Εθνικός πανικός

Ας υποθέσουμε ότι υπάρχει μια ευρωπαϊκή δημοκρατία, η οποία κατοικείται από ανθρώπους ιδιόρρυθμων πεποιθήσεων.

Το 74% των πολιτών της δεν εμπιστεύεται την κυβέρνηση.

Το 78% των πολιτών δεν εμπιστεύεται τη Βουλή.

Το 79% των πολιτών πιστεύουν ότι η εθνική οικονομία βρίσκεται σε «κακή κατάσταση».

Δράμα. Θα μου πείτε πως ενδεχομένως αυτοί οι προδομένοι άνθρωποι προσβλέπουν τουλάχιστον στην Ευρωπαϊκή Ενωση.

Μπα! Το 59% των πολιτών δεν εμπιστεύεται ούτε την Ευρωπαϊκή Ενωση.

Με άλλα λόγια, οι άνθρωποι αυτοί ζουν σε μια απόλυτη δυστυχία. Δεν έχουν δημοκρατία αφού δεν πιστεύουν ούτε στην κυβέρνηση, ούτε στη Βουλή.

Δεν ζουν σε μια οικονομία της προκοπής.

Και δεν είναι ούτε καν ευρωπαϊκή χώρα αφού δεν γουστάρουν ούτε την Ευρωπαϊκή Ενωση.

Δεν χρειάζεται ίσως να διευκρινίσω ότι αυτή η χώρα δεν είναι δημιούργημα της φαντασίας μου. Υπάρχει και λέγεται Ελλάδα.

[Τα στοιχεία είναι από το 103ο Ευρωβαρόμετρο που δημοσιοποιήθηκε τον Μάιο 2025 και αφορά την άνοιξη 2025 – Eurobarometer στο Europa.Eu].

Τι σόι άνθρωποι κατοικούν λοιπόν σ’ αυτή τη δύσπιστη χώρα; Ομολογώ πως δεν γνωρίζω, αν και προσπαθώ φιλότιμα να καταλάβω.

Πρόσφατα ας πούμε πέρασαν μια εθνική δοκιμασία με τη μονή της Αγίας Αικατερίνης του Σινά που έχει κάτι μπλεξίματα με τις αιγυπτιακές Αρχές.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρόκειται για σοβαρό θέμα που δικαιούται το ενδιαφέρον και τη φροντίδα μας. Και γι’ αυτό άλλωστε κατέφθασε πάραυτα στο Σινά ο Κασσελάκης να αναλάβει προσωπικά (υποθέτω) την άμυνα της μονής απέναντι στις αιγυπτιακές ορδές.

Πληροφορηθήκαμε μάλιστα από τον έγκυρο Τύπο ότι η σημασία της μονής προκύπτει κι από την εκεί παρουσία του «αναστημένου Χριστού» («Εστία», 2/6).

Απόδειξη όχι μόνο του ενδιαφέροντος του Θεανθρώπου αλλά και της φυσικής του κατάστασης.

Μπορεί να σταυρώθηκε και να αναστήθηκε στην Ιερουσαλήμ, αλλά μετά έκανε 700 χιλιόμετρα Ιερουσαλήμ – Σινά και σκαρφάλωσε 1.570 μ. για να βρει μια μονή που ιδρύθηκε πέντε αιώνες αργότερα. Δεν το λες και παιχνιδάκι.

Επιστρέφω όμως στους κατοίκους αυτής της καχύποπτης χώρας.

Δεν φτάνει που ζουν σε μια πατρίδα της οποίας δεν εμπιστεύονται την κυβέρνηση, τη Βουλή και την οικονομία, δεν φτάνει που στριμώχνονται παρά τη βούλησή τους στην Ευρωπαϊκή Ενωση, βιώνουν και ασταμάτητους εθνικούς πανικούς.

Εκεί που ο Δένδιας κρατούσε μόνος του την Κερκόπορτα της Safe για να μην μπουκάρουν οι Αγαρηνοί στον Μυστρά, εκεί που ο Σαμαράς με τον Καραμανλή θα παρουσίαζαν βιβλίο πατριδογνωσίας, εκεί που θα κερδίζαμε την Ευρωλίγκα στο Αμπου Ντάμπι, μας την έπεσαν και οι Αιγύπτιοι για το μοναστήρι.

Δικαίως λοιπόν οι κάτοικοι αυτής της αξιαγάπητης χώρας δεν εμπιστεύονται ούτε τον διπλανό τους, ούτε τον εαυτό τους. Τα έχουν πάρει όλα χαμπάρι πριν συμβούν.

Είδατε τι έγινε στα Τέμπη; Συγκάλυψη. Και τι υπήρχε να συγκαλυφθεί; Δεν ξέρω αλλά γι’ αυτό χρειαζόταν η συγκάλυψη. Ωστε να μη μάθουμε ποτέ τι συγκαλύφθηκε. Ενώ αν ξέραμε τι έπρεπε να συγκαλυφθεί, δεν θα είχε συγκαλυφθεί. Στοιχειώδες.

Πώς λοιπόν να εμπιστευτεί μετά ο πολίτης την κυβέρνηση, τη Βουλή, τη Δικαιοσύνη ή τον εαυτό του; Να μη σας πω και την Ευρωπαϊκή Ενωση που τώρα ψάχνει τα κιτάπια για τις κλεμμένες επιδοτήσεις.

Γιατί να εμπιστευτεί ο άλλος μια κυβέρνηση που τον παρέδωσε στην Ευρωπαϊκή Ενωση για να του ζητάει πίσω τα λεφτά;

Εμπιστεύονται τουλάχιστον τη Δικαιοσύνη; Ούτε. Ξέρετε γιατί; Επειδή η Δικαιοσύνη δεν απονέμει τη δικαιοσύνη που εκείνοι θέλουν να απονεμηθεί ή τουλάχιστον τη δικαιοσύνη που οι ίδιοι έχουν εν τω μεταξύ απονείμει.

Στο Μάτι είχαμε δέκα ενόχους και έντεκα αθώους. Στα Τέμπη παίζει πόσους θα βρούμε διότι έχουμε πιο πολλές φωνές.

Στη Νovartis ξεκουκούλωσαν τελικά τους κουκουλοφόρους μάρτυρες, αλλά αυτοί αρνούνται να πουν στο δικαστήριο ποιος τους έβαλε. Μάλλον είναι από εκείνους που δεν εμπιστεύονται την κυβέρνηση και κυρίως την προηγούμενη.

Πώς το έλεγε άλλωστε κι ο Πολάκης με τη στέρεη πολιτική λογική του; «Να βάλουμε μερικούς στη φυλακή, να κερδίσουμε τις εκλογές». Αν μάλιστα τους βάλουμε μέσα όλους, θα έχουμε και αναθεωρητική πλειοψηφία, να καταργήσουμε το Σύνταγμα που δεν θα χρειάζεται πια.

Επιστρέφω όμως στην αρχική απορία. Τι σόι χώρα είναι αυτή που κατοικείται από τέτοιους ανθρώπους;

Μην το ψάχνετε. Είναι μια χώρα όπου το γενικό καλό νοείται μόνο ως ατομικό συμφέρον. Ακόμη και οι τραγωδίες καταλήγουν σε οικογενειακές υποθέσεις.

Και δεν εννοώ απαραιτήτως «υλικό συμφέρον». Μπορεί να είναι ατομική πεποίθηση, εμμονή, ιδεοληψία, άγνοια, εμπάθεια, παράνοια. Η έμφαση όμως είναι πάντα στον ατομικό προσδιορισμό του συμφέροντος.

Αλλά ακριβώς επειδή όλα τα προσδιορίζει το ατομικό και το υποκειμενικό, επιστρατεύεται το έθνος να επικαλύψει τα ρέστα με έναν μανδύα υψηλοφροσύνης και σπουδαιότητας.

Αυτά πάνε μαζί. Ο εθνικός πανικός αποτελεί το αντίβαρο ενός προσωπικού αμοραλισμού που τα γράφει όλα όπου δεν πιάνει μελάνι.

Μπορεί δηλαδή να κλέβουμε αγόγγυστα τις κοινοτικές επιδοτήσεις, αλλά μη μας πειράξει κανείς την Αγία Αικατερίνη στο Σινά. Λογικό. Το ένα είναι υπόθεση τσέπης. Το άλλο εκδήλωση φρονήματος.

Ετσι λοιπόν έχουμε το έθνος να λειτουργεί σαν προκάλυμμα. Και πολύ λογικά καταλήγουμε να μην εμπιστευόμαστε ούτε την κυβέρνηση, ούτε τη Βουλή, ούτε τη Δικαιοσύνη, ούτε την Ευρωπαϊκή Ενωση. Ούτε τη φάτσα μας στον καθρέφτη.

Διότι το ζητούμενο είναι να εμπιστευόμαστε μόνο ό,τι μας συμφέρει.

Αλλά αυτό είναι άλλη υπόθεση. Και τότε μπορεί να πούμε και καμία καλή κουβέντα.