Ευρωεκλογές στην κολυμβήθρα

Οταν κάποιος υποστηρίζει ότι το θύμα της ενδοοικογενειακής βίας φέρει ευθύνη επειδή υφίσταται τη βία και δεν φεύγει από τη σχέση, το λέει επειδή ο ίδιος δεν μπορεί να καταλάβει όχι μόνο τις γυναίκες ειδικά, αλλά το ανθρώπινο είδος γενικά, ανεξαρτήτως φύλου και σεξουαλικών προτιμήσεων. Είναι δηλαδή ένας ισχυρισμός που αποκαλύπτει οπωσδήποτε την άγνοια εκείνου που τον εκστομίζει. Ισως κιόλας την αναισθησία του ή την ευήθειά του. Υπό την προϋπόθεση, εννοείται, ότι το λέει σοβαρά και όχι επειδή είναι ένας καραγκιόζης που του αρέσει να προκαλεί.

Εκείνος που υποστηρίζει αυτή τη, δυστυχώς, διαδεδομένη άποψη διαπράττει κάτι ακόμη χειρότερο, με το οποίο ανατρέπει την αντίληψη περί δικαίου που έχουμε στις σύγχρονες κοινωνίες. Διότι, σύμφωνα με τη λογική της συγκεκριμένης θέσης, όσο φταίει το θύμα που ανέχεται την κακοποίηση άλλο τόσο απαλλάσσεται ο θύτης από την ευθύνη του. Αν όμως σε κάθε περίπτωση ισχύει το «ήθελές τα και παθές τα», τότε παύει να υπάρχει το αδίκημα. Οχι μόνο το συγκεκριμένο, της ενδοοικογενειακής βίας, αλλά οποιοδήποτε. Τα πάντα κρίνονται βάσει της ισχύος, διότι εφόσον φταίνε τα θύματα, τότε οι θύτες είναι ελεύθεροι να δράσουν και ο πιο δυνατός επιβάλλεται στον αδύναμο. Ο αδύναμος ας πρόσεχε! Γιατί δεν έφευγε; (Για να πάει πού, αναρωτήθηκε εκείνος που το λέει με τόση ευκολία;) Με μια τέτοια προσέγγιση στη Δικαιοσύνη, δεν θα έπρεπε να διώκεται ο τύπος που είχε κανάλι στο YouTube για να κακοποιεί ΑμεΑ επ’ αμοιβή.

Ολα αυτά μάλλον δεν τα είχε σκεφτεί ο πανελίστας που έκανε τις επίμαχες δηλώσεις, διότι θύμωσε πολύ όταν τον διέγραψαν και καταλόγισε ρηχότητα σκέψης σε εκείνους που πήραν τη σχετική απόφαση. Συνιστώ ψυχραιμία. Δεν είναι το τέλος του κόσμου. Υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές και μάλιστα φαιδρότερες. Ο διαγραφείς ίσως προλαβαίνει – αν και είναι τελευταία στιγμή – να πεταχτεί μέχρι της κυρίας Λατινοπούλου. Είμαι βέβαιος ότι, αν της μένει κάποια θέση ελεύθερη στο ψηφοδέλτιο, θα τον δεχτεί.

Εν πάση περιπτώσει, αυτά συμβαίνουν στον κόσμο των τηλεοπτικών πάνελ. Κι αν τελευταία μεταφέρονται και στον προεκλογικό αγώνα, είναι επειδή στα ψηφοδέλτια εκπροσωπούνται δυναμικά οι πανελίστες και ο προεκλογικός αγώνας ξεκίνησε από την κολυμβήθρα του Κασσελάκη. Οπως συμβαίνουν και θαύματα, ιδίως με τα σχήματα που παίρνει το λάδι στο νερό της κολυμβήθρας! Θαύματα που μπορεί μεν να σοκάρουν τον ορθολογιστή (sic) προεδρικό εξάδελφο Γ. Τσίπρα, τα οποία όμως ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζει με σεβασμό που ισοδυναμεί με αποδοχή. Πράγματι, δεν υιοθετεί ευθέως τη γνωμάτευση του Αγίου Τσαλίκη για το θαύμα, αλλά ο τρόπος που μεταφέρει τον θρύλο στον συνομιλητή του υποδηλώνει την αποδοχή. Ηταν η συγκίνηση, όμως, που τον παρέσυρε. Ζεστάθηκε απότομα η καρδιά του (για να το πω με τον τρόπο του), επειδή στο γραφείο του Αριεπισκόπου Αμερικής είδε μια εικόνα του Αγίου Ιακώβου. Αυτό ερέθισε το θρησκευτικό συναίσθημά του και τον έκανε να αφηγηθεί το «θαύμα» του σταυρού στην κολυμβήθρα.

Εντούτοις, το σοκ του προεδρικού εξαδέλφου, για τον τρόπο με τον οποίο ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ εκδηλώνει το θρησκευτικό συναίσθημά του, εκτός από άδικη αντίδραση, είναι και μια αποτυχία της φαντασίας του προεδρικού εξαδέλφου – διότι ο ορθός λόγος είναι μεν η βάση, αλλά από μόνος του δεν αρκεί ποτέ. Κατ’ αρχάς, είναι άδικο επειδή ο Γ. Τσίπρας ξεχνά το εικοσάλεπτο του εξαδέλφου του με μια εικόνα της Παναγίας στο Αγιον Ορος. Επειτα, είναι μια αποτυχία της φαντασίας του, διότι θα όφειλε να έχει σκεφτεί πώς θα αντιδρούσε ο ίδιος αν, υπό ανάλογες συνθήκες, έβλεπε μια εικόνα του Λένιν στον τοίχο. Δεν θα ένιωθε κάτι μέσα του να αναβλύζει; Μια περίεργη χαρά, που θα τον έκανε να πει μια φιλοφρόνηση στον οικοδεσπότη του; Εξίσου θρήσκος, λοιπόν, είναι και ο πρόεδρος. Οι δυο τους διαφέρουν μόνο κατά το είδος της πίστης, αλλά ο ψυχολογικός μηχανισμός είναι ο ίδιος και στις δύο περιπτώσεις.