Gravity Rush 2 Review

Το Gravity Rush 2 είναι μάλλον ο πρώτος σπουδαίος τίτλος του PS4 για το 2017 – έστω και αν αυτό προέκυψε με τεχνητό τρόπο. Το παιχνίδι ήταν έτοιμο αρκετό καιρό τώρα αλλά η Sony δεν ήθελε να το ρίξει στην αγορά μέσα στις γιορτές όπου υπήρχε ο κίνδυνος να εξαφανιστεί από πιο βαρύγδουπες κυκλοφορίες. Για αυτόν τον λόγο προτίμησε να επενδύσει στο ασφαλές launch του Ιανουαρίου, ενός μήνα

που αντικειμενικά δεν είναι ιδιαίτερα γόνιμος για την βιομηχανία. Όπως και να έχει το Gravity Rush 2 αποτελεί πλέον γεγονός, παρά της χλιαρής αποδοχής που έτυχε ο πρότυπος τίτλος. Οι συνθήκες την δεδομένη στιγμή είναι σαφώς καλύτερες και η βάση χρηστών πολλαπλάσια (ένεκα PS4) οπότε ίσως να πάρει την εκδίκηση του πίσω αυτήν την φορά ο Keiichiro Toyama (σ.σ. o director του παιχνιδιού).

Ο τίτλος αποτελεί μεν σεναριακά συνέχεια του προηγούμενου Gravity Rush, παρόλα αυτά υπάρχει ένα υπαρκτό «κενό» ανάμεσα τους, το οποίο η Sony γεφυρώνει μέσω ενός ολιγόλεπτου anime βίντεο το οποίο το βρίσκει κανείς στο κανάλι του PlayStation στο YouTube. Αφού χρησιμοποιήθηκε αυτή η οδός για την προώθηση της ιστορίας όμως γιατί δεν ενσωματώθηκε το βίντεο και στο κεντρικό μενού του παιχνιδιού; Εν ολίγοις, η Kat (πρωταγωνίστρια και gravity shifter) καταλήγει χωρίς τον γάτο Dusty που τις δίνει τις υπερδυνάμεις της σε μια πόλη μεταλλωρύχων. Μετά από ένα εισαγωγικό κεφάλαιο και αφού γίνει η απαραίτητη επανένωση με το γατί, η Kat σαν το καλοκάγαθο κορίτσι που γνωρίσαμε, αποφασίζει να βοηθήσει τους νέους φίλους της στην συγκομιδή των ορυκτών αλλά και όχι μόνο.

Αυτό αποτελεί και την πιο χτυπητή αδυναμία του σεναρίου – η Kat δεν έχει συγκεκριμένους προσωπικούς στόχους αλλά καταλήγει πειθήνιο σκυλάκι το οποίο χειρίζονται κατά το δοκούν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο οι NPC στο παιχνίδι. Η πλοκή απλά εξυπηρετεί την διαδοχή των ασταμάτητων fetch quests… Ακόμα και έτσι η ιστορία παρουσιάζει ένα κάποιο ενδιαφέρον κυρίως λόγω του ετερόκλητου πλήθους χαρακτήρων που μοιάζει να έχουν ξεπηδήσει από πρωτοκλασάτο manga. Η Kat φυσικά εξακολουθεί να κλέβει τις εντυπώσεις λόγω της αξιαγάπητης προσωπικότητας της… Άλλωστε γίνεται να μην λατρέψεις αυτήν την ξεροκέφαλη, ανασφαλή, ανθρωπίστρια έφηβη;

Κατά τα άλλα, ο γενικότερος σχεδιασμός παραμένει όσο συγκεχυμένος θυμάστε: ολίγον platform, περίπου 3rd person action (αν και αυτήν την φορά μπορείτε να προσαρμόσετε την κάμερα και στο πρώτο πρόσωπο) και μερικώς sandbox, το Gravity Rush αποδεικνύεται περίεργο φρούτο. Ο κινητήριος μηχανισμός του gameplay φυσικά βασίζεται ξανά στον έλεγχο της βαρύτητας, αφού η Kat πρακτικά δεν «πετάει» αλλά προσαρμόζει το πεδίο της βαρύτητας της όπως επιθυμεί. Η μετακίνηση λοιπόν στον κόσμο δεν γίνεται μέσω ενός συμβατικού περιπάτου (ή τουλάχιστον δεν είναι αυτός ο ενδεδειγμένος τρόπος), αλλά «πέφτοντας» στο κέντρο βαρύτητας που καθορίζεται από την υπερδύναμη της πρωταγωνίστριας. Η ιδιόμορφη αυτή πτήση είναι ιδιαίτερα πρωτότυπη και προσδίδει μια ιλιγγιώδη αίσθηση που συχνά θα σας κάνει να χάσετε οποιαδήποτε ακρίβεια προσανατολισμού.

Άλλωστε οι πόλεις του παιχνιδιού και αυτές «αιωρούνται» στο κενό και είναι μεγαλύτερες και πλουσιότερες από ποτέ: αν η Hekseville σας φαίνονταν τεράστια, ετοιμαστείτε για ακόμα περισσότερες ξεχωριστές περιοχές, μεγαλύτερης έκτασης και με αρκετά σημεία ενδιαφέροντος. Αυτό που πραγματικά μας άφησε με το στόμα ανοικτό ήταν ο διαχωρισμός των προαστίων της πόλης σε ποικίλα στρώματα, καθένα με τον δικό του εικαστικό χαρακτήρα και με ξεχωριστές βασικές/δευτερεύοντες αποστολές. Π.χ. η πρώτη πόλη Jinga Para Lhao διαχωρίζεται σε μικρά αιωρούμενα νησιά στα οποία βρίσκονται οι οικίες, η αγορά και ακόμα η βιομηχανική ζώνη της πόλης. Μια πτώση σε αρκετά χαμηλότερο υψόμετρο αποκαλύπτει (χωρίς υπόνοια loading), ένα σύμπλεγμα φτωχογειτονιών στο οποίο ζουν τα χαμηλότερα οικονομικά στρώματα. Αντιθέτως, πλησιάζοντας στα σύννεφα η Kat συναντά την ελίτ και το σκηνικό αλλάζει με πολυτελείς επαύλεις, εντυπωσιακούς κήπους κ.α. Ότι υπολείπονται σε λεπτομέρεια τα cel-shaded γραφικά του τίτλου , το αναπληρώνουν σε καλαισθησία. Πραγματικά εξαιρετική δουλειά με ιδιαίτερα εμπνευσμένη καλλιτεχνική διεύθυνση.

Ο χειρισμός δεν έχει αλλάξει καθόλου με ότι θετικό και αρνητικό μπορεί να συνεπάγεται αυτό. Από την μια ο χειρισμός είναι άμεσος και σχετικά απλός, από την άλλη όμως είναι αρκετά προβληματικός ως προς το σύστημα στόχευσης και την συχνό αποπροσανατολισμό που προκαλεί. Εξ’ ορισμού χρησιμοποιείται το γυροσκόπιο του DualShock για την μετακίνηση της κάμερας όταν αιωρείστε, ενώ βρήκαμε ελαφρώς πιο ευαίσθητη την απόκριση της slide κίνηση της Kat, σε σημείο που καθίσταται μάλλον άχρηστη. Οι μάχες μετά βίας προκαλούν ενδιαφέρον, λόγω χαοτικού σχεδιασμού και μικρής πρόκλησης – σίγουρα δεν βοηθά το γεγονός ότι πολεμάτε ακόμα τα Nevi, τις δύσμορφες μαύρες μάζες ύλης. Έχουν προστεθεί στο ρεπερτόριο της Kat δύο νέα στυλ μάχης, τα Lunar και Jupiter τα οποία υποτίθεται ότι αλλοιώνουν την δύναμη του βαρυτικού πεδίου. To Lunar είναι το ευέλικτο αλλά ανίσχυρο επιθετικό στυλ, ενώ το Jupiter βασίζεται στην αγνή, ωμή δύναμη. Καλοδεχούμενη διαφοροποίηση που προσαρμόζει κάπως τον τρόπο παιχνιδιού στις προτιμήσεις σας.

Ως προς την δόμηση της δράσης, η Project Siren προσφέρει επιτέλους μια πιο οργανωμένη και ποικιλόμορφη εμπειρία. Πέρα από τα main/side quests, υπάρχουν παράλληλα διάσπαρτες και άλλες παρεκκλίσεις από την κεντρική ιστορία. Τα timed challenges ως είθισται, χωρίζονται σε αγώνες ταχύτητες ή σε μάχες σε πεπερασμένο χρόνο όπου ζητούμενο είναι η επίτευξη όσο το δυνατόν υψηλότερου σκορ. Παράλληλα, υπάρχει ένα mini-game «εξόρυξης» όπου ουσιαστικά ψάχνετε talismans σε εξωτερικές περιοχές (τα οποία δίνουν μια ελαφριά ώθηση στις ικανότητες της Kat και μπορείτε να έχετε μέχρι τρία από αυτά ενεργά), αλλά και ένα πολύ ενδιαφέρον κυνήγι θησαυρού, το οποίο παίζεται online με άλλους παίκτες: ανά περιόδους σας έρχονται ειδοποιήσεις και φωτογραφίες άλλων χρηστών στο HUD σας από την in-game κάμερα της Kat και εσείς πρέπει να μαντέψετε την ακριβή τοποθεσία που έχουν παρθεί για έπαθλο μερικά ores (η μονάδα που αγοράζετε νέες κινήσεις και βελτιώσεις). Για ποικιλία έχουν προστεθεί και κάποιες stealth αποστολές – θα προτιμούσαμε να τις ξεχάσουμε. Όσον αφορά την A.I., απλά… δεν είναι «συνεπής»: πότε διαθέτει οξυμένη αντίληψη που εντοπίζει ακαριαία την θέση σας και άλλοτε δεν σας καταλαβαίνει ακόμα και όταν στέκεστε δίπλα σε φρουρούς. Μακράν η πιο αδύναμη στιγμή του τίτλου.

Το Gravity Rush 2 τελικώς είναι ένα sequel αξιώσεων που καταφέρνει να ξεπεράσει σε όλους τους τομείς τον προκάτοχο του. Όσοι ανήκουν στην ομάδα ανθρώπων που αγάπησε το πρώτο παιχνίδι σίγουρα θα ευχαριστηθούν επιβεβαιωμένα και με αυτό. Για τους υπόλοιπους παραμένει μια διασκεδαστική ενασχόληση που αφήνει όμως ακόμα μια φορά την αίσθηση της χαμένης ευκαιρίας, κυρίως λόγω των επαναλαμβανόμενων αποστολών και των προαναφερθέντων προβλημάτων.

Ανάπτυξη: Project Siren Έκδοση: Sony Interactive Entertainment Διάθεση: Sony Hellas

The post Gravity Rush 2 Review appeared first on gameslife!.