Γύρισε σπίτι του μετά από 33 μήνες σε κατασχεμένο πλοίο

Έμπλεξε για τα καλά, με κόπο κατάφερε πρόσφατα να ξεμπλέξει. Ούτε που το φανταζόταν ο πλοίαρχος Νίκος Παπαφώτης ότι θα έπεφτε στα γρανάζια της αδιαφορίας και των ανεκπλήρωτων υποσχέσεων, όπως λέει σήμερα. Η περιπέτειά του πήρε λίγες μέρες πριν αίσιο τέλος, ο ίδιος μπόρεσε να ξαναδεί επιτέλους τα αγαπημένα του πρόσωπα, έπειτα από δυόμισι και πλέον χρόνια που τα στερήθηκε.

“Έφυγα για Αίγυπτο στις 27 Φεβρουαρίου 2009, με σκοπό να διαφυλάξω την ασφάλεια τού υπό ελληνική σημαία οχηματαγωγού ‘Νικόλας Α’, του Γεράσιμου

Αγούδημου. Το πλοίο αυτό είχε κατασχεθεί από τις αιγυπτιακές αρχές, λόγω οικονομικών διαφορών του πλοιοκτήτη με τους ναυλωτές, γι’ αυτό και μας είχαν αφαιρεθεί τα διαβατήρια, όσο η υπόθεση εκκρεμούσε στα δικαστήρια. Παρέμενε έκτοτε αγκυροβολημένο στο λιμάνι Σαφάκα κι εγώ πάνω σ’ αυτό, ως επικεφαλής του πληρώματος, που αρχικά συναποτελούσαν ακόμα δύο Έλληνες κι έξι Αιγύπτιοι. Για καλή τους τύχη, οι συμπατριώτες μας μπόρεσαν και έφυγαν το καλοκαίρι του 2009. Εγώ, όμως, και οι υπόλοιποι ναυτικοί, όχι…”, λέει σήμερα στα “ΝΕΑ”.

Οι προσπάθειές του να βρει λύση στο αδιέξοδό του έπεφταν μία προς μία στο κενό. “Τι κι αν είχαμε κάνει ένα σωρό τηλεφωνήματα στην εταιρεία; απάντηση δεν παίρναμε. Δεν μας έστελνε, παρά με το ζόρι κι ελάχιστα χρήματα, για μισθούς και τροφοδοσία μας. Ας είναι καλά ο Αιγύπτιος ναυτιλιακός πράκτορας που περιστασιακά μας προμήθευε με ρύζι. Ευτυχώς που ψάρευαν οι Αιγύπτιοι ναυτικοί και τρώγαμε κανα ψάρι. Να είναι καλά και η Επίτροπος της Ελληνικής Κοινότητας Καϊρου, Στέλλα Κυριάζη, που μας έφερνε κατά καιρούς τρόφιμα και χρήματα. Πετρέλαιο είχαμε ελάχιστο για φως. Αναγκαστικά, ανάβαμε πολύ λίγες ώρες την ηλεκτρομηχανή για να μπορεί να δουλέψει ο κλιματισμός, με 30-35 βαθμούς έξω…”, περιγράφει ο 62χρονος καπετάνιος.

Για 19 μήνες παρέμεινε εσώκλειστος στο βαπόρι. “Έκανα κανονική θητεία πάνω στο πλοίο. Δεν έβγαινα έξω, γιατί ως ο μοναδικός αξιωματικός του πληρώματος, δεν ήθελα να συμβεί κάτι. Κατέβηκα στην ξηρά μόνον όποτε χρειάστηκε να πάω στον γιατρό, για προβλήματα που παρουσιάστηκαν στην υγεία μου. Μόνο τους τελευταίους 14 μήνες, όταν πια άφησαν τους Αιγύπτιους να φύγουν, μου παραχώρησαν ένα κατάλυμα στη στεριά, μέσα σε γραφείο. Μόλις μία ημέρα μετά, ντόπιοι ‘πειρατές’ έκαναν ανενόχλητοι πλιάτσικο στο πλοίο…”, μονολογεί.

Για καιρό, ουδείς από την εταιρεία του ενδιαφέρθηκε, υποστηρίζει. “Μόνο στις 22 του περασμένου Σεπτέμβρη, μετά από δυόμισι ολόκληρα χρόνια, με πήρε ο ίδιος ο εφοπλιστής, κι αυτό μόλις η γυναίκα μου είχε υποβάλει μηνυτήρια αναφορά -στο τέλος πήρε τηλέφωνο και η σύζυγός του. Διαρκώς στα γραφεία του πήγαινε όλο αυτό το διάστημα η σύζυγός μου, αλλά σημασία δεν της έδιναν. Έστελνε επιστολές στους συναρμόδιους Υπουργούς Εξωτερικών και Ναυτιλίας, ανέβαινε συνεχώς και στα Υπουργεία, αλλά ούτε και εκεί άκρη έβγαζε. Ήταν και το αιγυπτιακό δικαστήριο αμετακίνητο, αξίωνε αποκλειστικά Έλληνα αξιωματικό ως αντικαταστάτη μου. Τελικά, μετά από συνεχείς πιέσεις από τον ναυτιλιακό πράκτορα και τα δύ