Ο Μακρόν θέλει «New Deal», η Μέρκελ όμως;

Είναι σαφές ότι ο Γάλλος πρόεδρος έχει βασική προτεραιότητα να περάσει τη δική του ατζέντα για τις σημαντικές αλλαγές στην αρχιτεκτονική της Ευρωζώνης, οι οποίες θα αρχίσουν να συζητούνται μετά τις γερμανικές εκλογές.

Κεντρικός στόχος του Εμανουέλ Μακρόν είναι η μείωση των ανισορροπιών που καταγράφονται σήμερα στην Ευρωζώνη υπέρ των χωρών του Βορρά, με απλά λόγια δηλαδή θέλει να πιέσει τη Γερμανία να δεχθεί τη μεταφορά πόρων προς τις χώρες του Νότου και την πραγματοποίηση επενδύσεων από έναν

κοινό ευρωπαϊκό προϋπολογισμό. Από την άλλη πλευρά, όταν ο Μακρόν λέει ότι χρειάζονται πιο δημοκρατικές διαδικασίες στην οικονομική διακυβέρνηση, εννοεί ότι θέλει οι αποφάσεις για την ευρωπαϊκή οικονομία να λαμβάνονται σε συλλογικά όργανα και όχι να επιβάλλει τη θέλησή της η Γερμανία μέσω του Eurogroup, όπως γίνεται σήμερα.

Ο Γάλλος πρόεδρος υιοθετεί τη συγκεκριμένη ρητορική περί αλλαγών στην Ευρώπη για πολύ πρακτικούς οικονομικούς λόγους και όχι εξαιτίας κάποιου ευρωπαϊκού ιδεαλισμού.
Βλέπει ότι η χώρα του, όπως άλλωστε και η Ιταλία και άλλες χώρες του Νότου, χάνει διαρκώς έδαφος σε σχέση με τη Γερμανία και η βασική αιτία είναι το ευρώ.

Οσες επώδυνες μεταρρυθμίσεις και αν κάνει ο Μακρόν στο εσωτερικό, εάν δεν πετύχει ένα ευρωπαϊκό «New Deal» με τη Γερμανία, η οικονομική κατάσταση στη Γαλλία θα συνεχίσει να επιδεινώνεται και η προεδρία του θα αποτύχει παταγωδώς.

Δύο οικονομικά στοιχεία μιλούν από μόνα τους: το γαλλικό κατά κεφαλήν εθνικό εισόδημα είναι σήμερα περίπου 10% χαμηλότερο από το γερμανικό παρότι ήταν σχεδόν ίσα πριν από την καθιέρωση του ευρώ. Στο ίδιο διάστημα η γερμανική βιομηχανική παραγωγή αυξήθηκε κατά 30% περισσότερο από τη γαλλική, ενώ η ιταλική μειώθηκε.

Το κοινό νόμισμα αποδείχθηκε παγίδα για τις βιομηχανίες της Γαλλίας και της Ιταλίας, ενώ στη διάρκεια της κρίσης το Βερολίνο εδραίωσε τη θέση του τόσο στο οικονομικό όσο και στο πολιτικό πεδίο, καθώς το ειδικό βάρος της Γαλλίας μειώθηκε και ουδεμία απόφαση λαμβάνεται πλέον εάν δεν την εγκρίνει η Γερμανία.

Οι αλλαγές στην Ευρωζώνη είναι επομένως μονόδρομος για τη Γαλλία και ο Μακρόν τις βάζει στο τραπέζι, χωρίς όμως να αμφισβητεί εκ θεμελίων τη γερμανική τάξη πραγμάτων.
Το μεγάλο ερώτημα, επομένως, είναι αν η γερμανική πλευρά θα δεχθεί να κάνει κάποια βήματα προς αυτή την κατεύθυνση.

Η Γερμανίδα καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ έχει δηλώσει προεκλογικά ότι δέχεται να συζητήσει ορισμένες γαλλικές προτάσεις, αλλά ουδείς μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο να αρχίσει να τρενάρει τα πράγματα μόλις κλείσει η εκλογική εκκρεμότητα, φράζοντας ουσιαστικά τον δρόμο σε ό,τι απειλεί την ηγεμονία και την κυριαρχία της.
Μια τέτοια στάση από την πλευρά της Γερμανίας ουδένα θα εκπλήξει, καθώς αυτά τα κάνει από την αρχή τις κρίσης.

Τώρα, όμως, έχει γίνει σαφές ότι εάν δεν βρεθούν νέες ισορροπίες στην Ευρωζώνη και ο Μακρόν αποτύχει, όπως οι προκάτοχοί του, στις επόμενες γαλλικές εκλογές η Ακροδεξιά δύσκολα θα τεθεί υπό έλεγχο, ενώ είναι πολύ πιθανό οι αντιευρωπαϊκές τάσεις να ενισχυθούν και πάλι σε άλλες χώρες, όπως η Ιταλία.