Saimir Pirgu: Ο διάσημος Αλβανός τενόρος μιλά για το πάθος του με το τραγούδι, την Τραβιάτα στο Ηρώδειο και τον μέντορα του Luciano Pavarotti

Είναι ένας από τους πιο ταλαντούχους τενόρους διεθνώς και πριν λίγες ημέρες ερμήνευσε τον ρόλο του Αλφρέντο -ένα ρόλο που έχει αποδώσει με μεγάλη επιτυχία σε Παρίσι, Βιέννη, Βερόνα, Λονδίνο, Βερολίνο, Νέα Υόρκη, Σαν Φρανσίσκο, Ζυρίχη, Αμβούργο, Φλωρεντία – στο Ηρώδειο, στη δεύτερη καλοκαιρινή παραγωγή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, την «Τραβιάτα» του Giuseppe Verdi, σε μουσική

Ο λόγος για τον 38χρονο Αλβανό τενόρο Saimir Pirgu ο οποίος μίλησε στο Fay’sbook για τα πρώτα του μουσικά βήματα, την αγάπη του για το τραγούδι, την κάπως τυχαία γνωριμία του με τον Luciano Pavarotti ο οποίος στην συνέχεια έγινε μέντοράς του, αλλά και την πρόταση της Εθνικής Λυρικής Σκηνής της Ελλάδας και τη συνεργασία του με τον Κωνσταντίνο Ρήγο στην «Τραβιάτα».

Το να γίνετε τενόρος αποτελούσε όνειρο σας από όταν ήσασταν παιδί; Πώς πήρατε αυτή την απόφαση; Υπήρξε κάτι που να αποτέλεσε ερέθισμα για εσάς για να ακολουθήσετε αυτή την καριέρα;

Το πάθος για το τραγούδι υπήρχε πάντα μέσα μου. Από τότε που ήμουν ένα πολύ μικρό παιδί, πάντα αγαπούσα να τραγουδώ. Ερμήνευα παραδοσιακά τραγούδια μπροστά σε ένα μικρό κοινό από φίλους και γνωστούς.

Στο σχολείο λίγο από επιλογή και λίγο από την επιβολή του κομμουνιστικού καθεστώτος, έπρεπε να σπουδάσω βιολί. Πήρα το πτυχίο μου, αλλά δεν σταμάτησα ποτέ να τραγουδώ. Η μελέτη αυτού του οργάνου, βοήθησε σημαντικά τη μουσική μου προετοιμασία.

Saimir Pirgu – Photo Fadil Berisha

Η μεγάλη στροφή έγινε όταν βρισκόμουν στο γυμνάσιο, Όπως έχω δηλώσει πολλές φορές, θεωρώ τον εαυτό μου ένα «προϊόν» των Τριών Τενόρων (σ.σ. την οπερατική σύμπραξη των Ισπανών Placido Domingo και Jose Carreras με τον Ιταλό Luciano Pavarotti) γιατί χάρη σε αυτούς ξεκίνησα την καριέρα μου στο τραγούδι. Ήμουν 13 ή 14 ετών και ζούσα στο Ελμπασάν, μια μικρή βιομηχανική περιοχή, ο Κομμουνισμός είχε μόλις καταρρεύσει και είδα τους Τρεις Τενόρους στη διάσημη συναυλία στις Θέρμες του Καρακάλλα στη Ρώμη στην τηλεόραση. Ενθουσιάστηκα! Έγραψα τη συναυλία και την άκουγα ξανά και ξανά. Εκείνη τη στιγμή αποφάσισα πως το τραγούδι θα είναι η ζωή μου και έτσι είναι.

Με τον Placido Domingo – Traviata, Metropolitan Opera New York – Photo Ken Howard

Ήμουν σχεδόν 18 όταν μετά την αποφοίτηση μου στο βιολί, αποφάσισα να φύγω από την Αλβανία και να πάω στην Ιταλία, όπου με δέχτηκαν στο στο Conservatorio Claudio Monteverdi στο Μπολτσάνο.

Ήταν δύσκολο για εσάς να φύγετε από την Αλβανία και να κυνηγήσετε το όνειρό σας; Θα μας πείτε κάποια πράγματα για αυτή την περίοδο;

Ήταν δύσκολο για τους γονείς μου να με δουν να φεύγω από την Αλβανία, αλλά με εμπιστεύονταν και ποτέ δεν έφεραν εμπόδια στις επιλογές μου, καθώς έβλεπαν το ισχυρό πάθος μου για το τραγούδι να μεγαλώνει μέσα μου μέρα με τη μέρα. Μου έδωσαν τις οικονομίες τους, όχι πολλά λεφτά, και με άφησαν να κυνηγήσω το όνειρό μου.

Στο Μπολτσάνο έκανα μερικές μικροδουλειές για να μπορέσω να εξασφαλίσω χρήματα για τις σπουδές μου, αλλά κατάφερα να αποφοιτήσω λίγο μετά τα δύο χρόνια και ξεκίνησα πολύ σύντομα την καριέρα μου. Στα 20 μου κέρδισα δύο σημαντικούς διεθνείς διαγωνισμούς, τον Διεθνή Διαγωνισμό Enrico Caruso στο Μιλάνο και τον Διεθνή Διαγωνισμό Tito Schipa στη Λέτσε και συμμετείχα στην Ακαδημία Rossini του Alberto Zedda στο Πέζαρο.

O μαέστρος Claudio Abbado άκουσε για εμένα και ήμουν 22 όταν με κάλεσε σε οντισιόν και με διάλεξε να ερμηνεύσω τον Φεράντο στο «Έτσι κάνουν όλες» (Così fan tutte). Αμέσως μετά από αυτό τραγούδησα στη Βιέννη, στο Σάλτσμπουργκ και ξεκίνησε να χτίζεται η καριέρα μου.

Πώς συναντηθήκατε με τον Luciano Pavarotti και πώς σας επηρέασε στην καριέρα σας αυτή τη γνωριμία;

Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την ημέρα: Ήμουν 19, ο Pavarotti βρισκόταν στο Merano, κοντά στο Μπολτσάνο για ιατρική περίθαλψη και ζήτησε αν υπάρχουν ταλαντούχοι τραγουδιστές να τραγουδήσουν για εκείνον. Εκείνη την περίοδο ολοκλήρωνα τις σπουδές μου στο Conservatorio Claudio Monteverdi στο Μπολτσάνο, κάποιος του μίλησε για εμένα και με προσκάλεσε. Τραγούδησα το «Una furtiva lagrima» από «Το ελιξίριο της αγάπης» του Donizetti και μου ζήτησε να τραγουδήσω κάτι άλλο. Εκείνη την ώρα γεννήθηκε η φιλία μας, που κράτησε μέχρι τις τελευταίες ημέρες της ζωής του.

L’Elisir d’Amore, Wiener Staatsoper – Photo Michael Pöhn

Δεν ήταν μόνο ένας υπέροχος δάσκαλος, αλλά επίσης υπέροχος φίλος και μέντορας και ήμουν πολύ τυχερός που έγινα δέκτης των γνώσεων του. Με βοήθησε να προετοιμάσω τους περισσότερους από τους ρόλους που ερμηνεύω μέχρι σήμερα. Πήγαινα και του ζητούσα να με ακούσει και ποτέ δεν υπήρξε φειδωλός στο να μου δίνει ανεκτίμητες συμβουλές που ακόμα σήμερα τις βρίσκω εξαιρετικά χρήσιμες. Όταν έλαβα το βραβείο “Pavarotti d’Oro”τον Σεπτέμβρη του 2013 ήταν για εμένα πολύ συγκινητικό καθώς και μεγάλη μου τιμή, ήταν σαν να εδραιώθηκε η φιλίας μας και η μεγάλη εκτίμηση που τρέφω ακόμα απέναντι στο πρόσωπο του, ένας τρόπος να τον αισθάνομαι ακόμα πιο κοντά μου.

Υπήρχε κάτι που σας είχε συμβουλέψει, ή κάτι που συνήθιζε να λέει και ακόμα θυμάστε ή ακολουθείτε στη ζωή σας;

Το να είμαι τόσο κοντά σε έναν τόσο ξεχωριστό άνθρωπο ήταν για εμένα ένα μακροχρόνιο «σχολείο», όλα σε εκείνον για εμένα ήταν εκπληκτικά, κάθε κίνηση, κάθε λέξη για εμένα ήταν ένα μάθημα.

Θυμάμαι ότι το σημαντικό για εκείνον ήταν η σωστή προφορά και άρθρωση, τα ομαλά περάσματα και η καλή φωνητική εκτέλεση: «ο κόσμος πρέπει να σας καταλαβαίνει όταν τραγουδάτε», έλεγε «και όσο περισσότερο σας καταλαβαίνει, τόσο πιο κοντά σας αισθάνεται». Αυτά τα μαθήματα ήταν ανεκτίμητα για ένα νεαρό άνδρα και εκτός απ’ το ότι αποτελούν υπέροχες αναμνήσεις, είναι και μια πηγή από την οποία ακόμα αντλώ έμπνευση όποτε το έχω ανάγκη.

Θα μας πείτε για τη συνεργασία σας με τον Κωνσταντίνο Ρήγο και το ρόλο στην στην Τραβιάτα; Τι σκεφτήκατε όταν σας πρότειναν το ρόλο; Τι σας συνεπαίρνει σε αυτόν και πως ήταν να παίζετε στο Ηρώδειο;

Η σκηνική παρουσίαση της «Τραβιάτα» είναι πολύ δύσκολο για έναν σκηνοθέτη και ο Κωνταντίνος Ρήγος, χάρη στην ξεχωριστή διαισθητική οπτική του, κατάφερε να δώσει μια ιδιαίτερη φόρμα σε αυτή την παραγωγή και να προτείνει ιδέες που δεν είχα ξαναδεί σε άλλους σκηνοθέτες.

Ηρώδειο, Εθνική Λυρική Σκηνή “Τραβιάτα” – Φωτογραφία NDP

Ο Αλφρέντο στην «Τραβιάτα» είναι ένας ρόλος που έχει ανοίξει για εμένα τις πιο σημαντικές πόρτες της όπερας στον κόσμο και που έχω ήδη ερμηνεύσει σε περίπου 28 παραγωγές.

Traviata, London Royal Opera House – Photo Johan Persson

Όταν με ενημέρωσαν οι αντζέντηδές μου για την πρόταση της Εθνικής Λυρικής Σκηνής της Ελλάδας, δέχτηκα αμέσως. Ήταν επιθυμία μου να μπορέσω να τραγουδήσω σε αυτό το σπουδαίο ανοιχτό αρχαίο θέατρο με τη μαγική ατμόσφαιρα.

Ηρώδειο, Εθνική Λυρική Σκηνή “Τραβιάτα” – Φωτογραφία NDP

Ποια είναι η σχέση σας με την Ελλάδα; Έρχεστε συχνά; Έχετε κάποιο αγαπημένο μέρος που σας αρέσει να επισκέπτεστε;

Συνήθιζα να βλέπω την Ελλάδα τόσο κοντά μου όταν ως παιδί πήγαινα στους Αγίους Σαράντα, έμοιαζε να μπορείς να αγγίξεις το νησί της Κέρκυρας με το χέρι σου, το οποίο ελπίζω να μπορέσω μια μέρα να επισκεφθώ καλύτερα. Η πρώτη φορά που επισκέφθηκα την Ελλάδα ήταν για μια συναυλία με τη Φιλαρμονική ορχήστρα της Βιέννης πριν λίγα χρόνια, ωστόσο αυτή η «Τραβιάτα» είναι πρώτη μου επίσημη πρόσκληση και ελπίζω να ακολουθήσουν κι άλλες. Αυτές τις δύο εβδομάδες στην Αθήνα ένιωσα σαν στο σπίτι μου, ήταν υπέροχα, υπάρχει θαυμάσια ατμόσφαιρα. Θα περιμένω μια καινούρια πρόσκληση για να επιστρέψω και να επισκεφτώ τα πολυάριθμα υπέροχα μέρη αυτού του τόπου και ίσως να χαλαρώσω σε κάποια παραλία, κάτι που αγαπώ.