Η τύχη των αναδιαρθρώσεων

Η επόμενη μέρα μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων που η πλειοψηφία των μετοχών τους – ή τουλάχιστον, ένα σημαντικό μέρος τους- βρίσκεται στα χαρτοφυλάκια των τραπεζών (κυρίως στην Τράπεζα Πειραιώς και την Εθνική Τράπεζα) θα εξαρτηθεί και από τις λύσεις που θα επιλεγούν για τα πρόσωπα στις διοικήσεις των τραπεζών.

Αν και η εξάρτηση δεν είναι άμεση, εν τούτοις η

επιλογή των προσώπων είναι δηλωτική προθέσεων σχετικά με τις πολιτικές που θα ακολουθηθούν. Για παράδειγμα, δεν είναι καθόλου τυχαίο το δίλημμα που τίθεται για πολλές μεγάλες επιχειρήσεις ή ομίλους με πλήθος συμμετοχών και το δίλημμα δεν είναι άλλο από το «πώληση ως ενιαίου ομίλου ή σπάσιμο και πώληση».

Σε κάθε περίπτωση, η απάντηση στο δίλημμα έχει να κάνει και με την φυσιογνωμία του υποψηφίου αγοραστή. Αν, για παράδειγμα, ο υποψήφιος αγοραστής – και υπάρχουν τέτοιοι και έχουν εκδηλώσει ήδη το ενδιαφέρον τους- είναι ένα μεγάλο επιθετικό fund από το εξωτερικό το «σπάσιμο» και η πώληση των συμμετοχών (ξεχωριστά η κάθε μια εξ αυτών) είναι η πιθανότερη λύση.

Και αυτό γιατί η διατήρηση μεγάλων ομίλων ή και επιχειρήσεων σκοντάφτει σε ορισμένες ελληνικές ιδιαιτερότητες, όπως η έλλειψη διευθυντικών στελεχών με γνώση και εμπειρία σε τέτοιας μεγάλης κλίμακα αναδιαρθρώσεις, αλλά και το υφιστάμενο θεσμικό πλαίσιο που δεν βοηθά στην ταχεία ολοκλήρωση προγραμμάτων αναδιάρθρωσης.