Το πεντανόστιμο

Για πολλούς, το πιο νόστιμο ψάρι που κολυμπάει στα νερά μας. Το πόσο νόστιμο είναι το επιβεβαιώνει και το σχετικό ανέκδοτο: Γιατί η γάτα δεν τρώει το κεφάλι του μπαρμπουνιού; Γιατί δεν το βρίσκει (αφού βεβαίως το έχει φάει ο άνθρωπος)!Η γνωριμία της Μεσογείου με το συγκεκριμένο ψάρι κρατάει από πολύ παλιά, οι αρχαίοι Ελληνες πολύ το εκτιμούσαν, το έλεγαν τρίγλη (προφανώς κάποια σχέση υπάρχει με την ιταλική ονομασία triglia) και το πρόσφεραν ως θυσία στη θεά Εκάτη.Αυτοί όμως που φαίνεται ότι είχαν πάθει εμμονή με το μπαρμπούνι ήταν οι Ρωμαίοι, με τον Πλίνιο, τον Σενέκα, τον Κικέρωνα, τον Οράτιο και πολλούς άλλους να κάνουν αναφορές σ' αυτό το ψάρι που οι πλούσιοι της εποχής κρατούσαν σε αιχμαλωσία «για να μπορέσουν να παρακολουθήσουν το υψηλής αισθητικής θέαμα της αλλαγής του χρώματός του όταν πέθαινε». Το όνομά του φαίνεται ότι έχει να κάνει με τα πολύτιμα μουστάκια του με τα οποία ψάχνει στον βυθό για να βρει τις αγαπημένες του λιχουδιές, τα μικρά μαλάκια, καθώς barba στα λατινικά είναι τα γένια. Το μήκος του φτάνει μέχρι τα 25 εκατοστά (όσο πιο μικρά τόσο πιο νόστιμα) και το υπέροχο χρώμα του είναι ροζ (με τα πετρομπάρμπουνα να κοκκινίζουν περισσότερο). Πρώτου βαθμού συγγενής του είναι η κουτσομούρα, λίγο μικρότερη, με κουτσουρεμένη κάπως τη μούρη της, αλλά εξίσου νόστιμη.Τα μπαρμπούνια συνήθως τρώγονται τηγανιτά. Είναι όμως και το ιδανικό ψάρι για σαβόρο, τον τρόπο με τον οποίο συνηθίζουν στα νησιά να διατηρούν σε ξίδι τα ψάρια που περίσσεψαν.Διατροφική αξίαΜε ελάχιστα λιπαρά ανήκει στα τρόφιμα που ιδανικά προτείνονται σε ασθενείς με χοληστερίνη. Οπως και όλα τα ψάρια που τα τρώμε ολόκληρα με τα κόκαλα, έτσι και τα μικρά μπαρμπουνάκια είναι μια καλή πηγή για ασβέστιο.