Shin Megami Tensei: Devil Summoner: Soul Hackers

Το Shin Megami Tensei: Devil Summoner: Soul Hackers (τίτλος κι αυτός!) είχε κυκλοφορήσει αρχικά στο SEGA Saturn (αλήθεια, το θυμάσαι;) το μακρινό 1997 και στο PlayStation (το πρώτο) το –λιγότερο μακρινό- 1999. Και για τα δύο formats, το λανσάρισμα αφορούσε την Ιαπωνία

και μόνο. Χρειάστηκαν να περάσουν 16 (yip, δεκαέξι) χρόνια μέχρι να φτάσουμε στο 2013, τη χρονιά δηλαδή που το παιχνίδι έκανε δυναμικό come back, αυτή τη φορά στο 3DS. Για να δούμε τι λέει…

Σενάριο και τα ρέστα

Βρισκόμαστε στην Amami City, μια πόλη φίλη της τεχνολογίας, ούσα συνδεδεμένη από άκρη σε άκρη στο διαδίκτυο. Η Amani, που λες, έχει αναπτύξει το δίκτυο Paradigm X, έναν δικό της ψηφιακό κόσμο και η κλειστή beta του μόλις ξεκίνησε. Εσύ ανήκεις σε μια ομάδα χάκερς, τους Spookies και χώνεσαι στη beta κλέβοντας ένα beta key, θέλοντας να δεις τι παίζει. Κατά την εξερεύνηση σου βρίσκεις ένα περίεργο πλάσμα το οποίο σε βάζει να ξαναζήσεις τις τελευταίες στιγμές ενός άντρα στην τελευταία του αποστολή. Από αυτόν «κληρονομείς» ένα πρόγραμμα devil summoner, τη στιγμή που μια οντότητα ονόματι Nemissa μπαίνει στο σώμα της κοπέλας σου! Όλα κρέμονται από ‘σένα πλέον: η ζωή της κοπέλας σου, οι φίλοι σου, ακόμα και το μέλλον της Amami.

Gameplay

Το παιχνίδι είναι ένας κλασικός RPG τίτλος με πλούσιο gameplay. Θα εξερευνήσεις υπό προοπτική πρώτου προσώπου κτήρια και λοιπούς εσωτερικούς χώρους (dungeon crawler γαρ), θα πολεμήσεις κάθε λογής δαίμονες, ενώ ταυτόχρονα οι δικοί σου (οι δαίμονες ντε!) θα γίνονται πιο δυνατοί. Τα διάφορα καταστήματα θα σε προμηθεύουν με όλα τα απαραίτητα αντικείμενα, την ώρα που οι γρίφοι θα σε καλησπερίζουν αρκετά συχνά, κόβοντάς σου τη φόρα είτε για τη συνέχεια της ιστορίας, είτε για το ξεκλείδωμα κάποιου μυστικού αντικειμένου. Αυτονόητη είναι η ύπαρξη bosses (γιαπωνέζικος τίτλος γαρ) τα οποία πρέπει να αντιμετωπίσεις με καλοσχεδιασμένες στρατηγικές και δυνατούς δαίμονες για να τα βγάλεις πέρα.

Και από εμφάνιση;

Το παιχνίδι, όπως είπαμε, κυκλοφόρησε πρώτη φορά το 1997 και στην ουσία η φετινή έκδοση αποτελεί remake της αρχικής. Οπότε τα γραφικά, όπως μπορείς να φανταστείς, ανήκουν σε εκείνη τη δεκαετία, με τα pixels τους, τα sprites τους, και όλη εκείνη την αισθητική που συνεχίζει να μας συνεπαίρνει. Από την άλλη, η μουσική και οι διάλογοι είναι τέλεια προσαρμοσμένοι (οι τελευταίοι έχουν αποδοθεί εξίσου καλά) και θα σε «πωρώσουν» άσχημα.