Ήταν λάθος που τον συγχώρεσα, μετάνιωσα, αλλά είναι πια αργά…

Κορίτσια μέσα από αυτή τη στήλη στο faysbook.gr με τίτλο SEX TALK θα μιλάμε για όλα τα θέματα που αφορούν στο σεξ και τις σχέσεις που όλες μας καίνε και θα φροντίζω εγώ, η Δανάη, μέσα από τις προσωπικές μου εμπειρίες και τις γνώσεις μου να βάζω τέλος στα αδιέξοδά σας. Το μόνο που χρειάζεται να κάνετε είναι να στείλετε το πρόβλημά σας με μήνυμα στη σελίδα μας στο facebook, @facebook.gr. Τα υπόλοιπα αφήστε τα πάνω μου.

Καλησπέρα και ευχαριστώ εκ των προτέρων που θα διαβάσετε το μήνυμά μου αφιερώνοντας χρόνο για μένα. Όταν ήμουν

42, ήμουν παντρεμένη με κάποιον που πίστευα πως ήταν αξιόλογος άνθρωπος. Έφερα στη ζωή την κορούλα μου που είναι ό,τι πιο πολύτιμο έχω , και πίστευα πως η ζωή μας θα κυλούσε όμορφα. Με τον άνθρωπο αυτόν παλεύαμε να κάνουμε παιδί 8 χρόνια και δεν τα καταφέρναμε, έτσι η απόκτηση της κόρης μου, νόμιζα ότι θα γέμιζε και τους 2 μας. Έκανα όμως λάθος. Έχουν περάσει 4 χρόνια από τότε που έγινα μητέρα, και στα 4 αυτά χρόνια έχω συγχωρέσει 3 απιστίες του. Μου τις ανακοίνωσε ψυχρά και ευθέως. Μπορεί να πληγώθηκα αλλά εκτίμησα την ειλικρίνεια του και την απόφασή του να μην διαλύσει το γάμο μας. Τον συγχώρεσα, θυσιάζοντας την ηρεμία μου, αλλά το έκανα για την κόρη μας. Πριν από λίγες ημέρες, μου ανακοίνωσε μία ακόμη απιστία του. Μετράω ήδη 4. Μετανιώνω όσο δεν φαντάζεστε την στιγμή που τον συγχώρεσα την πρώτη κιόλας φορά. Αλλά πλέον είναι αργά να κάνω κάτι, είμαι πια 46, τα 50 είναι προ των πυλών. Να χωρίσω και να ξαναφτιάξω τη ζωή μου στα 50; Με ένα παιδί; Αδιανόητο. Η δυστυχία είναι μονόδρομος. Μου φτάνει που έχουμε την κόρη μας και την βλέπω να χαμογελά. Αυτή πια είναι η ζωή μου. Θάλεια.

Γλυκιά μου Θάλεια, το μήνυμά σου είναι από εκείνα τα πολλά που διαβάζουμε και κατανοούμε πως τέτοια μηνύματα, δεν γράφονται γιατί αναζητούν απαντήσεις. Αλλά γιατί ζητούν έναν ακροατή, ένας αναγνώστη, κάποιος να ακούσει αυτό που βιώνεις. Διαφαίνεται μια καλοσύνη και μια ευγένεια στον τρόπο που γράφεις, και την ίδια ώρα μια παθητική στάση ζωής: από το “σας ευχαριστώ που θα αφιερώσετε χρόνο για μένα” μέχρι και το “τον συγχωρώ που απιστεί, αλλά τι να κάνω;”, δείχνεις μία νωχελικότητα και μια παθητικότητα, σαν να αντιμετωπίζεις τον εαυτό σου ως θύμα. Θάλεια μου, μπορεί να κάνω και λάθος, αλλά νιώθω πως είσαι τελείως μόνη. Άνθρωπος με οικογένεια και φίλους, δεν θα έλεγε ποτέ πως “η δυστυχία είναι μονόδρομος”. Όχι! Η ευτυχία είναι ο μόνος δρόμος που πρέπει να βαδίσουμε έχοντας συνοδοιπόρους τους δικούς μας ανθρώπους. Εσύ σίγουρα έχεις την κόρη σου. Αλλά από τη ζωή σου, λείπεις…εσύ! Εσύ και τα θέλω, εσύ και αυτά δεν σε πνίγουν, εσύ και αυτά που ονειρεύεσαι. Και ποτέ μα ποτέ δεν είναι αργά, να “βαδίσουμε” σε δρόμους ίσως άγνωστους αλλά σίγουρα καλύτερους. Μην αντιμετωπίζεις τα 46 σου σαν το τέλος της ζωής, αλλά σαν την αρχή ενός δεύτερου μισού της ζωής. Πιο σοφού, πιο ώριμου και -φρόντισε- πιο ευτυχισμένου!

Με εκτίμηση Δανάη!