Αποτυχία

Ποιος φταίει για τα κρούσματα επαναλαμβανόμενης βίας στα πανεπιστήμια αλλά, κυρίως, για την ιδιαιτερότητα που έχει αναπτυχθεί μετά την αντιπολίτευση να αποκλείεται ο λόγος που δεν είναι εγκεκριμένος από το αριστερό κατεστημένο στους κόπους του (πληθυντικά αριστερό, βεβαίως βεβαίως); Και γιατί ούτε αυτή η κυβέρνηση, έως σήμερα, παρότι εμφανίστηκε και συνεχίζει να εμφανίζεται με βούληση να αλλάξει ό,τι υπάρχει, δεν τα κατάφερε;

Για να απαντηθούν αυτές οι ερωτήσεις, ας πάμε σε ένα οποιοδήποτε πανεπιστήμιο, στην έναρξη ενός ακαδημαϊκού έτους. Η πρώτη εικόνα που αντικρίζουν οι νέοι φοιτητές

και οι νέες φοιτήτριες είναι τραπεζάκια κομματικών παρατάξεων στα οποία μεγαλύτεροί τους στις σχολές κάνουν «πολιτικό καμάκι», προσπαθώντας να εντάξουν στις παρατάξεις και, τελικά, στα κόμματα όσο το δυνατόν περισσότερους νέους φοιτητές.

Μετά την ένταξη, έρχεται η ώρα της μύησης. Οι νέοι φοιτητές αποκτούν κύκλο, κάνουν σχέσεις, διαβάζουν κομματικά κείμενα και, γρήγορα, μαθαίνουν τη σλανγκ, την κομματική γλώσσα με την οποία επικοινωνούν. Παράλληλα εκπαιδεύονται σε «εργαστήρια»: αφισοκολλήσεις, βάψιμο τοίχων, κατασκευή πανό, ενσωμάτωση σημαιών στα στειλιάρια, διαδηλώσεις. Αν υπάρξουν και συγκρούσεις, είναι βάπτισμα του πυρός και εμπειρία ριζοσπαστικοποίησης: τα χθεσινά πρωτάκια γίνονται παλαίμαχοι του αγώνα. Οι πιο επιμελείς, σύντομα, εξελίσσονται σε στελέχη. Συχνά, πολλές και πολλοί με αυτόν τον τρόπο ζωής φορτώνουν τα μαθήματα στον κόκορα, επειδή σημασία έχει ο αγώνας. Κι αν ζορίζονται για το πτυχίο, ή το παρατάνε, σημασία έχει ότι μπορούν να διαπρέψουν στο κόμμα. Κάπως έτσι φτιάχνονται οι κομματικοί στρατοί.

Οι κομματικοί στρατοί δεν έχουν χρόνο για μαθήματα. Κυρίως, δουλεύουν για την αναπαραγωγή του κόμματος. Το πανεπιστήμιο παίζει δεύτερο ρόλο, σημασία έχει το πτυχίο του. Υπάρχουν πολλές σχολές χωρίς ιδιαίτερη ζήτηση στην αγορά εργασίας, γι’ αυτό και οι πτυχιούχοι τους αναφέρονται ως επαγγελματίες αδιόριστοι – γνωρίζοντας ότι, αν χρειαστεί να ζητήσουν δουλειά στον ιδιωτικό τομέα, θα αντιμετωπίσουν σοβαρό ανταγωνισμό.

Οι κομματικοί στρατοί στο πανεπιστήμιο έχουν συχνά τη στήριξη καθηγητών – για ιδεολογικούς λόγους, αλλά και επειδή και ο καθηγητικός συνδικαλισμός με τα ίδια κόμματα συνδέεται. Οι κυβερνητικές απόπειρες όχι να περιοριστεί ο φοιτητικός συνδικαλισμός αλλά να εκδημοκρατιστούν οι σχολές και, ιδίως, να μειωθούν τα κρούσματα βίας δεν τελεσφόρησε επειδή δεν ήταν πρόθυμοι ούτε οι καθηγητές. Οχι μόνο λόγω ιδεολογίας – αλλά, συχνά, και επειδή φοβούνται την τιμωρία από ένα θρασύ «κίνημα», ουσιαστικά από συμμορίες που λυμαίνονται τα πανεπιστήμια, καταπατούν χώρους και, συχνά, η ιδεολογία είναι προκάλυμμα άλλων έκνομων δραστηριοτήτων.

Ενδεικτική της αποτυχίας του κράτους αυτά να τα αλλάξει είναι η σιωπηλή υπονόμευση εκ μέρους των πανεπιστημίων της πρόβλεψης για θέματα φύλαξης χώρου. Μετά τον νόμο του 2022 που προσδιορίζει την ελεγχόμενη πρόσβαση, τη λειτουργία Κέντρου Ελέγχου και Λήψης Σημάτων και Εικόνων, τον σχεδιασμό δράσεων για προστασία υποδομών και προσωπικού, μόνο επτά από τα 25 πανεπιστήμια υπέβαλαν σχέδιο ασφάλειας και μόνο δύο (ΑΠΘ και ΕΜΠ) πλήρες σχέδιο. Το ότι τα δύο πανεπιστήμια που υπέβαλαν πλήρες σχέδιο είναι παράδεισοι ανομίας και βίας λέει πολλά.

Τι θα γίνει; Τίποτα αν η κυβέρνηση δεν συγκρουστεί πραγματικά. Με όλους. Εν γνώσει της ότι σε αυτή την προσπάθεια είναι μόνη της. Είναι νομίζετε τυχαίο ότι τον Ιανουάριο 2021 το ΠΑΣΟΚ υπέβαλε σχέδιο νόμου για τα ΑΕΙ που προέβλεπε ελεγχόμενη είσοδο και σώματα προστασίας, το οποίο το 2022 δεν τον ψήφισε;