Διαπραγματεύονται την υπομονή και την ανοχή μας

Πάλι μια από τα ίδια, στις περίφημες διαπραγματεύσεις με την τρόικα. Όπως και όλες τις προηγούμενες φορές που μας ψήνουν το ψάρι στα χείλη μέχρι την τελευταία στιγμή. Αντίσταση από την ελληνική πλευρά στις απαιτήσεις τους και αντιπροτάσεις που απορρίπτονται, μια προσωρινή κατάληξη και στους αστερίσκους της συμφωνίας, όλα τα εκκρεμή ζητήματα ανοικτά για τον επόμενο έλεγχο.

Έτσι και τώρα. Σκληρή διαπραγμάτευση λένε οι πληροφορίες και ανυποχώρητη στάση από τους δανειστές στις απαιτήσεις τους. Βήμα δεν κάνουν πίσω και επαναλαμβάνουν

μονότονα πως αν θέλουμε συμφωνία και αποδέσμευση των δόσεων, τότε πρέπει να υλοποιήσουμε το 100% των προτάσεων του ΟΟΣΑ. Δεν κάνουν κανένα σκόντο με αποτέλεσμα να θεωρείται πλέον βέβαιο πως το Eurogroup της ερχόμενης Δευτέρας δεν θα πάρει τελικά απόφαση για την εκταμίευση και πιθανόν οι διαπραγματεύσεις να συνεχιστούν για μεγάλο χρονικό διάστημα ακόμα.

Αυτό όμως που εγώ δεν καταλαβαίνω, είναι το εξής: Κάνεις διαπραγματεύσεις με κάποιον όταν αυτός δείχνει έστω λίγη κατανόηση κι είναι διατεθειμένος σε κάποιο βαθμό, να δείξει ανεκτικότητα στις αιτιάσεις σου και να ρίξει λίγο νερό στο κρασί του. Όταν ο άλλος και εν προκειμένω η τρόικα, εμφανίζεται κάθετη και άκαμπτη τότε τι νόημα στ' αλήθεια έχουν αυτές οι διαπραγματεύσεις;

Ποιο μπορεί να είναι το αντικείμενο της διαπραγμάτευσης όταν οι απέναντι κλείνουν τ΄ αυτιά και επαναλαμβάνουν μονότονα την ίδια κασέτα;

Και άντε να καταλάβω την επιμονή τους μέχρι τέλους ακόμα και με κίνδυνο να τιναχτούν όλα στον αέρα για το θέμα των απολύσεων στο δημόσιο αφού πιστεύουν πως έτσι βοηθιέται το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας.
Αυτό που δεν καταλαβαίνω με τίποτα , είναι πως θωρακίζεται η χώρα και ενισχύεται η ανάπτυξη και ο ανταγωνισμός με το αν το φρέσκο γάλα θα θεωρείται αυτό των 4 ή των 6 ημερών. Ούτε γιατί είναι τόσο σημαντικό αν οι ασπιρίνες θα πωλούνται από τα φαρμακεία ή τα κρεοπωλεία ώστε να κινδυνεύει να τιναχτεί όλο το πρόγραμμα στον αέρα, τώρα μάλιστα που φθάσαμε στο τέλος!

΄Η το άλλο με τις ομαδικές απολύσεις που έρχεται και ξανάρχεται ως απαίτηση, σε μια χώρα όπου η ανεργία κινείται στο 30 % κι έχει διαλύσει όλο τον κοινωνικό ιστό της χώρας.

Μήπως και με την απαγόρευση των ομαδικών απολύσεων που ισχύει σήμερα, δεν φθάσαμε να μετράμε 1,5 εκατ. ανέργους; Τί εμπόδισε τους εργοδότες να μειώσουν το προσωπικό τους, να επιβάλλουν μικρότερους μισθούς, λιγότερες μέρες απασχόλησης και εργασιακές συνθήκες Ταϊβάν;

Επίσης δεν καταλαβαίνω και το άλλο. Εφόσον η κυβέρνηση θεωρεί πως η οικονομία μας δεν έχει να κερδίσει κάτι σημαντικό από τα γάλα και τα μη συνταγογραφούμενα φάρμακα για παράδειγμα και με δεδομένο ότι τον Μάιο θεωρητικά τελειώνει το μνημόνιο, τι την εμποδίζει να αποδεχτεί τώρα αυτό τον παραλογισμό και την επίδειξη τσαμπουκά της τρόικας( μήπως είναι η πρώτη φορά;) και αφού τα μαζέψουν και φύγουν, να επαναφέρει τα πράγματα στην τωρινή κατάσταση εάν και εφόσον δεν επηρεάζονται τα δημοσιονομικά της χώρας;

Τι είναι αυτές οι συμφωνίες, μήπως κανένα ευαγγέλιο το οποίο στον αιώνα τον άπαντα δεν θαχουμε το δικαίωμα να το παρερμηνεύσουμε;

Υπάρχει μήπως καμιά αμφιβολία πως όταν με το καλό ξεφύγουμε από τον στενό έλεγχο και τους εκβιασμούς με τις δόσεις, οι επόμενες κυβερνήσεις δεν θα αρχίσουν σιγά-σιγά να ξηλώνουν και να διορθώνουν τα λάθη που επεβλήθησαν με τα μνημόνια; Αρκεί μαζί με τα λάθη να μην ξηλωθούν κι αυτά τα σωστά που έπρεπε ούτως ή άλλως να είχαμε κάνει από χρόνια, μόνοι μας.

Blogger Βασίλης Στεφανακίδης