Που είναι και τι κάνει η αντιπολίτευση;

Στις δημοκρατίες της Δύσης η αντιπολίτευση – το κόμμα της μείζονος αντιπολίτευσης αλλά και τα κόμματα της ελάσσονος αντιπολίτευσης- δεν πρέπει απλώς να μνημονεύουν την παρουσία τους αλλά και να επιτελούν με επιμονή και δημιουργική ένταση τον ρόλο που τους έχει ανατεθεί από τους εντολείς πολίτες στο πλαίσιο του πολιτεύματος.

Τι σημαίνει στις μέρες μας όμως να επιτελεί η αντιπολίτευση τον ρόλο της; Ποιος είναι εν τέλει ο ρόλο της; Χθες ένας καλός φίλος πάνω στη κουβέντα με τον καφέ στην αναπαυτική μερια της πόλης

«πέταξε» μια ατάκα που μου άρεσε – "Το προσφυγικό για τον Τσίπρα είναι δεδομένων των αναλογιών ότι και οι πυρκαγιές για τον Καραμανλή".

Εν ολίγοις, ο Τσίπρας επιδιώκει με βάση πραγματικά δεδομένα – συνεχείς προσφυγικές ροές , κλειστά σύνορα, ευχολόγια και διακριτικές αποστάσεις των πολιτικών ηγεσιών στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης , συνέπειες στο δημοσιονομικό και το κοινωνικό μέτωπο- να αξιοποιήσει το «εθνικό χαρτί» στο πλαίσιο των προσωπικών και κομματικών στρατηγικών σχεδιασμών. Γι΄αυτό λοιπόν την ατάκα του φίλου μου τη λάτρεψα και –προφανώς - την υιοθέτησα.

Ας πάμε όμως στην αντιπολίτευση – στα κόμματα της αντιπολίτευσης. Τι έχουν να προτάξουν ως πολιτική απάντηση στον Τσίπρα; Το «απλήρωτο» τιμολόγιο του Μαυρίκου για παράδειγμα; Λεπτομέρεια θα πείτε αλλά και η λεπτομέρεια στις μέρες μας έχει την αξία και το νόημα της. Όπως η απάντηση – μία τίμια και ειλικρινής πολιτικά απάντηση- θα ήταν να επιληφθεί του τιμολογίου αλλά και των εκδοτών του ο αρμόδιος εισαγγελέας έτσι και μια διαφορετική προσέγγιση με συγκεκριμένες προτάσεις θα είναι νόημα στην υπόθεση της διαχείρισης του ανεξέλεγκτου προσφυγικού κύματος.

Η αντιπολίτευση – στο σύνολο της ή εν μέρει- γνωρίζοντας τις ιδιαιτερότητες της παρουσίας Καμμένου στη κυβέρνηση Τσίπρα θα έπρεπε με επιμονή να θέσει το ζήτημα της χρησιμοποίησης των στρατοπέδων στα νησιά αλλά και στην ηπειρωτική χώρα ως χώρους υποδοχής και φιλοξενίας των προσφύγων αλλά και της διάθεσης του μηχανισμού και των υποδομών των Ενόπλων Δυνάμεων στη στήριξη αυτών των προγραμμάτων έκτακτης ανάγκης .

Αντί να τρέχουμε – και να μην φτάνουμε- για τα περιβόητα hot spot, ας δώσει εντολή ο πρωθυπουργός στον υπουργό Άμυνας να ανοίξει τα στρατόπεδα που και μαγειρεία έχουν και λουτρά διαθέτουν και άλλα πολλά. Ας επιστρατευθούν και οι υγειονομικοί του Στρατεύματος και οι άλλοι επιστήμονες – ας σηκώσουν μανίκια και οι βαθμοφόροι. Στο κάτω κάτω δημόσιοι υπάλληλοι είναι και η χώρα τους χρειάζεται.

Οι υποδομές και το ανθρώπινο δυναμικό φτάνει και περισσεύει – δεν χρειάζονται καν άλλα χρήματα από τον Προϋπολογισμό της ρημαγμένης χώρας. Και αν χρειασθούν η λύση εύκολη και απλή: Εδώ και τώρα, δραστική μείωση των αμυντικών δαπανών αλλά και των λειτουργικών δαπανών ( π.χ λιγότεροι εισακτέοι στις παραγωγικές σχολές, πάγωμα προαγωγών, κλείσιμο στρατοπέδων και μονάδων κ.α).

Η αντιπολίτευση είναι εκεί – στο Κοινοβούλιο αλλά και στη κοινωνία- για να πιέζει αλλά και για να καταθέτει έξυπνες και λογικές ως προς την εφαρμογή τους προτάσεις και θέσεις. Για παράδειγμα, μόλις χθες με αφορμή επίκαιρη ερώτηση βουλευτή της κυβερνητικής πλειοψηφίας για τις διπλές και τριπλές και πολλαπλές συντάξεις πρώην βουλευτών, αιρετών της αυτοδιοίκησης κλπ. ο υφυπουργός Κοινωνικών Ασφαλίσεων Αναστάσιος Πετρόπουλος δεν τόλμησε να μιλήσει για τη μία και μόνη σύνταξη.

Απλώς, δεσμεύτηκε ότι το νομοσχέδιο που θα έρθει θα καθορίζει ανώτατο πλαφόν. Και το ερώτημα είναι πως το αξιοποιεί αυτό η αντιπολίτευση; Θα εκπέμψει το σωστό μήνυμα ακόμη και για συμβολικούς λόγους; Θα πει το σωστό και το ρεαλιστικό με βάση τα αντικειμενικά δεδομένα της χώρας; Η θα μείνει να διαχειρίζεται τη κληρονομιά του πρόσφατου παρελθόντος για το οποίο η πλειοψηφία των πολιτών έχει λάβει θέση;