Ο Τραμπ και η Καλιφόρνια

Το καζάνι του Λος Αντζελες – το προσφιλές μας «Ελέι» της καθομιλουμένης – βράζει, αλλά δεν εκρήγνυται. Μέχρι χθες τουλάχιστον, δεν είχε σημειωθεί η μεγάλη έκρηξη που όλοι φοβόμασταν, βάσει του βεβαρημένου ιστορικού της περιοχής όσον αφορά τις διαφυλετικές συγκρούσεις, ξεκινώντας από το 1943. Ξεσπάσματα βίας εκδηλώθηκαν εδώ κι εκεί, αλλά δεν είχαμε μαζικές πυρπολήσεις, κύμα λεηλασιών, πολιορκίες αστυνομικών τμημάτων και τα συναφή. Κάποια ταξί

Το ενδιαφέρον ερώτημα στην υπόθεση αυτή αφορά τη σχέση της εξέλιξης των ταραχών με την απόφαση του προέδρου Τραμπ να στείλει τον στρατό στους δρόμους της πόλης. Ηταν η προληπτική χρήση του στρατού αυτό που συγκράτησε τους διαδηλωτές; Ή μήπως ισχύει το αντίθετο; Ο κυβερνήτης της Καλιφόρνιας, λ.χ., διαμαρτύρεται εντόνως – και είναι φυσικό, αφού ο Τραμπ του φόρεσε μέχρι τον λαιμό ένα καπέλο τρία νούμερα μεγαλύτερο. Χαρακτηρίζει την απόφαση «εμπρηστική» και υποστηρίζει ότι δεν υπήρχε πραγματικός λόγος για να αναπτυχθούν στρατεύματα στους δρόμους, προσφεύγει μάλιστα στα δικαστήρια κατά της σχετικής απόφασης του προέδρου. Απάντηση για εμάς τους τρίτους στο ερώτημα δεν μπορεί να υπάρχει αυτή την ώρα. Αν δεν είσαι εκεί, επί του πεδίου, να βλέπεις τι γίνεται, αν επίσης δεν έχεις γνώση της κοινωνικής πραγματικότητας στο Λος Αντζελες, μόνο υποθέσεις μπορείς να κάνεις, περιορισμένης αξίας, γιατί συνήθως χρωματίζονται από τις επιθυμίες και τις ιδεολογικές κλίσεις του καθενός μας. Συνεπώς, ας μη χάνουμε τον χρόνο μας. Οταν θα έχει καταλαγιάσει ο θυμός, θα μπορούμε να καταλάβουμε πόση σημασία είχε η αποστολή του στρατού.

Μερικά πράγματα, ωστόσο, τα ξέρουμε για την υπόθεση αυτή και εξηγούν τη σπουδή του Τραμπ να στείλει τον στρατό. Το πρώτο και μεγαλύτερο από τα δεδομένα της υπόθεσης είναι ότι η Πολιτεία της Καλιφόρνιας αντιπροσωπεύει ό,τι απεχθάνονται και πολεμούν οι συντηρητικοί στις ΗΠΑ, είτε πρόκειται για παραδοσιακούς Ρεπουμπλικανούς είτε για το νέο είδος, τους MAGA. Ως έναν βαθμό, η στάση τους δικαιολογείται, γιατί η Καλιφόρνια έχει εξελιχθεί σε κάτι χειρότερο και από την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία. Η φορολογία είναι στα ουράνια, οι ανταποδοτικές υπηρεσίες χαμηλού επιπέδου, ενώ η τοπική κυβέρνηση, που βρίσκεται στα χέρια των Δημοκρατικών επί δύο δεκαετίες, διαρκώς παράγει γραφειοκρατικές παρεμβάσεις, ρυθμιστικά πλαίσια και πανάκριβες κοινωνικές πολιτικές, που δεν φέρνουν αποτελέσματα.

Χαρακτηριστικό είναι ότι ο κανονισμός για τα σχολικά κτίρια περιλαμβάνει χίλιες ρυθμίσεις. Ειδικά οι περιβαλλοντικοί περιορισμοί είναι τόσο σύνθετοι και ποικίλοι, ώστε επί 14 χρόνια τώρα δεν έχουν κατορθώσει να φτιάξουν μια σιδηροδρομική γραμμή για τρένο ταχείας κυκλοφορίας. Το δε Βατερλώ τους είναι οι πολιτικές για τους αστέγους, οι οποίες ουσιαστικά προστατεύουν και επιδοτούν τον συγκεκριμένο τρόπο ζωής, με αποτέλεσμα ο αριθμός τους να έχει γιγαντωθεί. Το αποκορύφωμα αυτών των πολιτικών ήταν μια εκστρατεία που επιδοτούσε όσους πολίτες θα δέχονταν να φιλοξενήσουν στο σπίτι τους έναν άστεγο. Περιττεύει να πω για την ανταπόκριση που υπήρξε από το κοινό – άλλωστε, στη μεσαία τάξη των επαγγελματιών παρατηρείται μια τάση να μετακομίζουν σε γειτονικές Πολιτείες, εξαιτίας της υψηλής φορολογίας.

Για τον Τραμπ, λοιπόν, τσαλακωμένος όπως ήταν από το μαλλιοτράβηγμα με τον Μασκ, οι ταραχές που πήγαν να γίνουν εξέγερση, στην Καλιφόρνια, ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να γυρίσει το παιχνίδι στο μέρος του γηπέδου όπου είναι δυνατός: νόμος και τάξη. Η κοινή γνώμη, άλλωστε, είναι μαζί του, όσον αφορά τη σκληρή γραμμή στο Μεταναστευτικό. Επίσης, όπως έδειξαν τόσο η προεκλογική εκστρατεία όσο και το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών, οι Δημοκρατικοί πλήρωσαν πολύ ακριβά την ανοχή που έδειξαν στις ταραχές για τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ. Επομένως, ανοιχτό είναι το πεδίο της δόξης για τον βασιλιά Ντόναλντ. Μέχρι τώρα, άλλωστε, τον έχουμε δει να ξεκινάει τσαμπουκάδες άνευ λόγου με τους πιο κοντινούς γείτονες και συμμάχους των ΗΠΑ, όπως ο Καναδάς και το Μεξικό. Ηταν η σειρά, λοιπόν, της Καλιφόρνιας. Νομίζω ότι ο Τραμπ κάπως έτσι πρέπει να τη βλέπει, σαν γειτονική χώρα…