Η ιδεολογία της περίκλειστης χώρας

Η Ελλάδα με βάση τους ορισμούς της πολιτικής γεωγραφίας πόρρω απέχει από το να χαρακτηρισθεί ως περίκλειστη χώρα. Και όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι. Το σύνδρομο της περίκλειστης χώρας βρίσκεται πανταχού παρών τις τελευταίες δεκαετίες και κυρίως κατοικοεδρεύει στο DNA του πολιτικού προσωπικού.

Αμέσως μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου και το σάρωμα των ελέω Σοβιετικής Ένωσης καθεστώτων στα Βόρεια της χώρας οι Έλληνες πολιτικοί θεώρησαν ότι έπιασαν την μεγάλη ευκαιρία

και επεχείρησαν να την αδράξουν με πολιτικάντικους όρους παρελθοντολογικής νοσταλγίας και όχι με business plan μιας χώρας μέλους των τότε Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων. Την ίδια ώρα που οι πολιτικοί μιλούσαν στα μικρόφωνα για την «βαλκανική ενδοχώρα» που μας έλειπε, για την «επιχειρηματική διείσδυση που θα έφερνε αναγκαστικά και την πολιτική επιρροή» και άλλα ηχηρά παρόμοια ανέθεταν στα πιο ανεύθυνα πρόσωπα να κάνουν διπλωματία. Τα αποτελέσματα όλοι τα γνωρίζουμε και μάλιστα από χρόνια πολλά.

Με λίγα λόγια, οι πολιτικές ηγεσίες αντί να σταθούν στο ύψος των στιγμών έριξαν λάδι στη φωτιά των εθνικιστικών ανταγωνισμών και διαμαχών στα Βαλκάνια και διάλεξαν στρατόπεδο, υπονομεύοντας το κύριο και βασικό πλεονέκτημα αυτής της χώρας δηλαδή την σταθερή ένταξη στο σκληρό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης μετά το 1992.

Επιπλέον, την ίδια ώρα που οι πολιτικοί μιλούσαν από τα μπαλκόνια για τον νέο ρόλο της πόλης Θεσσαλονίκης η παραγωγική της βάση καταστρεφόταν και χιλιάδες μεγαλοβιοτέχνες από τις Δυτικές Συνοικίες προτιμούσαν να περάσουν τα ελληνο-βουλγαρικά σύνορα και να εγκατασταθούν στις κοντινές πόλεις ή να πάνε στη Κορυτσά... Και η καταστροφή της παραγωγικής της βάση έφερε στο προσκήνιο κάθε λογής ανθρώπους της νυκτερινής διασκέδασης που έψαξαν αμέσως να βρουν και τους πολιτικούς τους εκπροσώπους. Τα πρόσωπα και οι καταστάσεις είναι πάνω κάτω γνωστά και σε τίποτα δεν ωφελεί η επανάληψη της αναφοράς τους.

Με άλλα λόγια, τη μάχη τη χάσαμε από τα αποδυτήρια. Και ο λόγος ένας και απλός μέσα στη πολυπλοκότητα της διεθνούς κατάστασης. Οι εκπρόσωποι του πολιτικού προσωπικού ήθελαν να έχουν το προβάδισμα έναντι των εκπροσώπων του επιχειρηματικού κόσμου που είχε και τα μέσα και γνώριζε και πολύ καλύτερα από τους γραφειοκράτες της διοίκησης πως έπρεπε να οργανωθεί και να γίνει το παιχνίδι. Αντί να διαμορφώσουμε συμμαχίες στη βάση επωφελών και για τα δύο μέρη επιχειρηματικών συμφωνιών αναζητούσαμε για χρόνια «ελληνικές μειονότητες» στα Βαλκάνια και φαντασιωνόμαστε «ορθόδοξα τόξα» και «δίκτυα της ελληνικής διασποράς».

Από την πτώση του Τείχους μας χωρίζουν σχεδόν 30 χρόνια. Μέσα σε αυτή τη χρονική περίοδο στη χώρα συζητάμε τα ίδια και τα ίδια – όχι με διάθεση να δώσουμε λύσεις και να απαγκιστρωθούμε από τις παιδικές νοσταλγίες μας αλλά με μοναδικό κριτήριο την εμφυλιοπολεμική σύγκρουση που ανακυκλώνει και συντηρεί όλες τις νοσηρές καταστάσεις.
Παρά τα μνημόνια η μοναδική διέξοδος είναι μία και μόνη: Έξοδος και γρήγορα από το καθεστώς της περίκλειστης χώρας.