομεγαλισμός τον οποίο η οικονομία της χώρας δεν άντεχε;

Είναι ψέμα ότι τα ποσά που δαπανήθηκαν φούσκωσαν το χρέος μας και έχει ελάχιστη σημασία αν ήταν επιτυχημένοι γιατί πλέον κανείς δεν το θυμάται;

Είναι άραγε ψέμα ότι η πενταετής διακυβέρνηση Καραμανλή διόγκωσε υπέρμετρα το χρέος, με τις αλόγιστες σπατάλες και τις εκατοντάδες χιλιάδες προσλήψεις στο από τότε υπερτροφικό Δημόσιο;

Είναι άραγε ψέμα ότι ο διάδοχός του Γ. Παπανδρέου είχε μαύρα μεσάνυχτα για την κατάσταση της χώρας που αναλάμβανε να κυβερνήσει το 2009 και νόμιζε πως ήταν η Δανία του Νότου;

Ή μήπως είναι ψέμα ότι ακόμα και όταν κατάλαβε ότι η χώρα βυθίζεται και έτρεχε απελπισμένος για βοήθειες, δεν είχε κανένα σχέδιο και αποδέχθηκε ό,τι του έδωσαν χωρίς καν να διαβάσει και να αναλύσει τους όρους της διάσωσης;

Αλλά ακόμα και όταν παρέδωσε την εθνική κυριαρχία και την αξιοπρέπεια ενός ολόκληρου λαού στις ορέξεις των δανειστών, έκανε τίποτα για να διορθώσει τα κακώς κείμενα και να κλείσει γρήγορα τη μαύρη παρένθεση; Τίποτα απολύτως. Αλλά να λέμε και του στραβού το δίκιο, η αντιπολίτευση τότε είχε συναισθανθεί την κρισιμότητα της κατάστασης για να βάλει πλάτη ή κορόιδευε τον κόσμο με εναλλακτικές προτάσεις τύπου Ζαππείου ή με τους αγανακτισμένους στις πλατείες;

Και όταν επετεύχθη ο στόχος Σαμαρά, να πάρει κι αυτός με τη σειρά την εξουσία, τι έγινε; Πέταξε στο καλάθι των αχρήστων τα Ζάππεια, προσαρμόστηκε και δούλεψε προς τη σωστή κατεύθυνση ένα διάστημα και τα θετικά αποτελέσματα φάνηκαν αμέσως, αλλά ήρθαν οι ευρωεκλογές να του υπενθυμίσουν την προσωρινότητα, οπότε έριξε στροφές για να κερδίσει πολιτικό χρόνο, αλλά ουσιαστικά επιτάχυνε το τέλος του. Και μετά ταύτα ζούμε τον απόλυτο σουρεαλισμό με τον Τσίπρα και την παρέα του και τις χειρότερες από ποτέ καταστάσεις χωρίς καμιά ελπίδα σωτηρίας. Ωστόσο, κανείς δεν μιλάει για ευθύνες και για το μόνο που νοιάζονται οι πολιτικοί μας είναι πότε θα έρθει και η δική τους σειρά να γκρεμίσουν ό,τι απόμεινε!