«Ελευθέριος Βενιζέλος»: ένα ευρωπαϊκό νησί... στα Σπάτα

Εχω την τύχη να ταξιδεύω εκτός Ελλάδας κάθε εβδομάδα. Κυριολεκτικά. Και νιώθω το αεροδρόμιο σαν το σπίτι μου. Οπως και με το πλοίο, όταν σαλπάρω από τον Πειραιά, έτσι και η είσοδος από τον κόμβο 15 στην Αττική οδό με κατεύθυνση το «Ελευθέριος Βενιζέλος» λειτουργεί για μένα ως το ισχυρότερο αγχολυτικό.

Προφανώς και είναι placebo effect.

Αλλά αυτό δεν είναι το θέμα του άρθρου. Το θέμα είναι ότι το πακέτο Αττική οδός - αεροδρόμιο είναι η καλύτερη έκφραση μιας ευρωπαϊκής Ελλάδας. Της Ελλάδας που νομοτελειακά θα γίνουμε. Απλώς δεν ξέρω σε πόσα χρόνια.

Αναλογιστείτε τους Ελληνες που μόλις περάσουν στην Αττική οδό μεταμορφώνονται σε Ευρωπαίους. Δεν ανοίγουν το παράθυρο να αδειάσουν το τασάκι. Δεν κορνάρουν.

Χαιρετάνε ευγενικά τον οδηγό του λεωφορείου που μας μαζεύει από το parking, το longterm και το holiday. Περιμένουν υπομονετικά στην ουρά για να τσεκάρουν τις αποσκευές.

Χαμογελούν στους υπαλλήλους του αεροδρομίου.

Σέβονται τους κοινόχρηστους χώρους και καπνίζουν μόνο εκεί που επιτρέπεται.

Επιβιβάζονται με τη σειρά στο αεροπλάνο. Τύπος και υπογραμμός που λένε.

Τι είναι άραγε εκείνο που μας μεταμορφώνει; Eχω τρεις θεωρίες:

Η ύπαρξη πολλών ξένων στο αεροδρόμιο.

Πιστεύω ότι κατά βάθος διαθέτουμε τσίπα. Ντρεπόμαστε να εκδηλώσουμε τα κατώτερα ένστικτα μπροστά σε επισκέπτες της Ελλάδας. Τα εν οίκω μη εν δήμω.

O ίδιος ο χώρος.

Νιώθουμε ένα μείγμα υπερηφάνειας και δέους. Ο χώρος είναι επιβλητικός, πεντακάθαρος, οι εργαζόμενοι ευγενείς, υπάρχουν παντού κάμερες, η αστυνόμευση είναι εμφανέστατη. Αρα ένα μείγμα σεβασμού προς τον χώρο και η επίγνωση ότι δεν μας παίρνει.

Το είδος των Ελλήνων που ταξιδεύουν με αεροπλάνο.

Χωρίς να το πολυαναλύσω, έχω την αίσθηση ότι όσοι ταξιδεύουν ανήκουν σε μια μεγάλη ομάδα των μορφωμένων Ελλήνων. Σίγουρα μεσαία τάξη και πάνω.

Αυτούς τους ανθρώπους ο συνδυασμός ντροπής προς τους ξένους, αστυνόμευσης και δέους μετατρέπει σε Ευρωπαίους ο ίδιος ο χώρος. Γιατί είμαι σίγουρος ότι οι ίδιοι θα συμπεριφέρονταν εντελώς διαφορετικά σε ένα ελληνικό γήπεδο ποδοσφαίρου.

Θα μπορούσε άραγε το φαινόμενο μετάλλαξης των Ελλήνων σε Ευρωπαίους Ελληνες να εξαπλωθεί σε όλη τη χώρα; Σίγουρα ναι. Θυμηθείτε την περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων. Ο συνδυασμός ύπαρξης ξένων, η υπερηφάνεια για τα έργα και η εμποτισμένη με το αίσθημα της φιλοξενίας ελληνική φυλή έδειξε τον καλύτερο εαυτό της το 2004.

Τι πρέπει λοιπόν να γίνει;

Η συνταγή είναι δοκιμασμένη:

1) Πρέπει κάποιος να μας κάνει υπερήφανους για τη χώρα μας. Εχουμε το καλύτερο οικόπεδο του πλανήτη. Αρκεί να το συνειδητοποιήσουμε.

2) Πρέπει η χώρα να γίνει δική μας. Να συμφιλιωθούμε με το κράτος. Να αντιληφθούμε ότι τα προβλήματα της χώρας είναι δικά μας. Και η όποια λύση περνάει από τα χέρια μας.
Και επιπλέον:

α) Πρέπει κάποιος να πείσει τους Ελληνες ότι συνεργαζόμενοι είμαστε πιο δυνατοί. Τα πολιτικά κόμματα να δείξουν τον δρόμο.

β) Πρέπει τα ΜΜΕ να αρχίσουν να αναδεικνύουν θετικά πρότυπα. Πιθανόν το θετικό περιεχόμενο να μην πουλάει τόσο, αλλά αποτελεί ασύγκριτα καλύτερο περιβάλλον για τη διαφήμιση που φιλοξενείται. Οποιος το αποτολμήσει θα ανταμειφθεί, όχι όμως άμεσα.

Αρκεί μια σπίθα για να πάρει η Ελλάδα μπροστά. Και το «Ελ. Βενιζέλος» από «νησί» να γίνει ενιαίο κομμάτι της υπόλοιπης Ευρωπαϊκής Ελλάδας.