Ο άνθρωπος στην άκρη του κόσμου

Περισσότερο από μια κούρσα ανάμεσα σε δύο φιλόδοξους εξερευνητές για την κατάκτηση του Νότιου Πόλου ήταν μια κόντρα ανάμεσα σε δύο αντιθετικούς χαρακτήρες. Στις 14 Δεκεμβρίου του 1911, σαν σήμερα πριν από εκατό χρόνια, ο Ρόαλντ Αμούνδσεν κάρφωνε τη νορβηγική σημαία στην Ανταρκτική. Ο βρετανός Ρόμπερτ Φάλκον Σκοτ θα έφτανε στο ίδιο σημείο 33 ημέρες μετά. Ο Σκοτ έφτασε δεύτερος και άφησε την τελευταία του πνοή στο ταξίδι της επιστροφής. Αλλά τίποτε αυτά δεν εμπόδισε τη βρετανική αυτοκρατορία να θάψει τον τελευταίο ήρωά της με όλες τις τιμές στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Παύλου, δίπλα στον Νέλσον και τον Δούκα του Ουέλιγκτον. «Δεν μετανιώνω για το γεγονός ότι έκανα αυτό το ταξίδι με το οποίο αποδείχθηκε ότι οι Αγγλοι μπορούν να αντέξουν τις δυσκολίες, να είναι αλληλέγγυοι και να αντιμετωπίζουν τον θάνατο με το ίδιο ψυχικό σθένος που επιδεικνύουν πάντα» έγραφε στο ημερολόγιό του που βρέθηκε οκτώ μήνες μετά τον θάνατό του μαζί με το πτώμα του. Αντίθετα ο Αμούνδσεν δεν διαπνεόταν από τέτοιο πνεύμα. Ο νορβηγός εξερευνητής ήταν ένας σκληρός τύπος που είχε περάσει πολλά χρόνια της ζωής του ψάχνοντας το βορειοδυτικό πέρασμα. Από τους Εσκιμώους είχε διδαχθεί την τέχνη της επιβίωσης σε ακραίες συνθήκες και όλα τα κόλπα που σε εκείνα τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη έκαναν τη διαφορά ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο. Ο Αμούνδσεν προετοίμαζε ο ίδιος τις αποστολές του φροντίζοντας προσωπικά ακόμη και για την πιο ασήμαντη λεπτομέρεια. Ηταν πεπεισμένος ότι χωρίς τη βοήθεια των σκύλων δεν θα είχε καταφέρει τίποτε, αυτό όμως δεν το εμπόδισε να σκοτώσει μερικά από αυτά για να θρέψει την πείνα του. Δεν ήταν συναισθηματικός και αντίθετα από τον Σκοτ που είχε ανακοινώσει σε όλον τον κόσμο την πρόθεσή του να ταξιδέψει στην καρδιά της Ανταρκτικής, εκείνος ταξίδεψε μυστικά. Ο άθλος του δεν θα γινόταν γνωστός παρά μόνο όταν το «Φραμ» θα έδενε στο Χόμπαρτ της Αυστραλίας.