Η φάρσα με τα πανεπιστήμα

Τι είναι τελικά τα ελληνικά πανεπιστήμια; Φωτεινοί φάροι εκπαίδευσης ή μήπως δημόσιες τουαλέτες όπου ο κάθε περαστικός μπορεί να αφήσει την ακαθαρσία του; Είναι ιδρύματα όπου προετοιμάζουν τους αυριανούς επιστήμονες που θα προχωρήσουν μπροστά τη χώρα ή ξέφραγα αμπέλια, σκουπιδοτενεκέδες, χωματερές ή και στρατόπεδα εκπαίδευσης πολεμιστών;

Γιατί για σιγά. Ελευθερία – ελευθερία, αλλά όχι ασυδοσία, όπου ο καθένας μπορεί να κάνει ό,τι γουστάρει. Να μπει να σπάσει, να καταστρέψει, να απειλήσει, να δείρει, να σακατέψει ανθρώπους επειδή μπορεί και επειδή έτσι του αρέσει!

Βρίσκουν και τα

Εχουν γίνει κατά καιρούς απίστευτα πράγματα που ξεπερνούν ακόμα και τη φαντασία του… Στίβεν Σπίλμπεργκ! Πριν από λίγα χρόνια, στην πολυτεχνική σχολή της Ξάνθης, έχτισαν με τούβλα και τσιμέντο την πόρτα του πρύτανη! Εχουν κρατήσει… αιχμαλώτους καθηγητές και πρυτάνεις. Αλλους τους έχουν ξυλοκοπήσει! Πόσες και πόσες φορές δεν είχαμε το φαινόμενο να μπαίνουν εισβολείς και να καταστρέφουν τα πάντα, αμφιθέατρα, υπολογιστές, τα πάντα;

Πριν από μερικές μέρες χτύπησαν βάναυσα υποψήφιο διδάκτορα και τον έστειλαν στο νοσοκομείο με τραύματα στο κεφάλι και το πρόσωπο με όπλο έναν πυροσβεστήρα!

Εχει γίνει φάρσα η φύλαξη των πανεπιστημίων και η πανεπιστημιακή αστυνομία. Το… αμπέλι παραμένει ξέφραγο κι ίσως έγινε ακόμα χειρότερο, παρότι καταργήθηκε το περίφημο άσυλο. Κι υπάρχει μία και μοναδική ερώτηση και μάλιστα απλή: πρέπει να θρηνήσουμε νεκρό για να ληφθούν μέτρα προστασίας; Πρέπει να εμπλακούν η… Χαμάς και οι Χούθι για να γίνει κατανοητό ότι κάποια στιγμή επιτέλους πρέπει να αλλάξουν όλα; Οτι δεν μπορεί να μπαίνουν κουκουλοφόροι, ροπαλοφόροι, εωσφόροι και να σκορπάνε τον πανικό επειδή… έτσι;

Ποιος θα τολμούσε σε πανεπιστήμιο του εξωτερικού – για σοβαρά κράτη

μιλάμε – όχι να σπάσει και να δείρει και να τρομοκρατήσει, αλλά ακόμα και να κάνει μια μολυβιά στον τοίχο! Θα τον είχαν τυλίξει σε μια κόλλα χαρτί και θα τον παρέδιδαν στη δικαιοσύνη με συνοπτικές διαδικασίες. Α, και κάτι σοβαρό: με την απολύτως σύμφωνη γνώμη όλων των κομμάτων! Κι αυτό έχει τη σημασία του. Γιατί εδώ μια τέτοια σύμπλευση είναι αδύνατη. Γιατί ακόμα κάποιοι όλους αυτούς τους χαϊδεύουν «γιατί πρέπει να είναι απολύτως ελεύθερη η διακίνηση των ιδεών». Αλήθεια τώρα;

Κι είναι και το άλλο. Εδώ τα πανεπιστήμια, μέσα και έξω, θυμίζουν… μάντρες γηπέδων και μάλιστα μικρών κατηγοριών. Κι ίσως αυτό είναι το λιγότερο μπροστά στα υπόλοιπα.

Τι ελευθερία είναι αυτή ώστε να μπορεί μια δράκα ανθρώπων να διαλύει τα πάντα;

Χιλιάδες φοιτητές, δεκάδες χιλιάδες, δίνουν αγώνα ζωής για να μπουν στο πανεπιστήμιο, με τις οικογένειές τους να φτύνουν αίμα για να τα καταφέρουν. Αλλά αν μια ομάδα κάποιων αποφασίσει ότι η σχολή είναι υπό κατάληψη, δεν μπορούν να κάνουν μάθημα! Χάνονται ολόκληρα εξάμηνα επειδή πολύ απλά δεν γίνονται μαθήματα, άρα δεν μπορούν να γίνουν και εξετάσεις. Και επ’ αυτού έχει παρατηρηθεί το φαινόμενο κάποιοι φοιτητές που περίμεναν να πάρουν πτυχίο για να ξεκινήσουν μεταπτυχιακά στο εξωτερικό, να μην μπορούν να πάνε.

Αυτή είναι η – φρικτή – εικόνα, για την οποία το κράτος διαχρονικά έχει αποτύχει παταγωδώς όχι να λύσει, έστω να βελτιώσει.

Κι όσο δεν λαμβάνονται σοβαρά μέτρα, η κατάσταση θα γίνεται διαρκώς χειρότερη. Μέχρι να θρηνήσουμε κάποιον νεκρό από τις επισκέψεις κουκουλοφόρων – ροπαλοφόρων.