Αξία στην ψήφο μας

Ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης πιστεύει στην ιδέα των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, όπως τον άκουσα χθες να λέει σε ραδιοφωνική συνέντευξή του. Ο κ. Μεϊμαράκης είναι ένας καλοπροαίρετος άνθρωπος και το εννοούσε. Δυστυχώς, όμως, αυτό το ωραίο και μεγαλεπήβολο ιδεώδες είναι ένα αστείο.

Η Ευρώπη δεν θα μπορούσε ποτέ να εξελιχθεί σε μια ομοσπονδία ηνωμένων πολιτειών (τέως κρατών) με ισχυρή κεντρική κυβέρνηση, κατά το αμερικανικό υπόδειγμα, διότι κατοικείται από διαφορετικά έθνη, με διαφορετικές γλώσσες. Ακόμη και οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, να θυμίσω, ουσιαστικά δημιουργήθηκαν μέσα από τον

αιματηρότερο εμφύλιο πόλεμο (1861-1865) που είχε δει μέχρι τότε ο πολιτισμένος κόσμος. Αυτός ο πόλεμος, του οποίου οι πληγές ακόμη διακρίνονται στη σύγχρονη ιστορία των ΗΠΑ, επέτρεψε τη δημιουργία των κυβερνητικών δομών που έκαναν το κράτος αυτό να μεγαλουργήσει. Στην πραγματικότητα, ήταν η ενότητα του κράτους των ΗΠΑ αυτό που κρυβόταν πίσω από την κατάργηση της δουλείας και την απελευθέρωση των μαύρων. Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, πόσο ρηχό και επιπόλαιο είναι να μιλάμε για Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, «opos Ameriki», που έλεγε εκείνη η αρχαία διαφήμιση.

Είπε και άλλα ωραία στην ίδια συνέντευξη ο κ. Μεϊμαράκης. Οπως ότι είναι περήφανος που κομίζει διά της παρουσίας του τον ελληνοχριστιανικό πολιτισμό στην Ευρώπη και, επίσης, ότι υποστηρίζει το υφιστάμενο καθεστώς πολυγλωσσίας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Πρόσθεσε μάλιστα (χωρίς να αστειεύεται) ότι δεν θα έπρεπε να χάσουν τις θέσεις εργασίας τους οι διερμηνείς στο ΕΚ. Και τότε, αναρωτιέμαι ο αφελής, πώς θα φτάσουμε στις ΗΠΕ; Το υπουργικό συμβούλιο των ΗΠΕ θα συνεδριάζει με διερμηνείς; Ή μήπως οι αποφάσεις θα μεταφράζονται σε όλες τις γλώσσες; Δεν λέω ότι είναι κακή ιδέα, αλλά για να φτάσουμε έτσι στις ΗΠΕ θα μας πάρει τουλάχιστον δυο-τρεις χιλιετίες! Μήπως καλύτερα να δοκιμάσουμε τον σοσιαλισμό, που χρειάζεται μόνο μία χιλιετία; Λέω…

Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής είναι λάθος υπόδειγμα για την περίπτωση του ευρωπαϊκού πειράματος ή project και η χρησιμοποίησή του από τους πολιτικούς βλάπτει την ιδέα της ενωμένης Ευρώπης. Βέβαια, δεν κακίζω τον κ. Μεϊμαράκη, ο οποίος είναι συμπαθέστατος άνθρωπος, κατά γενική ομολογία καλό παιδί και, επίσης, ορισμένες φορές έχει πλάκα, ιδίως όταν κάνει τον Ευρωπαίο. Εντούτοις, όσο και αν τον συμπαθώ δεν θα τον ψηφίσω στις 9 Ιουνίου. Θα προτιμήσω Ωραιοζήλη Κουτσουπιά, διότι το βιογραφικό της δείχνει μια άξια και φιλόδοξη γυναίκα, που διαθέτει τα εφόδια για να ασχοληθεί με τα προβλήματα του μέλλοντος. Το επιβεβαιώνει το γεγονός και μόνο ότι η ειδίκευσή της και το πεδίο της δραστηριότητάς της ως δικηγόρου είναι στα πνευματικά δικαιώματα και την τεχνητή νοημοσύνη. Αφήστε δε ότι είναι γυναίκα, που από μόνο του αποτελεί τεράστιο πλεονέκτημα, διότι οι γυναίκες είναι σοβαρότεροι άνθρωποι από τους άνδρες – λυπάμαι, παιδιά, αλλά έτσι είναι…

Θα συμβούλευα μάλιστα να κάνετε και εσείς το ίδιο. Αναζητήστε τα βιογραφικά των υποψηφίων του ψηφοδελτίου που προτιμάτε, διαβάστε τα και σταθμίστε τους. Διαλέξτε αυτούς που εσείς κρίνετε καλύτερους (4 το ανώτερο) και δώστε τον σταυρό σας σε αυτούς. Αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος για να δώσουμε προστιθέμενη αξία στην ψήφο μας και, μην ανησυχείτε, επιλογές υπάρχουν πολλές.

Υστερόγραφο. Βαγγέλη, πλάκα σου έκανα κι εγώ, όπως μας έκανες κι εσύ με τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης. Θα σε ψηφίσω και εσένα, Βαγγέλη, καθότι ο παλιός είν’ αλλιώς. Ομως οι άλλοι δύο σταυροί, να το ξέρεις, θα πάνε σε γυναίκες!

ΑΠΩΛΕΙΕΣ

Αφού η Χαμάς εξέφρασε με τόσο σπαραγμό τα συλλυπητήριά της για τον θάνατο του ιρανού προέδρου Ραϊσί, περιττεύει να εκφράσω εγώ τα δικά μου. Αναρωτιέμαι μόνο αν έκαναν το ίδιο και οι πολιτικοί επίγονοι του ΚΚΕ εσ., δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ και η Νέα Αριστερά με σήμα την μπανανόφλουδα. Θα έπρεπε, διότι το ΚΚΕ εσ. είχε πολύ καλές σχέσεις με το Ιράν των μουλάδων, μετά την πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος στη Ρουμανία. Μην είμαστε λοιπόν αχάριστοι!..