Προληπτικές εξετάσεις

Εάν ο αρχικός σχεδιασμός δεν αλλάξει, είτε από απρόοπτα γεγονότα είτε από «παράθυρα ευκαιρίας» που θα αναθεωρήσουν το χρονοδιάγραμμα Μητσοτάκη, η κυβέρνηση βρίσκεται στο μέσο της θητείας της. Η ανανέωση της εντολής, την άνοιξη του 2027, θεωρείται σχεδόν προεξοφλημένη από το πρωθυπουργικό επιτελείο, έστω κι αν δεν προκύψει με όρους αυτοδυναμίας. Πρόθυμοι για μια κυβερνητική συνεργασία που θα διαχειριστεί και την ελληνική προεδρία στην ΕΕ, το δεύτερο εξάμηνο της ίδιας χρονιάς, θα βρεθούν – διαφορετικά, θα πρέπει εκείνοι να έχουν απαντήσεις στα διλήμματα

μιας δεύτερης, διαδοχικής κάλπης. Στο Μαξίμου κινούνται με τη βεβαιότητα ότι στα αντιπολιτευτικά τόξα, δεξιότερα και στα αριστερά της κυβέρνησης, πιέζονται περισσότερο από το σκηνικό που διαμορφώνεται. Είναι προφανές ότι το πλάνο Μητσοτάκη στοχεύει και στις δύο δεξαμενές – και ανάμεσα σε εξαγγελίες, παρεμβάσεις και παροχές υπάρχουν πρόσωπα-κλειδιά που έχουν επιστρατευθεί για τον νέο οδικό χάρτη. Με τους τίτλους του αντιπροέδρου της Κυβέρνησης, του αντιπροέδρου της ΝΔ και του αντιπροέδρου του ΕΛΚ να κυριαρχούν πλέον στην καρτ βιζίτ, ο Κωστής Χατζηδάκης είναι σαφές ότι έχει περίοπτη θέση στο νέο κάδρο και κεντρικό ρόλο στον σχεδιασμό. Πρωτίστως, όμως, είναι το πρόσωπο που αναλαμβάνει μια σειρά ειδικών αποστολών εντός κι εκτός κυβέρνησης, εντός κι εκτός κόμματος.

Ο αντιπρόεδρος δεν είναι δογματικός και έχει χτίσει, τρεις δεκαετίες τώρα, ένα μετριοπαθές προφίλ που διευρύνει τον κύκλο των συνομιλητών του. Αλλά αυτά ήταν γνωστά χαρακτηριστικά που δεν συνδέονται απαραιτήτως με την αναβάθμιση στο κυβερνητικό και εσωκομματικό στερέωμα. Ο Μητσοτάκης δοκιμάζει τον Χατζηδάκη στη διαχείριση κρίσεων, μπροστά και στο τραύμα που προκάλεσε στην κυβέρνηση ο αιφνιδιασμός από την αναζωπύρωση της φωτιάς των Τεμπών, ενώ προσδοκά και την επιστροφή του Μαξίμου στον δρόμο της επιτελικότητας. Η αντίδραση στο ζήτημα που προέκυψε από την επανεμφάνιση των κρουσμάτων βίας στα πανεπιστήμια θα μπορούσε να καταγραφεί ως ένα πρώτο τεστ για τα αντανακλαστικά του Χατζηδάκη. Ο Μητσοτάκης δεν θέλει άλλους αιφνιδιασμούς.

Μοιράζοντας την ημέρα του ανάμεσα στο Μαξίμου και την παράλληλη έδρα που έχει δημιουργηθεί στο Μέγαρο Μποδοσάκη, ο Χατζηδάκης οργανώνει ουσιαστικά τον πρωινό καφέ, έχει κεντρικό ρόλο στον πολιτικό σχεδιασμό, διατηρεί την υψηλή εποπτεία στον κύκλο των παραγωγικών – οικονομικών υπουργείων, ενώ αποτελεί και τον βασικό δίαυλο ανάμεσα στο Μαξίμου και τη γαλάζια Κοινοβουλευτική Ομάδα. Ο κύκλος των κατ΄ ιδίαν συναντήσεων με βουλευτές έχει ανοίξει από τον Μάρτιο, στοχεύοντας όχι τόσο στον κατευνασμό όσο στην πρόληψη καταστάσεων που θα οδηγούσαν σε εκρήξεις. Σε ένα κόμμα που πορεύεται ακόμη στους ρυθμούς τριών ομάδων που καθόρισαν λιγότερο ή περισσότερο τη μεταπολιτευτική διαδρομή του – καραμανλικοί, μητσοτακικοί και σαμαρικοί – και μια διαμάχη διαρκείας μεταξύ της κεντροδεξιάς και της παραδοσιακής συντηρητικής πτέρυγας, ο Χατζηδάκης έβρισκε πάντοτε τον τρόπο να ελίσσεται. Μπορεί ο ίδιος να έχει καταχωριστεί στην ομάδα των κεντροδεξιών, με την ευρωπαϊκή ευρύτητα του όρου, αλλά οι ρίζες του στον κομματικό μηχανισμό από την εποχή της εφηβείας λειτουργούν ως διαβατήριο και συντηρούν μια σχέση εμπιστοσύνης με κάθε εσωκομματική ομάδα. Η κινητοποίηση Χατζηδάκη, άλλωστε, έπαιξε τον ρόλο της στην εκτόνωση των παθών στη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της ΝΔ και στην αποδοχή του Απόστολου Βεσυρόπουλου ως νέου γραμματέα, χωρίς να στηθούν κάλπες και τα λευκά ψηφοδέλτια προκαλέσουν κυματισμούς.

Στο εσωκομματικό πεδίο είναι πρόδηλο ότι αποτελεί βασικό ερώτημα πλέον εάν η αναβάθμιση Χατζηδάκη σηματοδοτεί και επιλογές για την επόμενη κομματική ημέρα. Και, παραλλήλως, εάν η μετακόμιση Χατζηδάκη στο Μαξίμου και η εμπιστοσύνη του Μητσοτάκη αποσκοπούν στο να επουλωθούν και τραύματα που είχαν ανοίξει πριν από τα Τέμπη.