MMO και free-to-play: Ο Τσάμπας που δεν είναι τσάμπα (αλλά πουλάει)

Ξεκινάω απ’ την είδηση: το World of Warcraft, το διασημότερο και πιο επιτυχημένο ιντερνετικό παιχνίδι από καταβολής διαδικτύου (ναι, ΟΚ, άλλος θα μου πει το Counter-Strike, άλλος το League of Legends κι άλλος το World of Tanks, όμως εγώ έχω τους λόγους μου να θεωρώ το WoW

πιο «φτασμένο» -θα σου τους εξηγήσω εν καιρώ), έπεσε στα 8,3 εκατομμύρια συνδρομητές τον Μάρτιο, χάνοντας περί το 1,3 εκατομμύριο παικτών μέσα στο πρώτο τρίμηνο του 2013. Σύμφωνοι, τα 8,3 μύρια είναι τεράστιος αριθμός (φαντάσου μια… Ελλάδα να παίζει WoW!), όμως και τα 1,3 εκατομμύρια παίκτες που έκαναν logout μέχρι νεοτέρας, δεν τα λες αμελητέα…

Συνδρομή; Last year…

Το World of Warcraft παραμένει ο αδιαμφισβήτητος κυρίαρχος της αγοράς των MMO, μιας αγοράς που βρίσκεται σε διαρκή πτώση, τουλάχιστον με τη μορφή που τη γνωρίσαμε (την πρώτη της) και με την οποία έζησε χρόνια ένδοξα –θυμήσου τι γινόταν μια πενταετία πριν! Έλα που όμως η θεωρία της εξέλιξης του θείου Δαρβίνου «πιάνει» και τα βιντεοπαινχίδια, και φαίνεται πως ήρθε η ώρα και για τα MMO, αν όχι να ενηλικιωθούν, τουλάχιστον να αλλάξουν φάση και να υιοθετήσουν μια διαφορετική μορφή, τουλάχιστον ως προς το επιχειρηματικό μοντέλο (aka business model) στο οποίο βασίζονται. Με άλλα λόγια, η συνδρομή είναι στα τελευταία της…

Rift: Τα βρήκε σκούρα στη συνδρομή, το γύρισε σε free-to-play.

Όταν το free-to-play έχει γίνει κατεστημένο, έχοντας παράλληλα αποποιηθεί την ταμπέλα του φθηνού που του είχαν κολλήσει όταν είχε πρωτοεμφανιστεί (οι σοβαροί ΜΜΟάδες «έλιωναν» στα επί πληρωμή παιχνίδια, την ώρα που η μπασκλασαρία βολευόταν με τα τσαμπουίτα), τότε γίνεται κατανοητό πως μόνο παιχνίδια όπως το World of Warcraft μπορούν να επιβιώσουν, βασιζόμενα ακόμα στο συνδρομητικό μοντέλο. Και εδώ που τα λέμε, όχι πως το WoW τα πάει άσχημα –μια χαρά κόσμο «κέρδισε» πάλι με το λανσάρισμα του Mists of Pandaria, γεγονός που ωστόσο ήταν η εξαίρεση στον γενικό κανόνα της συρρίκνωσης.

Ο κόσμος έχει μάθει στο δωρεάν. Και ας μην είναι και τόσο «δωρεάν» αυτό, αφού όπως πολλάκις έχουν δηλώσει δημιουργοί MMO και εκδοτικές εταιρείες, το free-to-play ανέστησε ουκ ολίγα «νεκρά» MMORPG που είχαν δει το μοντέλο της συνδρομής να μην αποδίδει καρπούς. Σκέψου το μπακαλίστικα: είναι πολύ πιο εύκολο να πάρεις από κάποιον δέκα φορές από 1€, παρά ένα δεκάρικο μπαμ και κάτω. Τη «μικροσυναλλαγή» (microtransaction, όπως θα δεις να τη λένε στα αγγλικά) ο άλλος δεν τη σκέφτεται. «Έλα μωρέ, τι ψυχή έχει ένα ευρώ ‘κει πέρα να ‘ούμ’; Ούτε εφημερίδα για να δω τις μεταγραφές δεν αγοράζω. Παρ’ το και φέρε μου τη γαμάουα πανοπλία να τους σφάξω όλους στο γόνατο». Παραδέξου το, έχει συμβεί και σε ‘σένα.

«Κύριε Κουκλεντέ, ο κύριος Τσάμπας στο τηλέφωνο»

Δες το παράδειγμα της Riot με το League of Legends: η εταιρεία ξεκίνησε ως ένα ελπιδοφόρο start up με μια ιδέα που θύμιζε DotA. Πλέον, με την επιτυχία που είχε το πρότζεκτ της, η… DotA είναι που θυμίζει League of Legends (σχήμα λόγου, μη βαράς) –και βέβαια στο Δουβλίνο έχουν χεστεί στο τάλιρο. Να σε πάω λίγο πιο βόρεια, προς Λευκορωσία μεριά και τη Wargaming.net που έχει φτάσει να ‘χει 1.400 εργαζόμενους; Εεεεμ… Έτσι είναι αυτά, όταν έχεις παιχνίδι (λέγε με World of Tanks) με περισσότερους από 60 εκατομμύρια λογαριασμούς, δεν μπορεί, από κάπου θα βγάλεις! Τι συμπεράσματα βγάζεις απ’ αυτές τις δύο υποθέσεις εργασίας (i.e. case studies –ρε πώς το μιλάω έτσι το αγγλικό;);

Το League of Legends είναι ίσως ο κυρίαρχος των free-to-play παιχνιδιών.

Θα σου πω εγώ. Πρώτον, οι εταιρείες έχουν ξεκολλήσει από την ιδέα «μεσαιωνική φαντασία, ιππότες και μάγοι, goblins, δράκοι και νεράιδες» και αν μη τι άλλο το ψάχνουν με διαφορετικά concepts. World of Tanks, League of Legends, LEGO Universe, The Secret World, APB. Κάποια απ’ αυτά ήταν πρωτόγνωρα, κάποια όχι, κάποια πέτυχαν και κάποια απέτυχαν οικτρά. Σημασία όμως έχει ότι οι εταιρείες δοκίμασαν νέες ιδέες και, αν θες την άποψή μου (που τη θες, για να διαβάζεις αυτό το κείμενο), η βασική αιτία αποτυχίας ήταν το business model που προτιμήθηκε –άντε και λίγο το μάρκετινγκ. Δεν μου το βγάζεις από το μυαλό ότι πολλά απ’ τα παραπάνω μπορούσαν να ‘χουν πολύ καλύτερη τύχη. Αλλά τεσπά…

WoW vs. The Elder Scrolls Online

Το World of Warcraft είναι το μόνο MMO που μπορεί να υποστηρίξει συνδρομή επί του παρόντος. Όχι τόσο διότι έχει το κοινό αριθμητικά (υπάρχουν MMO, αν και όχι MMORPG με πολλούς περισσότερους παίκτες), όσο διότι έχει στις τάξεις του παίκτες που έχουν «μάθει» με την ιδέα της συνδρομής και έτσι, στην πλειοψηφία τους συνεχίζουν να απολαμβάνουν το παιχνίδι καταθέτοντας κι ένα μηνιάτικο στη Blizzard. Η πορεία του WoW θα εξελιχθεί από το πότε θα κρίνει η τελευταία ότι η συνδρομή πρέπει να πάρει πόδι, κάτι που προσωπικά δεν βλέπω να συμβαίνει άμεσα –καλό 2014 και βλέπουμε.

Αν υποθέσουμε ότι το WoW βρίσκεται στη μια γωνία του ρινγκ, τότε ο μόνος διαθέσιμος αντίπαλος που μπορεί να σταθεί στην άλλη δεν είναι άλλο από το The Elder Scrolls Online. H Bethesda δεν έχει ξεκαθαρίσει αν το παιχνίδι θα είναι συνδρομητικό ή free-to-play, η όλη φιλοσοφία που διέπει την ανάπτυξή του ωστόσο μου δείχνει το πρώτο. Εν τοιαύτη περιπτώσει, το The Elder Scrolls Online θα συνιστά παράδειγμα κακού timing διότι όσα εκατομμύρια συνδρομητών κι αν πιάσει, είναι δεδομένο –και είμαι κάθετος σε αυτό- ότι μια πενταετία πριν θα έπιανε τα διπλάσια –διάολε, για τα The Elder Scrolls μιλάμε! Η Bethesda ωστόσο καθυστέρησε και τώρα, αν μη τι άλλο προβληματίζεται για το μοντέλο που θα υιοθετήσει –με στοίχημα, την απόφαση θα την πάρει τελευταία στιγμή και με πόνο καρδιάς…

Το Final Fantasy XIV: A Realm Reborn, από την άλλη, επιστρέφει με συνδρομή. Θα μπορέσει να σταθεί στα πόδια του;

Love is for free

Το μέλλον των MMO ή ορθότερα των ιντερνετικών παιχνιδιών –αφού οι παραλλαγές τους πλέον είναι πάμπολλες- είναι στο δωρεάν ή για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, στη δωρεάν διάθεση και τις in-game μικροσυναλλαγές. Είπαμε, είναι δύσκολες εποχές για να φεύγουν δεκάρικα, εικοσάρικα, πόσο μάλλον πενηντάρικα και κατοστάρικα έτσι, στο χαλαρό. Όπως και να ‘χει, θα μου επιτρέψεις έτσι όπως η χώρα των MMO υποκύπτει στη δύναμη του free-to-play, να παρακολουθώ συγκινημένος το «μικρό γαλατικό χωριό» της συνδρομής να υπερασπίζεται σθεναρά τις θέσεις του. Κι ας εξουσίαζε τα πάντα κάποτε…