2018: Ακόμα χωρίς σχέδιο και με πολλές εκκρεμότητες

Η ελληνική οικονομία κλείνει το 2017 και μπαίνει στο 2018 με ζητούμενο να ξεκαθαρίσει περισσότερο μια στρατηγική από αυτή τη διεκπεραίωση των μνημονίων που απλώς ικανοποιεί τους πιστωτές, ενώ έχει δημιουργήσει ένα εσωτερικό χρέος-μαμούθ, ύψους 230 εκατ. ευρώ.

Στα θετικά η πτώση του θεωρητικού κόστους δανεισμού του δεκαετούς ομολόγου. Αυτό, όμως, είναι ένα απλό βήμα από τα πολλά που μένει ακόμα να γίνουν.

Πρώτον, πρέπει να γίνουν άλματα στον τομέα των επενδύσεων, όπου η υστέρηση είναι σαφής, και αυτό θα επιτευχθεί κατά κύριο λόγο με την πρόοδο στις

ΔΕΣΦΑ, λιγνιτικές μονάδες της ΔΕΗ, λιμάνια και μαρίνες είναι μερικές από τις κινήσεις που θα φέρουν ξένα κεφάλαια και θα ενισχύσουν την απελευθέρωση των αγορών και την αποδέσμευση αναπτυσσόμενων τομέων από το αμαρτωλό Ελληνικό Δημόσιο.

Επειδή, όμως, όλα αυτά γίνονται κατόπιν επιταγής των πιστωτών και όχι ενός ελεγχόμενου στρατηγικού σχεδιασμού μοιραία οδηγούν και σε απώλειες κερδοφόρων οργανισμών που μπορούν να δώσουν σημαντικές βοήθειες στο Ελληνικό Δημόσιο.

Ενα ζήτημα είναι τι θα γίνει με το πακέτο των Ελληνικών Πετρελαίων που, αν πουληθεί μελλοντικά και όχι τώρα από το Δημόσιο με αποτελέσματα στις έρευνες των υδρογονανθράκων, θα έχει πολλαπλάσια αξία σε σχέση με σήμερα.

Ολα αυτά, όμως, που ζητούν υπό ένα γενικό πλαίσιο οι πιστωτές έχουν να κάνουν με την κατά βούληση εφαρμογή των μνημονιακών συμφωνιών από την πρώτη περίοδο, με στόχο τη διαφύλαξη της πολιτικής πελατείας του Δημοσίου και την εύκολη λύση της άκριτης αύξησης της φορολογίας.

Ευελπιστεί κανείς ότι η επιχειρηματική πλευρά θα παρουσιάσει επιτέλους ένα πιο συγκροτημένο σχέδιο για τη μετά τη λήξη του τρίτου μνημονίου περίοδο με την αναμενόμενη αναδιοργάνωση του ΣΕΒ.

Στην κατεύθυνση αυτή καλό θα ήταν να δούμε και τις τράπεζες, που τελικά επλήγησαν από το PSI βαρύτερα απ’ ό,τι αναμενόταν, να τηρούν αποφασιστικότερη στάση σε σχέση με τα κόκκινα επιχειρηματικά δάνεια, όπου η πρόοδος είναι ανύπαρκτη.

Σε γεωπολιτικό επίπεδο έχουμε πιο σύνθετες καταστάσεις, με τον Ερντογάν να παραμένει πάντα ένας επικίνδυνος παράγων και να διαψεύδει όσους τον θεωρούν τελειωμένο. Οι εναλλακτικές στρατηγικές τους είναι σαφές ότι του προσδίδουν πολλά πλεονεκτήματα και θα είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμος να σπεκουλάρει σε εθνικό θέμα σε βάρος της Ελλάδας.

Παράλληλα η ελληνική πλευρά θα πρέπει να συνεχίσει, κατά την άποψή μου, την καλλιέργεια και ενίσχυση της στρατηγικής της στη ΝΑ Μεσόγειο, με άξονες το Ισραήλ και την Αίγυπτο, με στόχο να προστατέψει τις λύσεις στο Κυπριακό.

Οι ισορροπίες στην ενδυνάμωση των σχέσεων με τον αμερικανικό παράγοντα δεν θα είναι καθόλου εύκολη υπόθεση μετά και τις αποφάσεις του τελευταίου για την Ιερουσαλήμ. Τα οφέλη, όμως, από την ανάπτυξη των αγωγών και τη δημιουργία ισχυρών συμφερόντων μπορεί να αναδειχθούν σε καταλύτες ασφάλειας και ανάπτυξης.

Για τη φορολογία δεν χρειάζεται να τα ξαναπούμε. Οποιος δεν το καταλαβαίνει, κακό του κεφαλιού του.