Προς ελληνοτουρκικό συμβιβασμό;

Η ελληνική κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να αφήσει χωρίς απάντηση τις προκλήσεις της Τουρκίας που αμφισβητεί την κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας και επιχειρεί να εμποδίσει την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων.

Η επίσκεψη του πρωθυπουργού στην Κύπρο και η αυριανή τριμερής με την Αίγυπτο στο Κάιρο είναι σωστή κίνηση. Εάν μάλιστα επιτύχει ανακοινωθέν ότι υπάρχει κοινό σημείο στις υφαλοκρηπίδες και ακολούθως στις ΑΟΖ

των τριών χωρών και ότι υπάρχει πρόθεση για χάραξη των ορίων τους θα είναι διπλωματική επιτυχία. Το θέμα μόνο απλό δεν είναι και αντιθέτως δείχνει τα όρια της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Μία τέτοια εξέλιξη στην τριμερή -που δεν είναι βέβαιη γιατί η κυβέρνηση της Αιγύπτου έχει επιφυλάξεις- προυποθέτει ότι η Αίγυπτος συμφωνεί με την ελληνική θέση για το Καστελόριζο και την δική του υφαλοκρηπίδα.

Μία τέτοια εξέλιξη είναι πολύ πιθανό να προκαλέσει την αντίδραση της Τουρκίας. Είναι πολύ εύκολο να στείλουν το Μπαρμπαρόσα στα δυτικά της Κύπρου και Νότια του Καστελορίζου στην ελληνική περιοχή και μαζί μερικά πολεμικά τους να κόβουν βόλτες από την Νοτιοανατολική Μεσόγειο μέχρι το λιμάνι του Πειραιά. Ή ακόμη περισσότερο να προαναγγείλει ότι την πλωτή εξέδρα θα την εγκαταστήσει στα διαμφισβητούμενα κατ αυτούς οικόπεδα. Το σενάριο δεν είναι εκτός πραγματικότητας. Σε αυτή την περίπτωση η ελληνική κυβέρνηση θα έλθει σε δύσκολη θέση. Το να προκαλέσει θερμό επεισόδιο έχει αποκλειστεί, θα περιοριστεί σε παρακολούθηση των τουρκικών προκλήσεων και σε καταγγελίες. Όπως μας έλεγε χθες κυβερνητικός παράγοντας στην Κύπρο κάθε φορά που υπήρξε θερμό επεισόδιο μεταξύ Ελλάδας Τουρκίας η συνέχεια ήταν σε βάρος της χώρας μας με περιορισμό κυριαρχικών μας δικαιωμάτων. Άλλωστε ακόμη κι αυτό είναι δύσκολο για την Ελλάδα σε μία συγκυρία που λόγω της οικονομικής κρίσης τα πολεμικά δεν έχουν καύσιμα για να κινηθούν.

Εάν η Τουρκία κλιμακώσει τις ενέργειές της η Ελλάδα θα αναγκαστεί να μπει σε μία συνολική συζήτηση για τις μεταξύ μας διαφορές που αργά ή γρήγορα θα καταλήξει σε συμβιβασμό και κάποιου είδους συνεκμετάλλευση των κοιτασμάτων εφόσον βέβαια αποδειχθεί ότι υπάρχουν. Άλλωστε και πέραν της Τουρκίας, οι διεθνείς παίκτες που έχουν γεωστρατηγικά συμφέροντα στην περιοχή δεν αποδέχονται τα ελληνικά επιχειρήματα.

Από την στιγμή που οι ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων άνοιξαν το ζήτημα της ανακήρυξης με σκοπό την εκμετάλλευση της ελληνικής ΑΟΖ θα έπρεπε να περιμένουν αντίδραση της Τουρκίας. Το τελικό ερώτημα διαμορφώνεται ως εξής: είναι έτοιμη η ελληνική κυβέρνηση και αυτή που θα την διαδεχθεί να μπει σε μία τέτοια συζήτηση που θα καταλήξει σε συμβιβασμό και θα κινδυνεύει να εκληφθεί από την ελληνική κοινωνία ως υποχώρηση από πάγιες εθνικές θέσεις; Όπως έλεγε ο ίδιος κυβερνητικός παράγοντας “έχουμε να αντιμετωπίσουμε παγιωμένες καταστάσεις 40 ετών” δείχνοντας ότι σε αυτές συμπεριλαμβάνει την ελλιπή ενημέρωση της ελληνικής κοινωνίας και τα στερεότυπα περί του Αιγαίου σαν ελληνική λίμνη.

Blogger Σπύρος Γκουτζάνης