Στα παλιά μας τα παπούτσια ο ανασχηματισμός

Μία εβδομάδα μετά τα οδυνηρά αποτελέσματα για σχεδόν όλα τα κομματικά σχήματα που πήραν μέρος στις εκλογές, η συζήτηση αποπροσανατολίζεται και πάλι από τα πραγματικά προβλήματα και περνάει σε ήσσονος σημασίας ζητήματα. Παραβλέπονται τα επιτακτικά προβλήματα που επιζητούν άμεσες λύσεις και ασχολούμαστε με τον ανασχηματισμό και με το ποιος υπουργός φεύγει και ποιος έρχεται, για τις κινήσεις στους χώρους της Κεντροαριστεράς, της Κεντροδεξιάς και της Αριστεράς. Λες κι αν αλλάξει ο υπουργός Οικονομικών την άλλη μέρα θα λυθούν

τα προβλήματα των πολιτών ή αν θα φύγει ο υπουργός Ανάπτυξης, ο αντικαταστάτης του θα φέρει από το σπίτι του, όπου την έχει φυλαγμένη, και την ανάπτυξη!

Αστεία πράγματα. Ανακάτεμα προσώπων και αποτέλεσμα ενός πολιτικού αλισβερισιού των κυβερνητικών εταίρων και των εσωτερικών κομματικών ισορροπιών τους, με ελάχιστη έως μηδενική αξία όσο δεν γίνονται κατανοητές οι ανάγκες της κοινωνίας και δεν αλλάζουν οι πολιτικές.

Για παράδειγμα, οι 1,5 εκατομμύριο άνεργοι θα συνεχίσουν να είναι άνεργοι και με τον νέο υπουργό αν δεν ληφθούν ουσιαστικά μέτρα αντιμετώπισης της σύγχρονης αυτής κοινωνικής μάστιγας. Μήπως, λοιπόν, αντί να μοιράζονται επιδόματα ανεργίας είναι προτιμότερο να επιδοτούνται με το ίδιο ποσό οι εργοδότες που θα κάνουν νέες προσλήψεις; Γιατί αν περιμένουμε να έρθουν επενδυτές, να ανοίξουν νέες θέσεις εργασίας ή αν περιμένουμε μια αναιμική ανάπτυξη της τάξεως 0,5% για να δημιουργηθούν μερικές εκατοντάδες θέσεις, φέξε μου και γλίστρησα. Επίσης, όλοι μιλούν για αδήριτη ανάγκη τόνωσης της κατανάλωσης και της ζήτησης, η οποία με τη σειρά της θα συμβάλει στην ανάπτυξη. Από ποιους όμως καταναλωτές περιμένουν αυτή την τόνωση;

Οταν με βάση τα επίσημα στοιχεία ένας στους δύο Ελληνες φορολογούμενους αδυνατεί να πληρώσει τους φόρους ακινήτων και περιμένει τα κατασχετήρια ή τα ποινικά μέτρα, θέλει πολύ μυαλό για να γίνει αντιληπτό ότι οι στόχοι που μας έβαλαν και τους αποδέχτηκε η κυβέρνηση είναι ανέφικτοι;
Θα επέτρεπε ο Ελληνας νοικοκύρης να τον ξεφτιλίζουν με κατασχέσεις του σπιτιού του και με δεσμεύσεις του τραπεζικού του λογαριασμού αν είχε να τα πληρώσει;

Προφανώς όχι. Δεν έχει όμως και αναγκάζεται να κάνει παύση πληρωμών, φορτώνοντας τη φορολογική του μερίδα με χρέη που θα κυνηγούν ακόμα και τα παιδιά του.

Ολοι αυτοί οι φοροεισπράκτορες, που πρώτοι βλέπουν ότι η καρδάρα των εσόδων δεν πρόκειται να γεμίσει σύμφωνα με το πλάνο γιατί η αγελάδα δεν έχει άλλο γάλα, θα έπρεπε να το είχαν προβλέψει από την αρχή, όταν έβαζαν φαρδιές πλατιές τις υπογραφές τους στις συμφωνίες με την τρόικα. Τώρα το θέμα είναι αδιέξοδο γιατί οι δανειστές θα πουν, OK, μειώστε το χαράτσι στα ακίνητα, αλλά βρείτε μας ένα άλλο ισοδύναμο μέτρο.

Νέα φορολογικά μέτρα όμως, όπως έχει δεσμευτεί τόσο ο Σαμαράς όσο και ο Βενιζέλος, δεν πρόκειται να ληφθούν (αφού πρώτα πήραν το μήνυμα από τους βουλευτές τους ότι δεν πρόκειται να ψηφίσουν νέα μέτρα). Ετσι, αυτοπαγιδευμένοι, είναι υποχρεωμένοι από τη μια να αποκρούουν τα βέλη του ενισχυμένου πλέον ΣΥΡΙΖΑ και να υπόκεινται στη συνεχή πίεσή του και από την άλλη να απολογούνται στους δανειστές γιατί πέφτουν έξω στους στόχους, με αποτέλεσμα να κινδυνεύει η τελευταία δόση καθώς δεν επιτεύχθηκαν τα προαπαιτούμενα.

Το χειρότερο όλων, όμως, είναι ότι κινδυνεύει να τιναχτεί στον αέρα, πριν ακόμα αρχίσει, η συζήτηση για την ελάφρυνση του χρέους. Προφανώς κάτι ήξεραν οι δανειστές όταν έλεγαν «κάντε αυτά που συμφωνήσαμε, επιτύχετε τους στόχους που βάλαμε και μετά το συζητάμε».

Τώρα, τι θα τους πούνε; Δεν πληρώνουν αυτοί οι αχρείοι φορολογούμενοί μας, αλλά μη δίνετε σημασία, πάμε να δούμε πώς θα μας μειώσετε το χρέος;

Και ενώ η ρεαλιστική εικόνα είναι αυτή, εμείς ασχολούμαστε με το αν θα είναι ο Γιώργος ή ο Γιάννης υπουργός!

Blogger Βασίλης Στεφανακίδης