Η πραγματικότητα παγιδεύει τους Ιταλούς λαϊκιστές

Η κυβέρνηση της Ιταλίας επικαιροποίησε τις οικονομικές και δημοσιονομικές της προβλέψεις, ώστε αυτές να είναι πολύ πιο αξιόπιστες από εκείνες που είχε καταγράψει τον Δεκέμβριο. Ακόμα κι αν η κυβέρνηση που στηρίζεται από τη Λέγκα του Βορρά και το Κίνημα των Πέντε Αστέρων παραδέχθηκε την πραγματικότητα, ωστόσο δεν έχει καταλάβει τις πραγματικές συνέπειες των αριθμών. Η χώρα εξακολουθεί να στερείται στρατηγικής για την αναζωογόνηση της προβληματικής οικονομίας της.

Η Ρώμη στοχεύει τώρα σε ρυθμό ανάπτυξης 0,2% για το τρέχον έτος, σε σχέση με τον προηγούμενο στόχο του 1%. Το ποσοστό αυτό είναι

σύμφωνο με εκείνα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Είναι επίσης σύμφωνο με την επιδείνωση των οικονομικών προοπτικών της χώρας: Η Ιταλία έπεσε σε ύφεση στο τέλος του περασμένου έτους εν μέσω της ευρύτερης επιβράδυνσης της ευρωζώνης.

Η έλλειψη ανάπτυξης έχει πλήξει τα δημόσια οικονομικά. Η κυβέρνηση έπρεπε να αυξήσει το στόχο της για το έλλειμμα του τρέχοντος έτους στο 2,4% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος από 2% πριν. Το δημόσιο χρέος αναμένεται επίσης να φτάσει υψηλότερα, από 132,2% του ΑΕΠ που ήταν πέρυσι, σε 132,6% φέτος. Όποιος και αν είναι ο τρόπος που το βλέπεις, η εικόνα είναι πολύ πιο ζοφερή από ό, τι φάνηκε μόλις πριν από τέσσερις μήνες.

Και έτσι πρέπει να είναι. Οι αναθεωρήσεις ισοδυναμούν με παραδοχή αποτυχίας από τους λαϊκιστές κυβερνήτες της Ιταλίας. Επί πολλούς μήνες, τα Πέντε Αστέρια και η Λέγκα συμφωνούσαν ότι τα μέτρα του προϋπολογισμού - συμπεριλαμβανομένης της χαμηλότερης ηλικίας συνταξιοδότησης και του προγράμματος στήριξης του εισοδήματος - θα αναζωπύρωναν την ιταλική οικονομία, θα ενίσχυαν την απασχόληση και θα σταθεροποιούσαν το λόγο του χρέους προς το ΑΕΠ μέσω της υψηλότερης ανάπτυξης.

Ο Paolo Savona, τότε υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων και τώρα επικεφαλής της ρυθμιστικής αρχής των χρεογράφων της χώρας, είχε προβλέψει ότι η ανάπτυξη θα είναι 2% το 2019 και 3% το 2020. Οι περισσότεροι ανεξάρτητοι οικονομολόγοι πίστευαν ότι τέτοιες προβλέψεις ήταν για γέλια, αλλά η γνώμη τους αγνοήθηκε. Τα δύο συμπολιτευόμενα κόμματα έπρεπε τώρα να συμφωνήσουν ότι οι εμπειρογνώμονες που περιφρονούσαν, στο τέλος είχαν δίκιο.