Το “θαύμα” του ελληνικού μπάσκετ

Η πρώτη δύναμη στην μπασκετική Ευρώπη είναι αναμφισβήτητα η Ελλάδα. Καμία αμφισβήτηση. Καμία ένσταση. Τα τελευταία 17 χρόνια Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός έχουν κατακτήσει την κορυφή 9 φορές. Πάνω από τις μισές. Η χθεσινή μεγαλειώδης νίκη του Ολυμπιακού στο Λονδίνο

απλά επιβεβαίωσε αυτό που πλέον κάθε ευρωπαίος πολίτης έχει βιώσει στο πετσί του. Να βλέπει τον Έλληνα πρώτο!

Η 3η κατάκτηση του τροπαίου, και δεύτερη συνεχόμενη, από τους ερυθρόλευκους δεν ήρθε εύκολα. Στον φετινό τελικό ο Ολυμπιακός ήταν το φαβορί, προερχόμενος από την εκπληκτική εμφάνιση κόντρα στους Ρώσους της ΤΣΣΚΑ. Το ομαδικό πνεύμα, η συνοχή και ο συντονισμός στην επιθετική άμυνα δεν άφησαν κανένα περιθώριο στους αντιπάλους. Έτσι στον μεγάλο τελικό, ακόμη κι αν οι υπερφίαλοι Ισπανοί της Ρεάλ προηγήθηκαν με +17, κανένας δεν απογοητεύθηκε. Απεναντίας, όλοι περίμεναν την μεγάλη επιστροφή των ερυθρολεύκων, που δεν άργησε να έρθει. Μπροστάρηδες, ο αρχηγός Βασίλης Σπανούλης, ο Εϊσι Λο και ο Καρλ Χάινς. Καθοδηγητής ο Έλληνας Γιώργος Μπαρτζώκας.

Τα θεμέλια είναι βαθεία και καλά ριζωμένα στην ελληνική καλαθοσφαίριση. Μόλις λίγες μέρες νωρίτερα είχαμε ασχοληθεί με τον «μεσσία» του ελληνικού μπάσκετ, που έδωσε το έναυσμα για την απογείωση, την εκτίναξη του αθλήματος, στην Ελλάδα. Το Νίκο Γκάλη. Τα «παιδιά» του Γκάλη λοιπόν αποδεικνύονται άξιοι κληρονόμοι του. Τα «εγγόνια» του έρχονται με ορμή. Οι «συμπαίχτες» του και «συνεπίκουροί» του …έκαναν το «μεταπτυχιακό» τους και είναι σε θέση να ηγηθούν από τον πάγκο. Το μπάσκετ ταιριάζει στον Έλληνα και έχει «μπολιάσει» με τη νοοτροπία του όλες τις επόμενες γενιές.

Δεν υπάρχει χώρος για αντιπαλότητες και συγκρίσεις. Το μπάσκετ είναι από τα λίγα πράγματα που μας ενώνουν, σαν έθνος. Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός, Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός, κοσμούν την ελίτ του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Ο ένας δίνει δύναμη στον άλλο. Ο ανταγωνισμός λειτουργεί ευεργετικά και για τους δύο. Γιαννακόπουλοι και Αγγελόπουλοι συνδράμουν τα μέγιστα. Φτάνουν οι εξωαγωνιστικές κόντρες. Το δείγμα είναι θετικό μόνο μέσα από την αγωνιστική άμιλα. Το συναγωνισμό. Επιβάλλεται ο διαχωρισμός των ανεπαρκών τακτικών και η απόρριψη κάθε βάναυσης μορφής αντιπαλότητας από αυτό καθ’ αυτό το παιχνίδι. Το θέαμα, το κίνητρο, τους στόχους. Ας νικήσει ο καλύτερος μέσα στο παρκέ. Αυτό θέλουμε, με αυτό ικανοποιούμαστε. Οι αγνοί φίλαθλοι του αθλήματος, οι απόγονοι του Νίκου Γκάλη. Του κορυφαίου αθλητή και «μπασκετμπολίστα», που μπορεί συλλογικά να μην κατέκτησε κανέναν ευρωπαϊκό τίτλο, αυτό δεν του στέρησε όμως την καθολική αναγνώριση, την μέγιστη τιμή, δόξα και υστεροφημία!