Πάσχα: Λαγουδάκια, θρίλερ και χαλιά – Παράξενες παραδόσεις απ’ όλον τον κόσμο

Στην Ελλάδα, η Μεγάλη Εβδομάδα περιλαμβάνει την ακολουθία των Παθών του Χριστού, ενώ η Κυριακή του Πάσχα γιορτάζεται με την Ανάσταση, το αρνί στη σούβλα, και το κόκκινο αυγό. Ωστόσο, σε κάποιες χώρες υπάρχουν πολύ διαφορετικές παραδόσεις.

Πρόκειται για μια από τις πιο γνωστές και αγαπητές παραδόσεις στις ΗΠΑ, που συνδέονται με τον εορτασμό του Πάσχα.

Ο λαγός φέρνει αυγά γεμάτα σοκολάτα ή άλλες λιχουδιές και τα κρύβει για να τα βρουν τα παιδιά την Κυριακή του Πάσχα.

Ο λαγός, ως ζώο που αναπαράγεται σε μεγάλους αριθμούς, θεωρούνταν σύμβολο γονιμότητας και νέας ζωής.

Η σύνδεση του λαγού με το Πάσχα έχει επίσης τις ρίζες της στην αρχαία θρησκευτική λατρεία των λαών της Ευρώπης, που συνήθιζαν να γιορτάζουν την άνοιξη ως μια εποχή ανανέωσης και αναγέννησης της φύσης.

Η παράδοση του λαγού πρωτοεμφανίστηκε στη Γερμανία τον 17ο αιώνα.

Οι Γερμανοί μετανάστες που ήρθαν στις Ηνωμένες Πολιτείες κατά τον 18ο αιώνα έφεραν μαζί τους αυτή την παράδοση, η οποία εξελίχθηκε με το πέρασμα των χρόνων και έγινε δημοφιλής στον αμερικανικό πολιτισμό.

Στη σύγχρονη εποχή, ο λαγός του Πάσχα είναι ένας ευχάριστος και αγαπητός χαρακτήρας που φέρνει τη χαρά στα παιδιά.

Οι παραδόσεις περιλαμβάνουν το κυνήγι του «κρυμμένου αυγού», όπου τα παιδιά ψάχνουν τα αυγά που ο λαγός έχει κρύψει στον κήπο ή μέσα στο σπίτι.

Η Śmigus-Dyngus, επίσης γνωστή ως «Υγρή Δευτέρα» ή «Ημέρα Dyngus», είναι μια ζωντανή πολωνική παράδοση που γιορτάζεται τη Δευτέρα του Πάσχα.

Το έθιμο περιλαμβάνει ανθρώπους που περιλούζουν παιχνιδιάρικα ο ένας τον άλλον με νερό και, παραδοσιακά, χτυπιούνται με κλαδιά ιτιάς.

Αν και έχει τις ρίζες του στα χριστιανικά έθιμα που τιμούν τη βάπτιση του πρίγκιπα της Πολωνίας το 966, η πρακτική αυτή πιθανότατα προϋπήρχε του χριστιανισμού, συμβολίζοντας την άφιξη της άνοιξης και της ανανέωσης.

Ιστορικά, τα αγόρια ράντιζαν τα κορίτσια με νερό και τα χτυπούσαν με κλαδιά, μια χειρονομία που πίστευαν ότι έφερνε υγεία και γονιμότητα.

Σε ορισμένες περιοχές, τα κορίτσια το ανταπέδιδαν την επόμενη μέρα. Με την πάροδο του χρόνου, η παράδοση εξελίχθηκε σε μια γιορτή σε όλη την κοινότητα, με τις μάχες με το νερό να αφορούν όλους, ανεξαρτήτως ηλικίας ή φύλου.

Σε ορισμένες περιοχές, ομάδες ντύνονται αρκούδες ή άλλες φιγούρες, πηγαίνοντας από πόρτα σε πόρτα για να συλλέξουν κεράσματα σε αντάλλαγμα για τα καμώματά τους.

Παρόμοια έθιμα συναντώνται και σε άλλες χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, όπως η Σλοβακία, η Ουγγαρία και η Ουκρανία.

Ένα από τα πιο παράξενα πασχαλινά έθιμα το συναντάμε στη Νορβηγία, όπου βγάζουν ειδικές εκδόσεις αστυνομικών βιβλίων για τον εορτασμό του Πάσχα.

Το έθιμο αυτό είναι γνωστό ως «paaskekrim» και δεν έχει καμία θρησκευτική ή παγανιστική ρίζα.

Τον Φεβρουάριο του 1923, δύο Νορβηγοί, ο Nordahl Grieg και ο Nils Lie, έγραψαν ένα αστυνομικό μυθιστόρημα για τη λεηλασία ενός τρένου προς το Μπέργκεν.

Το βιβλίο ονομαζόταν «Το τρένο του Μπέργκεν έπεσε θύμα ληστείας τη νύχτα».

Το επόμενο βήμα τους ήταν να πείσουν τον κόσμο να αγοράσει το βιβλίο. Σκέφτηκαν ένα πανέξυπνο σχέδιο, το οποίο μπορεί να θεωρηθεί και απαρχή του clickbait.

Το διαφήμισαν στην εφημερίδα Aftenposten, βάζοντας τον τίτλο του βιβλίου στην πρώτη σελίδα. Ο τίτλος έπεισε χιλιάδες αναγνώστες ότι το εμβληματικό τρένο είχε όντως λεηλατηθεί και σύντομα έγινε το πιο δημοφιλές πασχαλινό βιβλίο στη νορβηγική ιστορία και θεωρείται η αρχή του Påskekrim.

Οι συγγραφείς του The Bergen Train γνώριζαν ότι το Πάσχα ήταν μια εποχή κατά την οποία οι Νορβηγοί πήγαιναν σε ορεινές καλύβες για χαλάρωση δίπλα στη φωτιά.

Και τι καλύτερο από ένα αστυνομικό μυθιστόρημα για να ξεχαστούν από τη δουλειά.

Οι Abballu Di Li Diavuli (που μεταφράζεται ως Χορός των Διαβόλων) είναι μια ιδιαίτερη και εντυπωσιακή παράδοση από τη Σικελία, που συνδέεται με τις εορτές του Πάσχα και ιδιαίτερα με το Πάσχα των Σικελών.

Πρόκειται για έναν παραδοσιακό χορό που αναπαριστά τους διαβόλους που πειράζουν τις ψυχές και τον αγώνα μεταξύ του καλού και του κακού.

Η παράδοση αυτή, η οποία χρονολογείται από τον Μεσαίωνα, περιλαμβάνει ανθρώπους ντυμένους με τρομακτικές στολές, οι οποίοι εμφανίζονται ως διάβολοι.

Αυτοί οι «διάβολοι» χορεύουν, πηδούν και προκαλούν χαοτικές και συνάμα θεαματικές σκηνές στους δρόμους των πόλεων και των χωριών.

Το θέαμα, αν και εντυπωσιακό, έχει και μια συμβολική σημασία, καθώς αναπαριστά την επίθεση του κακού στις ψυχές και την τελική νίκη του καλού – δηλαδή της Ανάστασης του Χριστού, η οποία υπερνικά τον θάνατο και το κακό.

Τα άτομα που συμμετέχουν σε αυτό το έθιμο, καλούνται «diavoli» (διάβολοι), και φορούν τρομακτικές μάσκες και έντονα χρωματιστές φορεσιές, οι οποίες συνήθως περιλαμβάνουν κόκκινα, μαύρα και χρυσά στοιχεία.

Ο χορός τους είναι έντονα εκφραστικός και συχνά καταλήγει σε μια «μάχη» με τους «αγγέλους».

Αυτή η παράδοση, που μπορεί να θεωρηθεί ως ένα είδος λαϊκού θεάτρου, αναπαριστά την έντονη θρησκευτική πίστη των Σικελών και την ανάγκη τους να εξορκίσουν το κακό κατά τη διάρκεια της Θείας Μεγάλης Εβδομάδας, με το αποκορύφωμα της τελετής να είναι η Ανάσταση του Χριστού.

Τα χαλιά του Πάσχα στη Γουατεμάλα, ή Alfombras, αποτελούν μία από τις πιο εντυπωσιακές και χαρακτηριστικές παραδόσεις της Semana Santa (Εβδομάδας των Παθών) στη χώρα.

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, οι κάτοικοι των πόλεων και των χωριών δημιουργούν αυτά τα μοναδικά «χαλιά» στους δρόμους απ’ όπου περνούν οι θρησκευτικές πομπές.

Τα χαλιά φτιάχνονται κυρίως από αλεύρι που είναι βαμμένο με φυσικές βαφές για να δημιουργήσουν ζωντανά χρώματα, αλλά και από ρινίσματα ξύλου, λουλούδια, φύλλα και άλλα φυσικά υλικά.

Κάθε σχέδιο είναι φτιαγμένο με μεγάλη προσοχή και λεπτομέρεια, ενώ πολλές φορές τα θέματα των χαλιών συνδέονται με τη θρησκεία, το Σταυρό, την Ανάσταση του Χριστού ή τη μορφή της Παναγίας.

Η δημιουργία των χαλιών είναι μια συλλογική διαδικασία που ενώνει την κοινότητα. Οι κάτοικοι συνεργάζονται και αφιερώνουν αρκετό χρόνο και κόπο για να διακοσμήσουν τις κεντρικές λεωφόρους και τα στενά, δημιουργώντας προσωρινά έργα τέχνης.

Μετά τις πομπές, τα χαλιά καταστρέφονται, γεγονός που προσδίδει μια αίσθηση προσωρινότητας και αφοσίωσης στην παράδοση.