Πώς πέτυχαν να μουντζούρωσουν τον Δοξιάδη

Ου μπλέξεις. Εγραφα χθες ότι κατανοώ το δίδαγμα από το πάθημα του Αρίστου Δοξιάδη: τη συναίνεσή του, δηλαδή, να αναλάβει χρήσιμο για το κυβερνητικό έργο υφυπουργικό αξίωμα, το οποίο μετατράπηκε σε βρόχο που τον έπνιξε, μέσα στη διαβολή και τη συκοφαντία, αναγκάζοντάς τον να υποβάλει παραίτηση.

Επειδή, όμως, χθες είδα διάφορα απίθανα δημοσιεύματα που εμπλούτιζαν τη νοσηρή επίθεση του ΣΥΡΙΖΑ εναντίον του με διάφορες «λεπτομέρειες», έτσι ώστε να μη μας μείνει καμία αμφιβολία ότι είναι ένας πολύ κακός άνθρωπος

που λεηλατεί το κράτος, παρακάτω εξηγώ τι ακριβώς συνέβη το διάστημα 2000-2015 στην αγορά του ξενόγλωσσου βιβλίου και, τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 2010, στις δικαστικές αίθουσες. Οι πληροφορίες που δημοσιεύω είναι αντλημένες από παράγοντες της αγοράς βιβλίου, στην οποία έχω εύκολη πρόσβαση λόγω των πνευματικών και των επαγγελματικών ενδιαφερόντων μου, είναι διασταυρωμένες και ακριβείς.

Εν πρώτοις ήταν ο Απόλλων, που δεν ήταν εταιρεία του Αρίστου Δοξιάδη. Απλώς, αυτός εκπροσωπούσε το fund που επένδυσε (venture capital) σε αυτή και συμμετείχε στο διοικητικό της συμβούλιο χωρίς καμία εκτελεστική αρμοδιότητα, για να επιβλέπει, όχι για να ασκεί διοίκηση. Ο Απόλλων ήταν μεγάλη εταιρεία διανομής ξενόγλωσσων βιβλίων. Τι δουλειά κάνουν οι εταιρείες διανομής; Χονδρεμπόριο. Αγοράζουν δηλαδή από εκδότες και πουλάνε σε βιβλιοπώλες, οι οποίοι στη συνέχεια πουλάνε στους αναγνώστες-πελάτες τους. Εν προκειμένω, ο Απόλλων εισήγε βιβλία από το εξωτερικό, κυρίως διδακτικά εγχειρίδια εκμάθησης ξένων γλωσσών και άλλη εξειδικευμένη ξένη βιβλιογραφία, και τα διέθετε στους βιβλιοπώλες.

Εκτός του Απόλλωνα, για τον οποίο μαθαίνουμε σήμερα «ότι είχε συμπήξει καρτέλ», στην αγορά των ξενόγλωσσων βιβλίων δεσπόζουσα θέση στις αρχές της δεκαετίας του 2010 είχε ακόμα μια εταιρεία (δεν γράφω την επωνυμία της, επειδή δεν είμαι βέβαιος ότι έχω το δικαίωμα, εκ του νόμου). Επειδή για να συμπήξεις καρτέλ, ως γνωστόν, χρειάζονται τουλάχιστον δύο (περίπου όπως το τάνγκο), εκτός του Απόλλωνα κατηγορήθηκε στην Επιτροπή Ανταγωνισμού και η άλλη εταιρεία, η ανταγωνιστική του. Η κατηγορία, που προφανώς προήλθε από ανταγωνιστές τους, φαντάζει άδικη και υποβολιμαία. Οι δύο εταιρείες όχι μόνο δεν χειραγωγούσαν τις τιμές αλλά, αντίθετα, υπήρχε έντονος ανταγωνισμός ανάμεσά τους, για να κατακτήσουν καλύτερο μερίδιο αγοράς.

Περί αυτού μαρτυρούν οι άνθρωποι της αγοράς. Τότε, όπως μαθαίνω, εκμεταλλεύονταν τον ανταγωνισμό των δύο εταιρειών για να πετυχαίνουν καλύτερες εκπτώσεις. Γι’ αυτό, άλλωστε, σήμερα, οι βιβλιοπώλες ξενόγλωσσου υλικού νοσταλγούν την εποχή εκείνη. Κι αυτό επειδή τα ξενόγλωσσα βιβλία, στις ημέρες μας, πωλούνται στη χονδρική με πολύ μικρότερες εκπτώσεις, σε σχέση με την εποχή όπου δήθεν λειτουργούσε το καρτέλ – προφανώς, αυτό φτάνει και στον καταναλωτή.

Η ουσία, πάντως, είναι ότι η Επιτροπή Ανταγωνισμού υιοθέτησε τις καταγγελίες κατά των δύο εταιρειών και τους επέβαλε πρόστιμο. Ωστόσο, το ποινικό δικαστήριο αποφάνθηκε ότι ο Αρίστος Δοξιάδης δεν είχε καμία ποινική ευθύνη. Αργότερα, ο Απόλλων χρεοκόπησε και έκλεισε. Η οφειλή, που πολλοί εντοπίζουν και σήμερα, είναι της εταιρείας Απόλλων και όχι του Αρίστου Δοξιάδη, ως άτομο. Ο οποίος δεν έχει καμία οφειλή.

Οι επενδύσεις στον ιδιωτικό τομέα έχουν ρίσκο, ζημιές, στραπάτσα. Εξίσου αβέβαιη και ριψοκίνδυνη είναι η συμβουλευτική επιχειρήσεων. Ο Αρίστος Δοξιάδης δεν έκανε καριέρα στηριγμένος μόνο στις καλές σπουδές του και στο όνομα της οικογένειάς του. Συχνά έπεφτε στη φωτιά. Την πείρα του μάχιμου επενδυτή επιζήτησε η κυβέρνηση. Αποδείχτηκε ότι οι ανθρωποφάγοι της πολιτικής δεν υπολογίζουν ό,τι θαυμάζει και ζηλεύει η αγορά.