Doom: The Dark Ages Review

Με περισσότερα από 30 χρόνια ζωής, το Doom δεν αποτελεί ένα απλό videogame με δυνατές πωλήσεις, αλλά ένα «φαινόμενο» για την ευρύτερη pop και gaming culture. Αναμφίβολα, θα μπορούσαμε να γράψουμε άπειρες digital σελίδες για το «αποτύπωμα» του Doom στον κόσμο του gaming, καθώς η id Software

ήταν το development house που κυριολεκτικά έγραψε ιστορία. Όμως ακόμη και μια πετυχημένη συνταγή όπως του Doom χρειάζεται και ένα ρετουσάρισμα (και γιατί όχι ένα ολικό… reconstruction), καθώς μπορεί τα Doom 2016 και Eternal να ανέβασαν πολύ ψηλά τον πήχη, ωστόσο δεν θα μπορούσαμε να πούμε ότι ξέφυγαν σημαντικά από την ίδια φόρμουλα. Το The Dark Ages όμως είναι μια διαφορετική υπόθεση και κάλλιστα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα ενδιαφέρον «πείραμα» για τους δημιουργούς του τίτλου που έβαλε τα θεμέλια των FPS. Οι δημιουργοί του Doom παίρνουν ένα σημαντικό ρίσκο, καθώς επιλέγουν να διαλύσουν και να αναδομήσουν εκ νέου θεμελιώδη στοιχεία της παραδοσιακής εμπειρίας παιχνιδιού του Doom, οδηγώντας τη σειρά σε έναν εντελώς νέο, σκοτεινό και μεσαιωνικό δρόμο. Πάμε όμως να δούμε κατά πόσο το εν λόγω «πείραμα» μπορεί να θεωρηθεί πετυχημένο ή έχουμε να κάνουμε με μια ευκαιρία ανανέωσης, η οποία πήγε στράφι…

Welcome to the Dark Ages!

Το story του Doom: The Dark Ages, θα μπορούσε να θεωρηθεί ως prequel. Συγκεκριμένα, πολύ πριν οι στρατιές της Κόλασης εισβάλουν στον Άρη και τη Γη, οι Night Sentinels του Argent D’Nur και οι σύμμαχοί τους, οι θεϊκοί Maykrs, βρίσκονται βυθισμένοι σε έναν αδυσώπητο πόλεμο ενάντια στις λεγεώνες του Σκότους. Στόχος των δαιμόνων: η Καρδιά του Argent, μια αρχέγονη πηγή δύναμης. Για να ανατρέψουν την κατάσταση υπέρ της ανθρωπότητας, οι Maykrs εξαπολύουν το απόλυτο όπλο τους — τον Doom Slayer, έναν πολεμιστή που έχουν ενδυναμώσει με απίστευτες δυνάμεις. Όμως ο Slayer δεν πολεμά από δική του βούληση, καθώς το μυαλό του βρίσκεται συνεχώς υπό τον έλεγχο του Kreed Maykr, του αφέντη του, μέσω μιας συσκευής που ονομάζεται Tether. Την ίδια στιγμή, ο Πρίγκιπας Ahzrak, ο αρχηγός των στρατευμάτων της Κόλασης, συνειδητοποιεί πως η άμεση σύγκρουση με τον Slayer είναι μάταιη. Έτσι, στρέφει την προσοχή του εκεί όπου ποντάρει τα πάντα: στον εντοπισμό της Καρδιάς του Argent…

Ο Doom Slayer είναι λοιπόν το αντικείμενο του… πόθου για μια ακόμη φορά και ο μεγάλος πρωταγωνιστής, έχοντας τη μορφή ενός ελεγχόμενου «υπερόπλου», το οποίο επιχειρεί ωστόσο να σπάσει τα δεσμά που τον κρατούν, αντιμετωπίζοντας όλα όσα τον καταδυναστεύουν. Όπως μπορείτε να φανταστείτε, η ατμόσφαιρα του παιχνιδιού έχει αλλάξει αισθητά. Το Doom: The Dark Ages μεταφέρει τον παίκτη σε έναν Lovecraft-ικού ύφους κόσμο, με τεράστια hubs που μπορούν να εξερευνηθούν σε non-linear μορφή. Αυτά τα επίπεδα είναι γεμάτα από μυστικά, challenges, και φυσικά, δαίμονες (κάθε μεγέθους και μορφής) έτοιμους για σφαγή. Ταυτόχρονα, δεν επιβάλλεται εξερεύνηση σε όσους προτιμούν τον καθαρό πυρήνα της δράσης – η πρόοδος είναι ισορροπημένη και χωρίς υπερβολικές απαιτήσεις.

Σε επίπεδο narration, το The Dark Ages δύσκολα μπορεί να διαφοροποιηθεί από αρκετά games που κάνουν focus σε medieval fantasy κόσμους, ωστόσο ο τομέας της αφήγησης θα μπορούσε να ήταν αρκετά πιο ελκυστικός. Παρόλα αυτά, η δράση δένει άψογα με την κινηματογραφικού τύπου πλοκή, ενώ ορισμένα μικρά ψήγματα που αφορούν στο παρελθόν του Doom Slayer προσθέτουν ενδιαφέρον και μας βοηθούν έτσι να σχηματίσουμε μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα για τη φύση του κεντρικού πρωταγωνιστή. Σε γενικές γραμμές πάντως αυτό που διαπιστώσαμε είναι ότι το Doom: The Dark Ages παραμένει περισσότερο εργαλείο πλοκής παρά ουσιαστικό κομμάτι της εμπειρίας, περνώντας σε δεύτερο ρόλο σε σχέση με τη δράση. Σε καμία περίπτωση δεν λέμε ότι το story είναι «αδιάφορο», παρόλα αυτά θεωρούμε ότι θα μπορούσαν να είχαν γίνει πολλά περισσότερα, προσθέτοντας ακόμα μεγαλύτερη βαρύτητα και βάθος.

The god of Doom!

Από την πρώτη στιγμή που ξεκινά το παιχνίδι, γίνεται σαφές ότι δεν πρόκειται για μια απλή “επικάλυψη” του Eternal. Το σύστημα μάχης έχει επανασχεδιαστεί από τη βάση του, με την κινησιολογία να βασίζεται περισσότερο στο έδαφος, τις μάχες να γίνονται πιο close and personal και το νέο οπλοστάσιο – τόσο σε μακρινές όσο και κοντινές αποστάσεις – να δίνει έναν φρέσκο, βίαιο παλμό στη δράση. Παρά τις αλλαγές στον πυρήνα του gameplay, το παιχνίδι διατηρεί αυτό που πάντα ξεχώριζε το Doom, με το Dark Ages να είναι ακαταμάχητα διασκεδαστικό και γρήγορο, σε σημείο που η δράση κόβει την ανάσα λόγω… υπερβολικής ταχύτητας.

Και εξυπακούεται ότι θυμίζει αρκετά τους προκατόχους του, ωστόσο στην τελευταία προσθήκη έχουμε μια σημαντική αλλαγή προσέγγισης, όπου το σώμα του Demon Slayer γίνεται και το βασικό όπλο του. Η πρώτη μεγάλη διαφοροποίηση έρχεται από το νέο σύστημα ασπίδας, που βρίσκεται μόνιμα εξοπλισμένη στον Doom Slayer. Όπως θα διαπιστώσετε, η ασπίδα δεν λειτουργεί απλά ως αμυντικό μέσο, αλλά ως ένα εργαλείο επιθετικότητας και ελέγχου. Για παράδειγμα, με ένα shield charge μπορείς να ορμήσεις στον εχθρό, προκαλώντας συντριπτικό χτύπημα και, αν έχει αδυνατίσει αρκετά, να περάσεις απευθείας σε εκτέλεση χωρίς να χρειάζεται πρόσθετη εντολή. Ο συνδυασμός parry – αμυντικών τεχνικών και επίθεσης δημιουργεί έναν ρυθμό μάχης που ικανοποιεί απόλυτα.

Αλλά η ασπίδα και η χρήση της δεν σταματά εκεί. Από το δεύτερο κιόλας επίπεδο, αποκτάς πριονωτές λεπίδες που σου επιτρέπουν να την εκτοξεύεις σαν ένα είδος boomerang του τρόμου, διαλύοντας και πετσοκόβοντας ολόκληρες γραμμές εχθρών ή ζαλίζοντας ισχυρότερους. Πρόκειται για μία από τις πιο ικανοποιητικές προσθήκες στη σειρά εδώ και χρόνια – ένα όπλο με τόση ευελιξία και χρηστικότητα, που συχνά αποτελεί την καρδιά της μάχης. Και ναι μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε ότι ο εν λόγω μηχανισμός του gameplay αποτελεί ότι πιο «φρέσκο», έχουμε δει στο Doom τα τελευταία χρόνια!

Το melee σύστημα, επίσης, έχει δεχθεί ριζική ανανέωση. Η μάχη σώμα με σώμα αποκτά ουσιαστικό ρόλο, με ισχυρές γροθιές και μαστίγια να προσφέρουν καταστροφικά combo όταν εκτελεστούν στη σωστή αλληλουχία. Οι επιθέσεις αυτές περιορίζονται από cooldowns, αλλά αυτό εξισορροπείται από pickups που μειώνουν το χρόνο επαναφόρτισης και σε ενθαρρύνουν να χτίσεις αλυσίδες εξόντωσης. Τα δε κύματα καταστροφής που εξαπολύει το mace δίνουν στον παίκτη τη δύναμη ενός θεού. Σε γενικές γραμμές, αυτό που εύκολα γίνεται αντιληπτό είναι ότι το Dark Ages απομακρύνεται από την προσέγγιση του Eternal σε ότι αφορά την κινησιολογία, η οποία υπήρχαν στιγμές που φλέρταρε έντονα με το στοιχείο του platform (σε σημείο που κάπου προβλημάτιζε τους πιο «παραδοσιακούς»). Αντ’ αυτού, ενθαρρύνεσαι να πατήσεις γερά στο έδαφος και να αντιμετωπίσεις την κόλαση πρόσωπο με πρόσωπο. Αυτό δε σημαίνει πως το παιχνίδι είναι αργό. Αντιθέτως, η δράση είναι τόσο φρενήρης όσο και eye-candy, αλλά πλέον δεν γίνεται να παραλείψουμε το γεγονός ότι εμπεριέχει ένα νέο στοιχείο στρατηγικής… καθώς ο gamer επιλέγει πότε και πού θα σταθεί, και το κάνει με στόχο τη μέγιστη αποτελεσματικότητα.

Η χρήση του parry, τα «χτυπήματα ευκαιρίας» και ο έλεγχος της απόστασης δημιουργούν μια χορογραφία μάχης, πιο προσωπική και ενστικτώδη απ’ ό,τι έχουμε συνηθίσει από DOOM. Ακόμα και τα βλήματα των εχθρών έχουν αργήσει, μετατρέποντας κάθε μάχη σε ένα γοητευτικό γαϊτανάκι διαρκών και διαφορετικών κινήσεων, όπου ο παίκτης πρέπει να αποφύγει, να παρεκκλίνει, να χτυπήσει τη κατάλληλη στιγμή και στο τέλος να νικήσει. Και μπορεί το παιχνίδι να είναι αργό στα αρχικά του στάδια σε επίπεδο εξέλιξης (με κάποια απαραίτητα αλλά κουραστικά ενίοτε tutorials), όμως η λογική που επικρατεί είναι ότι όποιος έχει υπομονής στο Doom: The Dark Ages θα «αμειφθεί» και αναλόγως! Καθώς o Doom Slayer ξεκλειδώνει νέα όπλα, ικανότητες και αναβαθμίσεις, οι μηχανισμοί δένουν σε ένα σύνολο που απογειώνει την εμπειρία! Κάθε όπλο είναι μοναδικό, με νέα χαρακτηριστικά που δένουν άψογα με το μεσαιωνικό theme του παιχνιδιού… από ένα railgun-κανονάκι με αλυσίδα μέχρι ένα gatling gun που πυροδοτεί… θρυμματισμένα κρανία, οι developers της id για μια ακόμη φορά δεν στερούνται φαντασίας, προσθέτοντας όπλα που είναι αποτελεσματικά και συγχρόνως διαθέτουν έντονο το στοιχείο της καφρίλας (με την καλή έννοια).

Σε γενικές γραμμές, κρίνοντας τα gameplay mechanics και την αλλαγή φιλοσοφίας στο ύφος και στο στυλ του παιχνιδιού, η id δεν δίστασε να πειραματιστεί χαρίζοντας μια καθαρά εναλλακτική εμπειρία στους fans του franchise, οι οποίοι ενδεχομένως να είχαν κουραστεί από την «επανάληψη» των προηγούμενων τίτλων. Ναι, χρειάζεται να είσαι λίγο πιο… «open-minded» με την περίπτωση του The Dark Ages, όμως μόλις μπορέσεις να συντονιστείς σε αυτό και αρχίσεις να συνηθίζεις, δεν χωράει αμφιβολία ότι το νέο Doom θα σε τραβήξει σαν τον μαγνήτη!

Slayin’ in 4K

Το Doom: The Dark Ages συνεχίζει την παράδοση της id Software στον τεχνικό τομέα, παρουσιάζοντας ένα σκοτεινό, βιομηχανικού τύπου medieval gothic σύμπαν που εντυπωσιάζει τόσο σε επίπεδο αισθητικής όσο και τεχνολογίας. Χρησιμοποιώντας μια εξελιγμένη εκδοχή της μηχανής id Tech (πιθανότατα την id Tech 8), το παιχνίδι αποδίδει εντυπωσιακά γραφικά, με απόλυτη έμφαση στη λεπτομέρεια, τον φωτισμό και την ατμόσφαιρα. Οι παλιοί και «βετεράνοι» του gaming βέβαια μπορούν να αναζητήσουν αρκετές ομοιότητες σε επίπεδο αισθητικής και καλλιτεχνικού ύφους ανάμεσα στο The Dark Ages και στο πρώτο Quake. Το Doom: The Dark Ages φαίνεται να τιμά και να επαναφέρει το στυλ του πρώτου Quake, σε ότι έχει να κάνει με το κομμάτι της γοτθικής αισθητικής και της ευρύτερης καλλιτεχνικής διεύθυνσης. Τα σκοτεινά, μεσαιωνικά environments, με τα πέτρινα κάστρα, τις δαιμονικές αρχιτεκτονικές, τις βαριές σκιές και τις brutalist γεωμετρίες μοιάζουν σα να αποτελούν μια συνένωση του παρελθόντος με το παρόν. Για αυτό και θα μπορούσε να το δει κανείς σαν μια σύγχρονη, AAA εκδοχή του Quake μέσα από τα μάτια του Doom.

Επιπλέον, ο φωτισμός αποτελεί ένα από τα βασικά εργαλεία οικοδόμησης ατμόσφαιρας. Οι δυναμικές πηγές φωτός — όπως φλόγες, ενέργειες των Maykrs και πύρινες εκρήξεις της Κόλασης — δημιουργούν σκηνικά που μοιάζουν σχεδόν ζωγραφισμένα, συνθέτοντας ένα εντυπωσιακά αλλόκοτο σκηνικό. Οι σκιές κινούνται σε πραγματικό χρόνο, δίνοντας έμφαση στον χωρικό προσανατολισμό και την ένταση. Επίσης, τα textures είναι πλούσια σε λεπτομέρεια, με τις πανοπλίες, τα τέρατα και τους διαλυμένους τοίχους των φρουρίων να «φωνάζουν» χειροποίητη φροντίδα. Ειδικά στις κοντινές επαφές, οι gore λεπτομέρειες και τα particle effects απογειώνουν την εμπειρία. Η μουσική επένδυση έρχεται να ενισχύσει το βάρος της ατμόσφαιρας. Το soundtrack του παιχνιδιού αντλεί έμπνευση από industrial metal και λειτουργικά μοτίβα, σε ένα μείγμα που εναλλάσσεται ανάμεσα στην απόκοσμη μυσταγωγία και την εκρηκτική επιθετικότητα. Τα ambient θέματα προσφέρουν μια συνεχή αίσθηση κινδύνου και απομόνωσης, ενώ στις μάχες, οι συνθέσεις ενισχύουν τον ρυθμό και την αδρεναλίνη. Χωρίς αμφιβολία, τα ηχητικά εφέ δεν υστερούν σε τίποτα: κάθε όπλο έχει τον δικό του «ήχο ισχύος», ενώ οι εχθροί έχουν ηχητική προσωπικότητα — από τις φωνές των ιπτάμενων δαιμόνων μέχρι το βαρύ πάτημα των μεγαλύτερων πλασμάτων. Η υποστήριξη 3D ήχου, όπως το Dolby Atmos και το Tempest 3D στο PlayStation 5, βελτιώνει σημαντικά την αίσθηση προσανατολισμού, ειδικά όταν οι εχθροί επιτίθενται από παντού.

Στον τομέα της τεχνητής νοημοσύνης, το The Dark Ages παρουσιάζει μια ξεκάθαρη πρόοδο σε σχέση με τους προκατόχους του. Οι δαίμονες δεν επιτίθενται πλέον απλώς τυφλά, αλλά δείχνουν να εφαρμόζουν βασικές τακτικές μάχης, ακολουθώντας πιο περίπλοκα patterns κινήσεων. Οι melee εχθροί προσπαθούν να σε περικυκλώσουν, ενώ ranged μονάδες κινούνται στρατηγικά και υποστηρικτικά. Μάλιστα, αξίζει να αναφέρουμε ότι ορισμένοι δαίμονες υιοθετούν πιο σύνθετες συμπεριφορές, όπως δυνατότητα για άμεσο retreating (όταν τα πράγματα ζορίζουν για αυτούς), χρήση κάλυψης ή προσβολές από πλεονεκτικά σημεία, αναγκάζοντας τον παίκτη να σκέφτεται συνεχώς εν κινήσει. Τα δε boss fights από την πλευρά τους, παρότι βασίζονται σε γνωστά μοτίβα, αξιοποιούν διαδραστικά περιβάλλοντα, καταρρεύσεις πλατφορμών και δυναμικά hazards για να προσφέρουν θεαματικές και συγχρόνως απαιτητικές συγκρούσεις.

Παράλληλα, η απόδοση του τίτλου είναι υποδειγματική, όπως μας έχει συνηθίσει η id. Σε PC, το παιχνίδι τρέχει με υψηλά framerates ακόμη και σε μεσαίας κατηγορίας hardware, χάρη στη χρήση τεχνολογιών όπως DLSS, FSR και XeSS. Υπάρχει πλήρης υποστήριξη για ultra-wide αναλύσεις, unlocked framerate και λεπτομερείς ρυθμίσεις γραφικών, δίνοντας στους χρήστες τον απόλυτο έλεγχο. Στις κονσόλες νέας γενιάς, το Doom: The Dark Ages προσφέρει διαφορετικά modes: από native 4K στα 60FPS, μέχρι 120FPS modes σε χαμηλότερες αναλύσεις, με πλήρη αξιοποίηση του ray tracing σε quality modes. Η εμπειρία στο Xbox Series S παραμένει ομαλή, με άριστη σταθερότητα στα 60FPS. Τα loading times είναι πρακτικά ανύπαρκτα, επιτρέποντας γρήγορη επιστροφή στη δράση — ένα χαρακτηριστικό ιδιαίτερα κρίσιμο για ένα παιχνίδι που βασίζεται τόσο στον ρυθμό.

Συνολικά, ο τεχνικός τομέας του Doom: The Dark Ages επιβεβαιώνει την τεχνολογική υπεροχή της id Software. Με κορυφαία γραφικά, επιθετική ηχητική ταυτότητα, βελτιωμένη τεχνητή νοημοσύνη και απαράμιλλη απόδοση, προσφέρει μια εμπειρία που δεν είναι απλώς εντυπωσιακή, αλλά και απολύτως λειτουργική — ακριβώς όπως πρέπει να είναι το τεχνολογικό θεμέλιο ενός γνήσιου Doom τίτλου.

Έκρηξη αδρεναλίνης (The Verdict)

Το Doom: The Dark Ages δεν είναι απλώς άλλη μία προσθήκη στη σειρά. Είναι μια μεταμόρφωση που ναι μεν  διατηρεί την καρδιά του Doom, αλλά παράλληλα της δίνει νέα πνοή με σύγχρονους και έξυπνους μηχανισμούς. Από τα επικά Glory Kills έως την στρατηγική χρήση της ασπίδας και την απόλυτα «boots on the ground» αίσθηση του Slayer, το παιχνίδι σφυρηλατεί μια εμπειρία που θα συζητιέται για χρόνια. Αν και διαθέτει ορισμένα μικρά ζητήματα, όπως τα μεγάλα set pieces, την αδύναμη αφήγηση και το γεγονός ότι κάποια θα «ξενερώσουν» με τις νέες αλλαγές, ωστόσο δεν αμφισβητείται το γεγονός ότι το gameplay είναι τόσο εκλεπτυσμένο και απολαυστικό, που δεν θα σταματάς να παίζεις. Χωρίς αμφιβολία, για τους fans της σειράς, είναι must–play… Για τους νέους παίκτες, είναι η ιδανική πύλη εισόδου… Και για όλους τους υπόλοιπους, είναι ένα από τα καλύτερα FPS της δεκαετίας.

Ανάπτυξη: id Software Έκδοση: Bethesda Διάθεση: AVE

The post Doom: The Dark Ages Review appeared first on gameslife.gr.