Προς μια συγκρουσιακή Ευρώπη;

Η έλευση Ομπάμα, πέραν ενός παιχνιδιού εντυπώσεων, δεν επρόκειτο να αποφέρει άλλα κέρδη πλην των επικοινωνιακών στην ελληνική πλευρά. Σίγουρα, πάντως, άφησε ένα ισχυρό μήνυμα δημοκρατικής ακτινοβολίας την ώρα που έρχονται άλλες εποχές και η ευρωπαική αρένα θα αποτελέσει πεδίο σκληρών συγκρούσεων.

Ο ίδιος ο απερχόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ αποδέχτηκε ότι το μήνυμα που κερδίζει έδαφος στην παρούσα φάση είναι ο περιορισμός της παγκοσμιοποίησης. Αυτό το μήνυμα έχει πια εκφραστές και στην Ευρώπη, συνδεόμενο με εθνικιστικά

κινήματα, αλλά και αυτούς που παίρνουν αποστάσεις από την κυρίαρχη πολιτική της Ευρωζώνης σε τομείς όπως η οικονομία ή το Προσφυγικό.

Στον οικονομικό τομέα η τύχη της μικρής μας χώρας απασχολεί κυρίως εμάς, όμως ένα νέο ζήτημα που έχει ανακύψει σε κορυφαίο επίπεδο τις τελευταίες ημέρες έχει να κάνει με την αλλαγή στρατηγικής σε μια επεκτατική δημοσιονομική πολιτική.

Αυτό προανήγγειλε ο τελευταίος πραγματικός Ευρωπαίος ηγέτης, ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, το ίδιο υποστηρίζει και η Goldman Sachs.

Οι Γερμανοί, όμως, φαίνεται ακόμα και τώρα να περιχαρακώνονται, παρότι όλες οι εκτιμήσεις δείχνουν ότι η ανάπτυξη θα είναι ισχνή μέχρι το 2020.

Ο Σόιμπλε μπορεί σε πολλά να έχει δίκιο και να είναι αυτός που έχει δώσει τα περισσότερα χρήματα στην Ελλάδα, πάνω από 90 δισ. ευρώ, όμως άλλο είναι η λογιστική και άλλο η πολιτική.

Τα θεωρούμενα συστημικά media αιφνιδιάζονται κατ' εξακολούθηση: μια με το Brexit, μια με τον Τραμπ, αύριο τι θα λένε αν χάσει ο Ρέντσι, αν κερδίσει στην Αυστρία ο Χόφερ -μια πιθανότατη εξέλιξη- και αν τελικά η Λεπέν επικρατήσει απέναντι σε υποψηφιότητες όπως ο Ζιπέ ή ο Μακρόν; Θα φταίει ο κόσμος που δεν ξέρει τι ψηφίζει ή θα πρέπει πια να γίνει μια μεγάλη ανασύνταξη δυνάμεων με νέα κριτήρια και ρεαλιστικότερες παραδοχές;

Ποιος θα υποχρεώσει τον Μπόρις Τζόνσον να πάει στην έκτακτη σύσκεψη των Ευρωπαίων ΥΠΕΞ για την αποτίμηση της εκλογής Τραμπ - όπου δεν πήγε τελικά; Εκεί δεν πήγε όμως ούτε ο Γάλλος ομόλογός του, το ίδιο και ο Ούγγρος, καθώς η χώρα του αλληθωρίζει έντονα προς τον νέο Αμερικανό πρόεδρο.

Ή ποιος θα ζητήσει από τον Ράντεφ στη Βουλγαρία, μια χώρα που παρά το μηδενικό χρέος φυτοζωεί, να μη στρίψει προς τον Πούτιν;

Ολα αυτά είναι διάσπαρτα, όμως ο Τραμπ δείχνει ήδη έναν προσανατολισμό προς τον Πούτιν αποσύροντας τις όποιες αιχμές κατά του Ασαντ, αλλά και την ιδιαίτερη υποστήριξη προς τις χώρες της Βαλτικής.

Η Μέρκελ, όμως, που είναι το βαρόμετρο της Ευρωζώνης, γράφει άρθρα με τον απερχόμενο Ομπάμα για την κλιματική αλλαγή.

Ο κόσμος αλλάζει και οι ισορροπίες πάνε να βρουν τη νέα τους μορφή σε μια κινούμενη άμμο. Αν κάτσει, όμως, κανείς να δει το οικονομικό παιχνίδι σε νούμερα και τεχνολογία μεταξύ Γερμανίας και Κίνας, όπου επίσης οι σχέσεις των Γερμανών δεν είναι οι καλύτερες, θα πάθει κατάθλιψη με την οπισθοδρόμηση στην ελληνική μιζέρια!

Παρότι η δεύτερη αξιολόγηση προχωρά, ακόμα δεν έχει εξασφαλιστεί σχέδιο για τη μακροχρόνια επιβίωση της ΔΕΗ, ενώ η δυστοκία θα επιτρέψει στους δανειστές να απαξιώσουν και τη ΔΕΠΑ.

Μπορεί προσωρινά να υπάρξει ευφορία αν η δεύτερη αξιολόγηση ολοκληρωθεί με την ένταξη των ελληνικών ομολόγων στο πακέτο ποσοτικής χαλάρωσης, αλλά μετά τι; Πόσες προοπτικές θα έχει μια πορεία που θα πρέπει να διορθώσει όλα τα στραβά που χαρακτηρίζουν στην παρούσα φάση την έλλειψη επενδύσεων, τις χαμηλές αμοιβές, την ανεργία και τα πάσης φύσεως χρέη;

Και, κυρίως, ποιες θα είναι οι εγγυήσεις για μετά το 2018 από πλευράς διασφάλισης κεφαλαίων για τις ανάγκες της χώρας; Δεν μπορεί κανείς να ξέρει τι θα αποφασίσει ο πρωθυπουργός σε σχέση με τον χρόνο προκήρυξης εκλογών, όμως το βέβαιο είναι ότι η επιβίωση της χώρας, που έχει τσαλακωθεί άσχημα από πολιτικούς τυχοδιωκτισμούς, θα έχει πια πολύ υψηλές προδιαγραφές.