Η ζωή μετά τον ερχομό του Αταμάν

Αν πιστέψουμε τον Κώστα Σλούκα, ο προπονητής του στον ΠΑΟ Εργκίν Αταμάν κέρδισε την περασμένη Κυριακή έναν τίτλο στο μπάσκετ περίπου χωρίς να τον θέλει. «Είμαι πολύ χαρούμενος για τον οργανισμό του ΠΑΟ, είναι ένας τίτλος που από εμένα έλειπε. Το θέλαμε όλοι πάρα πολύ το Κύπελλο, εκτός από τον κόουτς» είπε μιλώντας σοβαρά κι ας ακούστηκαν γέλια στη συνέντευξη Τύπου που έγινε μετά το τέλος του ματς. «Δεν το υποτιμάει όμως το τρόπαιο. Ηταν ένα παιχνίδι που ελπίζω

ότι απόλαυσαν οι φίλαθλοι, αντάξιο των ομάδων που είναι από τις καλύτερες στην Ευρωλίγκα. Για να γυρίσεις χρειάζεται και λίγη τύχη. Η πλάστιγγα έγειρε προς τα εμάς στο τέλος, με καλές άμυνες. Από αύριο το ξεχνάμε και συνεχίζουμε την πορεία μας για να κυνηγήσουμε τους μεγάλους τίτλους, δηλαδή το πρωτάθλημα και την Ευρωλίγκα», είπε ο Σλούκας. Λίγα λεπτά αργότερα ο Αταμάν επιβεβαίωσε τον αρχηγό της ομάδας του μιλώντας με τους παίκτες του και τους δημοσιογράφους. «Ξέρετε πόσο ήθελε ο Σλούκας να κερδίσει αυτό το Κύπελλο. Σε ευχαριστώ Σλούκα, που μου έδωσες τη νίκη, αλλά ξέρεις ποιο Κύπελλο θέλω εγώ να κερδίσω. Το επόμενο» είπε. Ο επόμενος τελικός στον οποίο ο Αταμάν θέλει να δει τον Παναθηναϊκό είναι ο τελικός της Ευρωλίγκας. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρει. Καμιά φορά το άγχος σε λυγίζει.

Πρωταγωνιστές

Η περίπτωση του Αταμάν είναι πραγματικά παράξενη. Ο Τούρκος μοιάζει να είναι η Νέμεσις των ανθρώπων που κινούνται στα πέριξ του ελληνικού μπάσκετ και το αγαπάνε: αναφέρομαι σε παλιούς παίκτες, έλληνες προπονητές, δημοσιογράφους κ.λπ. Οταν ήρθε ο Αταμάν το καλοκαίρι του 2023 περίμενα να διαβάσω για τη μέθοδο που ακολούθησε όταν ανέλαβε την Εφές τελευταία στην Ευρωλίγκα και μέσα σε μία χρόνια τη μετέτρεψε σε πρωταγωνίστρια ή να μάθω πώς με τη συγκεκριμένη ομάδα που καλά – καλά δεν έχει οπαδούς, γιατί δεν έχει ποδοσφαιρικό κοινό, κατάφερε επί των ημερών του να γεμίζει το γήπεδο και να είναι ανταγωνιστική απέναντι σε ομάδες λαοφιλέστατες όπως η Φενέρ και η Γαλατασαράι. Ουδείς ασχολήθηκε! Οχι μόνο. Οι όποιες επιτυχίες του στην Ευρωλίγκα, που ήταν θεαματικές διότι ο Αταμάν κέρδισε τη διοργάνωση δύο φορές και την έχασε μία απλά γιατί αυτή διακόπηκε, παρουσιάστηκαν ως αποτελέσματα που οφείλονταν αποκλειστικά «στον Λάρκιν και στον Μίσιτς που έκαναν τη διαφορά». Ο Αταμάν όμως κατάφερε να κάνει πρωταγωνιστές δυο σπουδαίους παίκτες που πριν τους πάρει στην Εφές δεν είχαν κάτι να επιδείξουν. Τον Λάρκιν τον έφερε πίσω στην Ευρώπη όταν γυάλιζε τον πάγκο των Μπόστον Σέλτικς. Τον Μίσιτς τον βρήκε στη Ζαλγκίρις Κάουνας, όπου ο Γιασισκεβίτσιους τον είχε για να κυνηγάει τον αντίπαλο σκόρερ και του άφηνε να κάνει πέντε σουτ στο ματς. Κανείς επίσης δεν εξήγησε πώς ο Αταμάν κατάφερε να συνυπάρξουν αυτοί με παίκτες όπως ο Σίμον, ο Μπουμπουά, ο Μούσα, ο Μπραντ που όλοι τους θέλουν να παίζουν πολύ γιατί είναι καλοί παίκτες.

Παραινέσεις

Ακόμα περισσότερο ενδιαφέρον έχει ότι στη διάρκεια των δύο σεζόν που βρίσκεται στην Ελλάδα στον Αταμάν υπήρξαν περισσότερες παραινέσεις πάρα εξηγήσεις της μεθόδου του: για μπράβο δεν συζητάμε καν. Πέρυσι τον συμβούλευαν να δώσει χρόνο συμμετοχής στον Καλαϊτζάκη, στον Παπαπέτρου, στον Κώστα Αντετοκούνμπο, στον Μωραΐτη – όλοι τους όχι τυχαία έλληνες παίκτες – «διότι αν δεν το κάνει η σεζόν δεν βγαίνει». Φέτος, μετά τον μεγάλο τραυματισμό του Λεσόρ και τον μικρότερο του Γιουρτσεβέν που έλειψε πάνω από ένα μήνα, τον πίεζαν να πάρει τουλάχιστον ένα ψηλό ακόμα διότι «αν δεν το κάνει θα καταστρέψει την ομάδα». Κυρίως, δυο σεζόν που είναι ο Αταμάν στην Ελλάδα, καταλάβαινες διαβάζοντας ανάμεσα στις γραμμές ότι το ταβάνι του ως προπονητής είναι χαμηλό, διότι δεν έχει 50 plays, όπως λέγαμε κάποτε για τον Πασκουάλ, δεν χρησιμοποιεί τους παίκτες με το χρονόμετρο ώστε να τους έχει ευχαριστημένους και κυρίως παίζει με λίγους. Κι αυτό είναι λάθος ασυγχώρητο για την ελληνική κριτική.

Στρατηγική

Παίζει με λίγους ο Αταμάν; Σε γενικές γραμμές ναι. Αλλά ξέρει και το κάνει. Σε αυτή του τη στρατηγική προσέγγιση κερδίζει τους παίκτες του. Δεν πιστεύει ότι είναι όλοι ίδιοι (γιατί δεν είναι…) και δεν πιστεύει πως όλοι πρέπει ντε και καλά να πατάνε το παρκέ. Οποιος μπορεί μπορεί να μείνει στο γήπεδο για όλο το ματς, όπως συνέβαινε στα χρόνια που ο Γκάλης και ο Γιαννάκης έπαιζαν στον Αρη. Και δεν θυμάμαι κανείς από αυτούς να διαμαρτύρεται.

Ναν

Το τι ακριβώς συμβαίνει με τον Αταμάν (και κατά συνέπεια και με την ομάδα του ΠΑΟ) είναι κατά τη γνώμη μου απλό. Ο Τούρκος χρησιμοποιεί μια παλιά συνταγή την οποία έχει προσαρμόσει στις ανάγκες των ημερών. Θέλει στην ομάδα του να υπάρχει μια εσωτερική ιεραρχία, απαιτεί από τους καλούς του παίκτες να βγουν μπροστά στα δύσκολα ματς, ποντάρει σε προσωπικότητες έχοντας ένα και μόνο κριτήριο: την ικανότητα του παίκτη να βάζει την μπάλα στο αντίπαλο καλάθι. Οταν πήρε πέρσι τον Ναν ο ΠΑΟ είχε πέντε περιφερειακούς παίκτες! Ο Αταμάν δεν σκέφτηκε καθόλου πώς θα του εξασφαλίσει λεπτά συμμετοχής:

ο Αμερικανός θα έπαιζε όσο ήθελε και μπορούσε.

Μικρόκοσμος

Το μπάσκετ του καιρού μας και έχει αλλάξει και πολύ. Ο εγχώριος μπασκετικός μικρόκοσμος έχει μείνει στα χρόνια του Ομπράντοβιτς και του Ιβκοβιτς που ήταν καταπληκτικοί προπονητές, αλλά σε άλλες εποχές. Σε εκείνους τους παλιούς καιρούς οι ομάδες δεν έδιναν τέσσερα ματς σε οκτώ μέρες, αλλά έπαιζαν ένα ματς την εβδομάδα στην Ευρωλίγκα και τα διαστήματα της περιόδου χωρίς παιχνίδια ήταν πολλά. Οι προπονητές μπορούσαν να δουλέψουν με τους παίκτες για να τους βάλουν σε καλούπια, διότι οι προπονήσεις που μπορούσαν να κάνουν ήταν πολλές και ο χρόνος προετοιμασίας των παιχνιδιών τεράστιος. Ηταν εύκολο να δουλέψουν με παίκτες για να τους αλλάξουν ακόμα κι αν αυτοί ήταν ήδη 25 χρόνων: τον Σλούκα π.χ. τον άλλαξε σε πολλά ο Ομπράντοβιτς. Σ’ εκείνους τους καιρούς, ένα ματς μπάσκετ ήταν όντως μια συρραφή φάσεων που νόμιζες ότι είναι δουλεμένες στις προπονήσεις, τόσο στην άμυνα όσο και στην επίθεση. Σήμερα όμως που τα ματς είναι ασταμάτητα, χρόνος δεν υπάρχει για τίποτα τέτοιο. Σήμερα ο προπονητής πρέπει να ξέρει να διαλέγει παίκτες στους οποίους μπορεί να βασιστεί. Αυτό κάνει ο Αταμάν. Ακούγεται απλό. Αλλά δεν είναι.